De snelweg naar mijn hart

26

Ik word wakker van een stem. De stem van mijn opa die me vertelt dat het tijd is om op te staan. Moeizaam open ik mijn ogen. Wat ik dan zie, maakt me in één klap klaarwakker. Miles ligt naast me ook wakker te worden en opa staat in de deuropening.

'Dus jullie hebben wel een gezellige avond gehad?' merkt hij geamuseerd op.

Beschaamd draai ik mijn hoofd weg. Van alles wat ik verwachtte toen ik op het vliegtuig naar Houston stapte, was dat mijn opa me zou betrappen met een praktisch naakte jongen in bed wel het laatste. Had ik de deur trouwens niet op slot gedaan?

'Tijd om op te staan, jongelui. Er is ontbijt beneden. Tenzij jullie het te druk hebben met elkaar natuurlijk.'

Kreunend verstop ik mijn hoofd onder mijn kussen. Moet hij nou echt dat soort dingen zeggen?

'We komen er zo aan,' antwoordt Miles volkomen kalm. Het lijkt hem totaal niet te deren dat hij zojuist door de opa van zijn fuckbuddy uit bed is getrommeld.

Aan de voetstappen op de trap te horen, verdwijnt mijn opa naar beneden. Dat maakt dat ik het veilig genoeg vind om mijn hoofd onder het kussen vandaan te halen. Ik kijk naar Miles, die gekleed in boxershort op de rand van het bed is gaan zitten. 'Ik had de deur toch op slot gedaan?'

'Klopt, maar ik moest vannacht naar de wc.'

Het is maar goed dat ik toen sliep. Stel je voor dat hij iemand tegen was gekomen? Dat was nóg ongemakkelijker geweest. Nu mompel ik slechts: 'Nou, fijn. Ik heb altijd al betrapt willen worden door mijn opa.'

'Hé, hij heeft ons niet betrapt. We waren alleen maar aan het slapen.' Hij raapt zijn spijkerbroek van de grond en steekt een voor een zijn benen erin. 'Kom je ook of blijf je daar de hele dag wegrotten van schaamte?'

'Ja, ja, ik kom al.' Ik sla de deken van me af en buig me over mijn koffer heen om een schoon setje kleren uit te zoeken. Eenmaal aangekleed haal ik een borstel door mijn haar en dan ben ik klaar om aan het ontbijt te verschijnen. Lichamelijk gezien tenminste.

Met z'n tweeën dalen Miles en ik de trap af. In de keuken treffen we opa en Claudia en een schaal vol bagels aan.

Claudia grijnst breed naar me. 'Wat leuk dat jullie elkaar gevonden hebben.'

Moet ze dat nou echt zeggen? Ik reageer niet op haar en loop op het koffiezetapparaat af. Vandaag lijkt me een prima dag om koffie te leren drinken.

Miles schuift doodleuk aan de ontbijttafel aan alsof hij dat al vele malen vaker heeft gedaan. Misschien heeft hij dat ook wel, weet ik veel. Hij pakt een bagel en besmeert die met een dikke laag pindakaas.

'Ai,' merkt opa met een twinkeling in zijn ogen op. 'Ik denk niet dat Clio je nu nog wil kussen.'

'Dat was ik sowieso niet van plan,' brom ik terwijl ik een slok van mijn koffie neem. Jasses, nog steeds zo ranzig als in mijn herinnering. Ik pak een rondslingerend pak melk van het aanrecht en gooi mijn beker tot aan de rand toe vol. Opnieuw breng ik het ding naar mijn lippen. Nog steeds niet te zuipen.

Opa praat ondertussen onverstoorbaar door. 'Pindakaas en koffie, twee van de dingen die Clio absoluut afschuwelijk vindt.'

Miles draait zich met een geamuseerde glimlach naar me om. 'Wil je ook een koffie voor mij inschenken, schat?'

Ik verslik me bijna in het restje ranzigheid dat nog in mijn mond zit. 'Noem me niet zo,' bijt ik hem toe. Toch schenk ik de koffie voor hem in.

'Dus, Miles,' begint opa, 'bij gebrek aan aanwezigheid van Clio's vader zal ik je maar aan de gebruikelijke vragenronde moeten onderwerpen, zeker?'