Piyanonun tuşlarında ince zarif parmaklarını gezdirirken tam karşısında yer alan adama kıvrımlı kirpiklerinin altından baktı. "Kalbini kırabilirim."
"Zaten kırık."
⅋
Geçmişim kayıptı.
Geçmişimde ki ben kayıptı.
Geçmişimde ki aşk kayıptı.
Ben şimdi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🥀
Bilekliğindeki saatin akrebine bakıp sıkıntıyla solurken arabasının içinde durma kararına son verdi. Yan koltukta olan eşyalarını alıp arabadan indikten sonra ışıkları sönük olan eve doğru ilerledi. Kilitli kapıyı açıp içeriye girdikten sonra karanlık salonu aydınlatıp dikkatli adımlarla merdiven basamaklarını çıktı. Bir eli ister istemez düz olan karnına giderken zihninde yankılananları susturamıyordu. Behzat'a ilk defa yalan söylemişti.
Elini karnından çekip yatak odasına girdi. Yan tarafta duran düğmeye bastığında bakışları yatakta oturmuş olan Behzat'ı gördü. İlk saniye korkudan geriye gitmiş olsa da sonradan gülümseyip hızlı adımlarla yanına gitmişti. "Sevgilim niye karanlıkta oturuyorsun," Yanağına busesini kondurup baş parmağıyla okşadı. "Erken gelmişsin. Geç gelirsin sanıyordum."
"İşlerim fazla uzun sürmeyince sana sürpriz yapmak istedim ama olmadı,"diyen Behzat onun değişen yüz ifadesine ve yanından kaçarcasına dolaba ilerlemesini sakinlikle izledi. "Çok muydu işleriniz? Fazla yoruldun mu?"
"H-Hayır,Didem yardım etti dedim ya,"deyip doğal davranmaya çalışan Eyşan birbirine dolaşan elleriyle çantasını ve paltosunu dolaba iteledi. Kendini gergin hissetmeye başlamıştı. Parmaklarıyla kaküllerini düzeltirken dolabın açık kapısını örttü. "Senin günün nasıl geçti?"
Karısının konuyu değiştirmesine izin vermedi Behzat. "Tüm gün okuldaydın yani?"
"Söylediklerimi dinlemiyor musun sevgilim? Oku-"
"Bugün seni ararken okuldaydım Eyşan. Hiç oraya gitmemişsin ve Didem'de yokmuş,"dedikten sonra sakinliğinin yerini alan merak ve biraz da öfkeyle ona baktı. "Sana anlatman için zaman tanıyorum ama sen ısrarla devam ediyorsun. Neredeydin Eyşan? Neden bana yalan söyledin?"
"Ben...aslında-"
"Yeni bir yalan daha söylemeye kalkma Eyşan. Seni aldığın nefesten bile tanırım,"deyip uyarırcasına işaret parmağını salladı. "O yüzden doğruyu söyle sadece. Şimdiye kadar neredeydin?"
"Hastanedeydim," Dayanamayarak sesini yükselten Eyşan gerilen sinirleriyle avuç içlerini yüzüne yaslayıp iç çekti. Yanına yaklaşan Behzat'ın ona dokunmasına izin vermeden geri çekildi. "Hastanedeydim şimdiye kadar oldu mu? Okula gelmesen olmuyor muydu sanki? Niye bir şeyleri saklayamıyorum..."
"Ne hastanesi Eyşan? Neyin var?"
"Yok bir şeyim,"dediğinde hâlâ endişeyle ona bakan Behzat'ın ellerini tuttu. "Kötüye yoracak bir durumum yok yani. Gittim çünkü bir şeylerden emin olmam gerekiyordu ve senden bu yüzden gizledim."
"Ne,"dedi sabrının sınırına yaklaşan Behzat. "Söylesene artık Eyşan. Neden gittin hastaneye?"
