Piyanonun tuşlarında ince zarif parmaklarını gezdirirken tam karşısında yer alan adama kıvrımlı kirpiklerinin altından baktı. "Kalbini kırabilirim."
"Zaten kırık."
⅋
Geçmişim kayıptı.
Geçmişimde ki ben kayıptı.
Geçmişimde ki aşk kayıptı.
Ben şimdi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🥀
Zamanı durdukları vakitte polisler suçluları arabaya bindirip ilk olarak tedavileri için hastaneye götürürken geriye kalan ambulansta Behzat'ın yüzündeki kanlar temizlenip yarasına bakılırken Eyşan giderek artan kolunun acısıyla bandaj takmıştı. Kaza anında kırılan camların yüzünde bıraktığı ufak kesikler ve incinen kolundan başka önemli bir hasarı yoktu. Dağılan saçlarını hemşireden aldığı siyah tokayla basit bir topuz yapıp Behzat'ın yanına gitti. Onun endişeli ve sorgulayan bakışlarını gördüğünde gülümsedi. "İyiyim,"deyip avuç içini yanağına yaslayıp oradaki yara izini okşadı. "Hiçbir sorun yok sevgilim."
"Ne oldu sana? Ben yokken birisi bir şey mi yaptı?"
"Bulunduğunuz yerin adresi verilirken polisler yanımdaydı. Evden nasıl çıktığımı bilmiyorum," Kafasını iki yana sallayıp o anları düşünmemeye çalıştı. "Buraya gelirken yolda bir arabayla çarpıştık. Neyse ki ufak hasarlarla atlattım."
"Ufak hasar dediğin bu mu Eyşan,"diyen Behzat ağzının içinde homurdanıp derin bir nefes aldı. Karısının sargılı eline ve yüzündeki çiziklerde gözlerini gezdirdi. "Yanıma gelirken bu kazanın olması hiçte mantıklı gelmiyor. O şerefsiz Ufuk daha yakalanmamış bile! Eğer kazayı o yaptıysa..."
Hızını almadan öfkeyle konuşmaya devam eden Behzat'ın gittikçe yükselen sesiyle ambulanstaki bakışların çoğu onlara dönmüştü. "Tamam,"dedi aralarındaki mesafeyi kapatıp elini onun dudaklarına yaslayıp susmasını sağlarken. "Sinirlenmeni anlıyorum ama bir olay daha kaldıramayacağım Behzat. Bırak polisler gerekenleri yapsın. Öfken sana zarar vermekten başka bir şey yapmaz."
"Canın çok yanıyor mu," Şimdilik susma kararı alan Behzat karısını kolları arasına aldı. Yaşadıklarından sonra bir saniye bile ondan uzak kalmak istemiyordu. "Keşke gelmemi bekleseydin. O zaman bu kaza olmazdı."
"Hah,sanki senin yerinde ben olsam bekleyecektin,"diyen Eyşan kirpiklerinin altından ona bakıp gülümsedi. "Hem ben kocamın kollarındayken tüm acımı unutuyorum."
"Bende,"dedi Behzat burnunu güzel kokan saçların arasına gömüp içine çekerken. "Bende tüm acılarımı unutuyorum."
İçinde bulundukları durumun hüznünden soyutlanmak için birbirlerine sığınırken birkaç dakika sonra tanıdık bir araba yanlarına doğru yaklaşmıştı. Ferhat ilk çökmüş vaziyette olan Behzat'a yönelmiş olsa da sonradan kardeşinin sargılı eliyle duraksamıştı. Neler olduğunu sormak için dudaklarını aralayacağı zaman bundan vazgeçti. Şimdilik sessiz kalıp onları baş başa bırakmak daha mantıklı geliyordu. Oradaki polislere karakola sonradan geleceklerini söyleyip sessizlik içinde olay mahalinden ayrıldılar. Arabanın arka koltuğunda boynuna sokulmuş kocasının saçlarını okşayan genç kadın onun zihninde dönen tüm düşünceleri susturmak istiyordu. Saatler önceki sarılıp ağlaması gözlerinin önünden gitmiyordu. Kaybolmuştu ve kolay kolay yolu bulabileceğini düşünmüyordu.
