Scorpio

11. Szafiry

— Zulema — powiedziała i z uniesioną głową zrobiła kilka kroków w stronę czarnowłosej. Niczym mantrę, powtarzała sobie w głowie, że się nie boi. Absolutnie. — Mam dla ciebie wiadomość.

— Tak? Od kogo? — zapytała Zulema. Nawet nie spojrzała na Macarenę, a jedynie kontynuowała wrzucanie brudnych prześcieradeł do pralki.

— Od Hanbala, Egipcjanina — odparła blondynka. Obserwowała jak ruchy Zulemy ustają, jak kobieta wbija wzrok w jeden punkt przed sobą i bierze głęboki wdech. Osadzona w żółtym kombinezonie odwróciła się powoli w jej stronę i utkwiła w niej ciemne oczy.

— Jaką? — zapytała spokojnie, choć z pewnym zaintrygowaniem.

— Tahiri nafsek — powiedziała Maca po chwili zastanowienia. Przez cały czas zmuszała się, by patrzeć towarzyszce prosto w oczy, a nie spuścić lękliwie wzrok. Nie mogła okazać strachu.

— Tahiri nafsek — powtórzyła Zulema szeptem. — Gdzie go widziałaś, suko?

— Nie mam nic więcej do powiedzenia — Macarena wzruszyła ramionami. Nie minęła nawet sekunda, a dłoń Zulemy znalazła się na jej gardle. Kobieta pociągnęła ją gwałtownie i przycisnęła do jednej z pralek. Blondynka próbowała ją odepchnąć, jednak po raz kolejny Zulema Zahir okazała się dużo silniejsza. Poczuła, jak ogarnia ją panika, gdy coraz trudniej było jej złapać powietrze.

— Gdzie? — Zulema zażądała odpowiedzi, a Macarena Ferreiro wiedziała już, że nie należy się od niej wymigiwać. 

— W lesie — wydusiła z trudem.

— Czemu tyle zwlekałaś?

— Nie wiem — przez cały czas starała się zdjąć rękę Zulemy ze swojego gardła, gdyż wisiało nad nią widmo omdlenia. Mimo to, po chwili poczuła drugą dłoń tuż przy swoim uchu.

— Zastrzeliłaś go? — ton głosu czarnowłosej nadal był zaskakująco spokojny w porównaniu do agresywnych gestów, jakie wykonywała, w końcu gardło Macareny opuszczały już przeróżne dźwięki sugerujące, że za kilkanaście sekund zupełnie straci kontakt ze światem. — Zrobiłaś to?

Chwyciła leżącą nieopodal parownicę, co momentalnie przypomniało Macarenia o zmarłej współlokatorce, Yolandzie. Ostentacyjnie skierowała strumień pary w stronę sufitu. Rozgrzane powietrze musnęło ramię blondynki, ale przynajmniej teraz mogła już swobodnie oddychać.

— Nie! — powiedziała kilkakrotnie z nieukrywanym już dłużej strachem. Mrożący krew w żyłach wyraz twarzy Zulemy wraz z parownicą w zasięgu ręki stanowił przerażające połączenie. Po chwili czarnowłosa z donośnym trzaskiem odłożyła urządzenie. Maca oddychała coraz szybciej.

— Spójrz na mnie. Jeśli kłamiesz... Jeśli go skrzywdziłaś... — osadzona zmrużyła oczy, co wróżyło niebezpieczeństwo. — Rozpruję cię, wyjmę dzieciaka i spuszczę w kiblu.

Posyłając jej ostatnie spojrzenie puściła ją i zostawiła samą, rozdygotaną po środku pralni, ze wspomnieniami o przeklętym Hanbalu Hamadim i łzami w oczach.

***

Wrzesień

— Zulema — zaczęła Maca, jednak natychmiast przerwała, gdy jej wzrok sięgnął współlokatorki. Zulema stała przed wąskim lustrem w granatowym habicie z szerokimi rękawami, przepasanym ciemnym, skórzany paskiem. Długie włosy kobiety skrywał welon w kolorze czarnym z białą wstawką w okolicach czoła. Strój podkreślał bladość cery towarzyski Macareny, a także jej duże oczy. Całość dopełniał przerzucony przez szyję srebrny krzyżyk sięgający Zulemie prawie do pasa. Macarena zbliżyła się do kobiety i wygładziła ciemny materiał na jej ramionach. Następnie zaśmiała się pod nosem. — To najlepszy pomysł, na jaki wpadłam, przysięgam. Siostro Zulemo, widzę, że znalazła siostra swoje powołanie.