Scorpio

16. Przepis na mordercę

Drzwi malujące się teraz przed jej oczami miały w jej pamięci szczególną szufladkę, w końcu spędziła mnóstwo czasu, zwyczajnie się w nie wpatrując. Grube, metalowe, z klapką, przez którą wsuwano zamkniętym tam więźniarkom jedzenie; gorzej niż zwierzętom w zoo.

- To szaleństwo - stwierdził Fabio, strażnik więzienny. - Możesz jeszcze zmienić zdanie.

Macarena jednak nie miała najmniejszego zamiaru się wycofać. Wiedziała, że nie będzie mogła spokojnie spać, jeśli tego nie zrobi, że mentalnie nadal będzie uwięziona w celi zabarykadowanej materacem. Stanęła więc przodem do ściany i oparła się o nią rękami - warunkiem wpuszczenia jej do izolatki było przeszukanie. Fabio westchnął lekko.

- Chcesz, żeby przeszukała cię strażniczka? - zapytał z rezygnacją w głosie. Maca pokręciła zdecydowanie głową.

- Możesz to zrobić.

Po niezbyt dokładnym przeszukaniu i krótkiej serii poleceń w stylu "Nie dotykaj jej" dostała aż cztery minuty na rozmowę z Zulemą.

Metalowe drzwi otworzyły się z trzaskiem, sprawiając, że Zulema podskoczyła nad swoim nieskończonym obiadem. Skierowała podejrzliwy wzrok najpierw na Fabia, który wszedł do izolatki jako pierwszy, a potem kolejno na Macarenę i Palaciosa. Powoli żuła jabłko, skłaniając blondynkę, by odezwała się pierwsza.

- Zulema... - zaczęła i przełknęła ślinę. Wzięła głęboki wdech, a wraz z powietrzem do jej ciała napłynęła nowa fala odwagi. - Powiedziałam ci, że jeśli coś się stanie mojemu dziecku, zniszczę ci życie - Zulema wyprostowała się i w niezbyt cywilizowany sposób wypluła wszystko, co miała w ustach z powrotem na tackę. - Ale zrozumiałam, że chcę pozostać sobą - mówiąc to, zrobiła krok w stronę czarnowłosej. - Chcę, byś wiedziała, że ci wybaczam.

W tym momencie poczuła na twarzy kleistą maź. To Zulema postanowiła obrzucić ją purée z ziemniaków.

- Pokażę ci, gdzie możesz wsadzić sobie tę łyżkę, suko - syknął Fabio, podchodząc do czarnowłosej. Maca zagrodziła mu jednak drogę ręką. W międzyczasie starła trochę ziemniaków z oczu, by jeszcze raz spojrzeć na Zulemę.

- Daj mi dokończyć, proszę - powiedziała do Fabia. - Teraz... chcę móc tylko żyć dalej... bez chowania urazy... w spokoju...

Kolejna łyżka lepkiego purée uderzyła prosto w nią. Zulema nie była już jednak w stanie wyprowadzić jej z równowagi. Przynajmniej nie tego dnia.

- I nie ulegać twoim prowokacjom - podsumowała Macarena. - Spokój.

***

- To... kiedy masz urodziny? - zapytała Macarena, kiedy już zdążyły ułożyć się wygodnie po dwóch stronach wspólnego łóżka. Nie widziały swoich twarzy, a jedynie poduszki w poszewkach w biało-czerwoną kratkę. Cóż, przynajmniej Maca, bo Zulema, dla odmiany, wbiła wzrok w sufit.

- Gdzieś między styczniem a grudniem.

- Obiecałaś! - przypomniała jej stanowczo Maca, na co czarnowłosa zaśmiała się lekko. - Psujesz zabawę.

- To nie było kłamstwo. Po co ci data moich urodzin? I tak nie będziemy ich obchodzić.

- Dlaczego?

- Bo nie.

Na to Maca nie odnalazła błyskotliwej odpowiedzi. Przeczesała dłonią splątane włosy, pozwalając ciążącej ciszy rozciągnąć się po pomieszczeniu. Zulema domyśliła się, że to do niej należy jej przerwanie.