De Villiere #2 : Pointless Days

Chapter 29

Chapter 29

"G-good morning.." I shuttered and walked closer to him.

Ngumiti siya sa akin at bumalik sa pag luluto. My cheeks heated, that's why I looked away from him, roaming my eyes around instead. Hinanap ng aking mata ang mga nag babantay, maging si marie.

"S-si marie? Saka, yung mga guards?" He met my glance. He was holding the pan, and he transferred the fried rice on the plate.

He hummed, smiling. "They leave for this day.."

My brow furrowed. He smiled at bit, bago tuluyang nag hain ng pagkain sa hapag. Muli niya akong nilingon, habang nakahawak sa upuan.

"Let's eat.." he said softly.

I sighed quietly before I walked closer at him. Siya pa mismo ang nag usad ng upuan para maka upo ako. Kumurap kurap ako, at iniwas ang tingin sa kaniya.

It's not just I'm uncomfortable, tsaka isang araw palang namin ito. I'm letting myself be with him in two days. Sana lang ay makayanan kong hindi isipin ang mga nakaraan. Gusto ko ng umuwi.. gusto ko ng umuwi sa anak ko.

"May tanong sana ako," his eyes stayed at me. Tumikhim ako, bago nag salita. "Tungkol kay osing, what happened to her?"

Pinanuod ko lang siyang mag lagay ng pagkain sa aking plato, pipigilan ko na sana siya ngunit pinigilan ko na lang sarili ko at tahimik na bumuntong hininga.

Oo nga pala.

"She accepted half of Buenaventura's wealth.." he answered me.

Tumahimik na ako pag katapos ng kaniyang sagot. Wala rin naman akong gustong sabihin, at maging siya. I couldn't stayed staring into his eyes.

"T-then, what happened to.. Edguardo?" I stayed my eyes on the plate.

"Let's not talk about them, baby.." he placed his hand on the top of my hand. Nag angat ako sa kaniya ng tingin, at sinalubong ang kaniyang mga matang nang susumamo.

"S-sorry.. gusto ko lang sanang tanungin tungkol kila osing,"

He sighed before he squeezed my hands a bit when he finally hold it.

"I love you.. liann.."

Suminghap ako, habang naka tingin sa kaniyang mga mata. Kumabog ng sobrang lakas ang aking dibdib.

"D-do I have to answer t-that?"

He happily shook his head while smiling. "No, you don't have to.. like the old times, what we always do. But, there's still limitations so I won't forcing you.. I promise"

I inhaled softly. Tinignan ko ang aking kamay sa kaniyang magaspang at mas dobleng laki kasya sa aking kamay.

"Okay.." I breathed. Tumayo na ako kaya nahiwalay ang kaniyang kamay sa akin. "Ako na mag liligpit.." presinta ko at nag simukang salansinin ang mga plato.

He just nodded, smiling and let me. Tumalikod na siya sa akin, ako naman ay inabala ang sarili sa pag liligpit at nilagay sa lababo.

Hindi parin naproproseso sa akin ang lahat ng nangyari kagabi, kahit ngayon. Hearing him saying those three words makes me weak. Hindi ko alam kung dapat ba akong maniwala, ayokong pilitin ang sarili ko dahil hindi ko pa talaga matanggap.

He's.. still inlove with me? O baka pakulong lang ito para magawa niya kung ano ang plano niya. Hindi ko na alam ang gagawin ko, wala rin akong magawa para maka alis rito o maka takas mula sa kaniya.

Nag patuloy ako sa pag huhugas kahit narinig ko na ang mga apak niya papalapit sa akin.

I stiffened when I felt him behind me, haharapin ko pa lamang siya nang pumulupot ang kaniyang braso sa aking baywang. I gasped when he huggee me tightly, his chin were on my shoulder.