Scorpio

13. Walentynki

14.02

Zulema jest dziś w przedziwnym humorze. Cóż, zwykle jest humorzasta, ale przez ostatni miesiąc szczególnie mi to doskwiera. Potrafi obudzić się, śpiewać i tańczyć sama ze sobą, zrobić śniadanie dla nas obu, żartować ze mną (albo ze mnie), kiedy biegamy, a potem nagle spochmurnieć bez powodu, zacząć wyklinać wszystko i wszystkich dookoła (zwykle jestem to ja, Pérez albo kasjerki w supermarkecie), a na koniec odgrodzić się ode mnie stertą poduszek i pójść spać. Zabawne, w końcu sama wyśmiewała pomysł z poduszkami, a teraz docenia go bardziej niż ja. Czasem zastanawiam się, czy nie poprosić ją, żeby z tego zrezygnować, bo łóżko robi się przez to jeszcze mniejsze, ale odechciewa mi się, kiedy widzę jej determinację. Dzisiaj też dziwnie się zachowuje. W nocy spadła masa śniegu, a ona od rana bawi się nim jak małe dziecko. Nawet teraz siedzi na ziemi i coś lepi. Powiedziałabym jej, że to całkiem urocze, ale wtedy zacznie zabijać mnie wzrokiem. Wiem jednak, że zaraz się na mnie wkurzy, bo wychodzę dziś z Pérezem, kolejny raz w tym tygodniu. Co ciekawe, zawsze gdy to się dzieje, jest poirytowana, ale i tak siedzi do późna w nocy i czeka aż wrócę. Oczywiście ma zgaszone światło, a kiedy wchodzę, leży odwrócona twarzą do ściany i udaje, że śpi, ale wiem, że tak nie jest. Kiedy spędzasz z kimś aż tak dużo czasu, potrafisz rozpoznać to choćby po różnicy w oddechu i innych takich głupotach.

Od wielu lat nie obchodziłam walentynek tak, jak się powinno. W więzieniu nikogo to nie obchodziło, dzień jak co dzień, a potem czterdzieści godzin w tygodniu było zarezerwowane dla dźwięku pralek. Pozostałe sto dwadzieścia osiem przeznaczałam na durne seriale, samotność i sen. Ale teraz już nie musi tak być. Choć Daniel nie jest idealną osobą, z którą mogłabym spędzić walentynki, bo nie jestem w nim zakochana, całkiem dobre z niego towarzystwo. Nigdy nie brakuje nam wspólnych tematów no i lubię, kiedy...

Przenikliwe zimno, które poczuła pod kołnierzem brązowej kurtki podszytej grubym futrem sprawiło, że Maca z piskiem upuściła długopis, odłożyła dziennik i odrzuciła koce, którymi do tej pory była otulona. Zerwała się z prowizorycznej ławki zbudowanej z drewnianych skrzyń pomalowanych białą farbą. Chwyciła się za szyję w marnej próbie strząśnięcia garści śniegu z ubrania, choć wiedziała, że dostało się go trochę pod kurtkę, bo roztopiony spływał teraz po jej plecach, wywołując dreszcze. Po chwili odwróciła się tylko po to, by dostrzec przygryzającą z rozbawieniem wargę Zulemę z założonymi na piersi ramionami. Ubrana w spodnie narciarskie, grubą, czarną kurtkę puchową i czapkę z pomponem przyglądała się Macarenie z wesołymi, ale i złośliwymi iskierkami w ciemnych oczach.

— Śnieg spadł. Nie widzisz? — zwróciła się do współlokatorki.

— Czuję — warknęła Maca w odpowiedzi. — Dzięki za informację. Jakby interesowało cię dziś cokolwiek innego.

Zulema przykucnęła niedaleko ławki zajmowanej zaledwie przed chwilą przez Macarenę, a następnie położyła się na plecach. Wilgotne, czarne włosy kontrastowały z bielą puchu otaczającego jej ciało. Naprawdę wyglądała w tym momencie jak przerośnięta pięciolatka ciesząca się pierwszymi w roku opadami śniegu. Sama Maca uniosła kąciki ust w lekkim uśmiechu. 

— To nie zajmuj się już dłużej bzdurami. Musisz się tylko położyć.

— Dobra — zgodziła się od razu Maca, co nieco zaskoczyło Zulemę. Kobieta sądziła, że będzie musiała zmuszać do tego blondynkę, a ta sama ułożyła się po jej prawej stronie. — Ale tylko po to, żeby zrobić to!

Nim Zulema zdążyła zorientować się, co się właściwie dzieje, poczuła na swojej twarzy dłoń Macarerny... i śnieg, tak lodowaty, że drażnił jej zakończenia nerwowe. Odruchowo chwyciła blondynkę za przedramię, ale ta uparcie nacierała ją śniegiem. Gdy skończyła, odsunęła się i uśmiechnęła z satysfakcją. Potarła o siebie zmarznięte dłonie, by nieco je rozgrzać, jako że nie miała na sobie rękawiczek. Zulema uniosła rękę, by otrzeć zaczerwienioną twarz, ale ortalionowa kurtka niezbyt jej pomogła. Potrząsnęła lekko głową.