Piyanonun tuşlarında ince zarif parmaklarını gezdirirken tam karşısında yer alan adama kıvrımlı kirpiklerinin altından baktı. "Kalbini kırabilirim."
"Zaten kırık."
⅋
Geçmişim kayıptı.
Geçmişimde ki ben kayıptı.
Geçmişimde ki aşk kayıptı.
Ben şimdi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🥀
Karanlığı ortadan ikiye bölmek istercesine çakan şimşek buluttan yeryüzüne düşen yağmur damlalarını hızlandırırken tüm sessizliğe son veren ses aşağı kattan yukarıya kadar tırmanıyordu. Henüz yeni yeni uykuya dalmış olan Eyşan aşağıdan gelen piyanonun sesiyle ilk başta yanlış duyduğuna inanacak olsa da giderek sertleşen ezgilerle yanıldığını kısa sürede anlamıştı. Yorganı bedeninden çekip çıplak ayaklarını zeminle buluşturdu. Vücudunu esir alan soğukluğu düşürmek için köşede duran hırkasını kollarına geçirdikten sonra ayaklanıp kapıya ilerledi. Uyumaktan birbirine karışmış saçlarını sırtına iterken kahküllerini parmaklarının yardımıyla düzeltti.
Merdiven basamakları bittikçe piyanonun sesi ve cama çarpan yağmur damlalarının sesi daha iyi duyulduğunda salonun ortasında duruvermişti. Kendini kaptırmış bir şekilde piyanonun tuşlarına basan Behzat'ın buradan bile belli olan gergin bedenine göz süzdü. Akşam söyledikleri onu çok etkilemiş olmalıydı ki nefret ettiğini söylediği piyanonun başına geçivermişti. Temkinli adımlar atarak yanına yaklaştığında bir tarafta duran viski şişesi ve sigaralar ona göz kırpmıştı.
Mavi irisleri yorgunluğun izlerini taşıyan yüz hatlarında gezinirken kuruyan dudaklarını diliyle ıslatıp konuşmak için araladı. "Birden bire gecenin köründe piyano çalma fikri nereden çıktı? Ayrıca o kadar sert basıyorsun ki neredeyse kıracaksın."
"Canım istedi,"dedi aniden piyanoyu çalmaya son veren Behzat. Onun irkilmesini umursamadan bedenini ileriye uzatarak gözlerinin içine baktı. "Canımın ne isteyip istemediğini sana mı soracağım şimdi de? Başka bir şey istiyor musun?"
Kafası karışan Eyşan yutkunup geriye çekildi. "Ben senden bir şey istemedim."
"Son bir haftadır hiç öyle durmuyor."
Alaylı cümlesinden sonra sigarasını yakan Behzat'ın kan çanağına dönen gözlerinden bakışlarını çekip yerinde rahatsızca kıpırdandı. Belki de buraya gelmekle hata etmişti. O kavgadan sonra yanına hiç yaklaşmamalıydı. Odasına geri gitmek için yürümeye başlamıştı ki bileğini saran parmaklarla geri çekilip durmak zorunda kaldı. "Ne oldu? Seni rahat bırakıp uyuyacağım işte."
"Gitme,"derken sesindeki çaresizliği ve diğer duyguları umursamamıştı Behzat. Kavradığı bileği kıskacından kurtarıp çenesiyle piyanoyu işaret etti. "Madem kıracakmış gibi basıyorum o zaman bana doğrusunu göster. Birisinin yolumu göstermesine ihtiyacım var."
"Şimdi mi göstereceğim? Saat çok geç oldu..."
"Akşam ki davranışlarım yüzünden özür dilerim,"dedi onun gitmesinden korkan Behzat. Birkaç dakikalığına bile olsa yanında durmasını ve güzel kokusunu içine çekebilmek istiyordu. "Bir şeyleri düzeltir mi bilmiyorum ama özür dilerim Eyşan. Şimdi bana nasıl çalmam gerektiğini gösterecek misin?"
