De Villiere #2 : Pointless Days

Chapter 13

Chapter 13

He's really here. Fuck, hindi ko alam ang gagawin ko at parang may kumikiliti sa aking t'yan. I want to do something, pero hindi ko alam kung ano iyon. Bumuga ako ng hangin matapos siyang tignan.

He have a haircut, pero mahaba parin, ngunit mas mahaba yung nakaraang tatlong buwan. He looked fine though, does he?

Nabalitaan ko kasing umalis na talaga siya sa condo unit ni thunder. After that, walang nag udyok sa akin na tanungin kung nasaan siya. Para saan paba?

He did these. He wants me to choose myself. Lumayo siya kasi kailangan ko.

But he doesn't.. know everything. He doesn't.

"Ang tamlay mo, sigurong okay ka lang ba? Do you want something? Foods?" Sunod sunod na tanong sa akin ni liam.

I smiled a bit at him at umiling. Pinag tuunan ang pansin ang aking ginagawa. Kanina pa ata ako naka tulala dahil kakaisip, kaya siguro natanong niya sa akin. Maski ako hindi ko na maintindihan ang sarili ko.

Nalaman niya, ang tanga tanga ko dahil sa kalasingan ko na sabi ko iyon. Naalala ko na ang gabing iyon.

"Hindi mo ba maintindihan?! Layuan mo na ako! I don't want to be with you! Someone like you! Mamamatay tao kayo!" Paratang ko sa kaniya habang umiiyak.

He gasped while staring at me, letting me cry infront of him.

Habang patuloy ang pag ragasa ng aking mga luha. "S-sana.. hindi na lang dumating ang araw na 'yon. S-sana, hindi nila kami iniwan, sana kasama pa namin sila. P-pero hindi.. namatay s-sila lolo, si lola.. si mommy.. si daddy.." humagulgol ako.

Tinapik ko ang aking dibdib. "Ang bigat bigat! Ang sakit sakit! Kasi kahit ilang taon na ang nakakalipas nandito parin! Hindi parin m-mawala!"

He tried to reach me, hahawakan sana niya ako sa aking pulsuhan ng sagiin ko iyon at nandidiring tinignan siya.

"Nakaka diri k-kayong lahat. Minamapula niyo ang lahat ng tao dahil may kapangyarihan kayo.. sana ang mga katulad niyo sa mundong ito ay mawala nalang.."

"Kasi, grabeng sakit ang dinulot niyo sa amin. Nawalan kami ni kuya ng ama at ina, dalawnag magulang na tumayo sa'min. S-sobrang saya pa namin.. tapos.." I sobbed, shooking my head. Hindi ko na kinaya at umiyak na lamang dahil sa bigat na nararamdaman.

Hinawakan niya ang aking braso at hinila ako papayakap sa kaniya. Agad kong nararamdaman ang kaniyang dibdib, I leaned on him and let myself cry on his chest. Naramdaman ko ang kaniyang pag hagod sa aking balikat.

"I'm sorry.. I'm sorry liann.." he whispered.

I looked up to him, kahit ramdam na ramdam ko ang hapdi ng aking mata sa pag luha. He stared at me too, and I can see through his eyes that he's having a pity at me.

I snake my hand on his cheeks. Pumikit ako at hinila ang kaniyang batok gamit ang isa kong kamay at agad na nag lapat ang aming labi. He didn't move and he doesn't stop me either.

I slowly sucked his lower lip. He gripped his hand, were his hand already on my waist. He grunted when I tried to pushed my tounge inside of his. Ginantihan niya ako ng halik na nang gigil sa un. Afterwards of kissing, he slow the pace of our lips, mabagal at masuyong haplos ang kaniyang labi sa akin.

He let go of my lips and our forehead touched each other.

Huminga ako ng malalim matapos habulin ang hininga at tuluyang nilayuan siya. I bit my lower lip and hold the side of my head.