De snelweg naar mijn hart

27

Die avond weet Dusty me te strikken voor een nieuwe rijles. Ze heeft gezien hoe Miles vanmorgen wegreed, dus ze moet en zal weten wat er tussen ons gebeurd is. Bovendien wil ik ook graag weten hoe Bronson reageerde op haar grote nieuws. Zo komt het dat we na het avondeten weer samen in haar auto op de oprit van haar huis zitten.

'Goed, Miles,' begint Dusty.

'Laten we het eerst over jou hebben,' ontwijk ik het onderwerp. 'Heb je Bronson verteld dat je zwanger bent?'

Ze knikt bedachtzaam. 'Hij nam het best goed op.'

'Misschien doen je ouders dat dan ook wel.'

'Ik weet het niet. Bronson is nog jong. Zijn hersenen zijn nog niet in zo'n starre mal gegoten zoals gebeurt wanneer je je hele leven in hetzelfde kleine dorp in Texas woont. Hij ziet nog mogelijkheden. Mijn ouders daarentegen... Ik ben er bang voor.'

'Heeft hij nog een zinnig advies gegeven?'

Dusty slaakt een zucht. 'Hij vindt dat ik het pap en mam moet vertellen. Maar als ik dat doe, moet ik de kinderen sowieso houden en hoe ga ik dat doen? Waar ga ik wonen? Mooi niet dat ik twee kinderen op ga voeden in het huis van mijn ouders. Dank je feestelijk.'

'En Ethan? Heb je het hem al verteld?'

'Nee. Misschien moet ik dat inderdaad eerst doen. Ik heb meer aan zijn steun dan aan die van mijn ouders. Misschien wil hij de volledige voogdij wel op zich nemen.'

'Succes daarmee.' Welke mannelijke twintiger zit er nou op te wachten om een pasgeboren tweeling in zijn schoot geworpen te krijgen om daar vervolgens in zijn eentje voor te moeten zorgen?

'Zullen wij anders even gaan rijden of zo? Straks horen mijn ouders ons.'

Ik haal mijn schouders op en start de auto. Daarbij loop ik meteen tegen een probleem aan. 'Ik kan nog niet achteruit rijden.'

'Dat is niet zo moeilijk. Je hoeft alleen maar die hendel op achteruit te zetten. In een schakelauto werkt het niet heel veel anders.'

Ik doe wat ze zegt en geef heel voorzichtig een klein beetje gas. En ja hoor, de auto rijdt achteruit. Nu moet ik alleen nog zo zien te sturen dat ik uiteindelijk recht op de weg uitkom.

Het kost wat bloed, zweet, tranen, gevloek en hulp van Dusty, maar dan bevind ik me op de weg. Aangezien ik hier niet verder de weg weet dan naar het dorpscentrum, besluit ik daar maar heen te rijden. Het is tot nu toe ook het stuk waar ik me het meest comfortabel op voel. Uiteindelijk parkeer ik de auto bij het appartementencomplex waar Miles woont.

Dusty knikt bewonderend. 'Dat ging hartstikke goed. Ik wist niet dat je al zo ver was. Heeft je opa je geholpen?'

'Nee, Miles.' Mijn opa denkt nu waarschijnlijk alleen maar dat onze rijlessen een dekmantel zijn om wilde seks met elkaar te hebben.

Dusty keert haar hele lichaam naar me toe. 'Wat is er precies tussen jullie?'

'Niks. We hebben alleen seks gehad.'

'En nu de waarheid, graag, Clio Mercedes de Vries,' reageert ze op dreigende toon.

Onbedoeld schiet ik in de lach. 'Mijn tweede naam is níét Mercedes.'

'Nou, met jouw familie had dat best gekund.'

'Het is Johanna,' doe ik een slappe poging het gesprek een andere richting op te sturen. 'En die van jou?'

'Ivory, maar daar gaat het nu niet om. Wat ik wil –'

Ik kan het niet helpen dat ik haar zin afkap door in de lach te schieten. 'Je ouders hebben je Dusty Ivory genoemd? Wat dáchten ze?'