Piyanonun tuşlarında ince zarif parmaklarını gezdirirken tam karşısında yer alan adama kıvrımlı kirpiklerinin altından baktı. "Kalbini kırabilirim."
"Zaten kırık."
⅋
Geçmişim kayıptı.
Geçmişimde ki ben kayıptı.
Geçmişimde ki aşk kayıptı.
Ben şimdi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🥀
*Oh hayatım, benim ruhumun seninki için acıdığını biliyorsun.
Ve doğduğundan beri bu boşluğu dolduruyorsun.
Çünkü sen kadere inanma sebebimsin,sen benim cennetimsin.
Ve senin aşkın olmak için her şeyi yapacağım veya kurbanın olacağım.
Piyanonun eşsiz sesine eşlik eden şarkının kısmına geldiklerinde birbirlerine bakmış ve dudaklarındaki mutluluğun temsili olan gülümsemeleriyle sözleri söylemişlerdi. Bir saatten beri piyano çaldığı için parmaklarının ağrımaya başladığını hisseden Eyşan bunu dert etmek yerine yanağına ve sonrasında dudağına konan iki buseyle sırıtmıştı. Koca bir adım attıkları o günden sonra Behzat'la sürekli bir aradaydılar ve bu durumdan hiç şikayetçi değildi. Onun sevgisini ve aşkın damladığı dokunuşlarını hissetmek hoşuna gidiyordu.
Kollarını Behzat'ın boynuna dolayıp güzel kokusunun sebebi olan boynuna yüzünü gizledi. "Birlikte yemek yapalım mı?"
"Benden daha maharetlisin Eyşan,"deyip duvardaki saate bakan Behzat akşam saatine çok az kaldığını gördü. "Koray bugün akşam yemeği için eve gelecekti."
"Tamam işte birlikte hazırlarız. Seninle mutfakta olmayı sevdim," Saklandığı kuytudan çıkıp maviliklerini ona dikip art arda kırpıştırdı. "Bir şeyleri paylaşmayı seninle seviyorum. Ayrıca Koray'ın hangi yemekleri sevdiğini bilmiyorum."
"Önüne ne koysan yiyen insanlardan o. Özel bir şey hazırlamana gerek yok."
"Olsun. Onunda sevdiği bir yemek vardır herhalde,"deyip puftan kalktıktan sonra Behzat'ı da yanında götürerek büyük mutfağa girdi. Işıkları açıp içerinin aydınlanmasını sağladıktan sonra iki kapaklı gri buzdolabına adımladı. "Kardeşin hangi yemekleri seviyor?"
Kollarını göğsünde bağlaştıran Behzat ağzının içinde homurdandı. "Tavuk sote ve pilav yapsak onun için yeter. Gelmesine az kaldı ve sevdiği yemekler uğraş istiyor."
"Mesela?"
"Ev mantısı,sarma ve daha birçok yemek,"diyerek Eyşan'ın elinden yemek için çıkardığı malzemeleri alan Behzat kaşlarını çattı. "Önceden ona yemek yapmanı sevmiyordum. Ama artık alışmaya başladım."
"Behzat,"diyen Eyşan dolabın kapağını kapatıp ona döndü. "Ben hatırlamıyorum biliyorsun. Anne ve babanız nerede?"
"Annem kendine bir çiftlik satın aldı ve tüm hayatını orada geçiriyor. Babam üç yıl önce vefat ettiğinde kendini doğaya bırakmak istedi,"demesiyle genç kadının hüzünlenen yüz ifadesine dudakları buruk bir tebessümle kıvrıldı. Saçlarının arasına busesini kondurup geri çekildi. "Sarsıldık ama insan yokluğuna alışıyor. Herkes bir gün ölecek."
