De Villiere #2 : Pointless Days

Epilogue

Epilogue

"That's the truth, Atty. De Villiere-"

I ended the call immediately after I heard it clearly from him. Nanginig ang buo kong kalamlam sa galit, hindi lang dahil sa lalaking 'yon kundi para sa aking sarili.

I fucking hate myself. My hands were trembling as I reached my phone. Dialing her number.

"F-fuck.. can you tell me about it? C-can you say about it? Kailan p-pa?"

Gusto ko lang naman malaman. Bakit, kailan, bakit hindi niya nagawang sabihin sa akin? Sobrang daming tumatakbo sa utak ko pero nang hihina na ako. Nang hihina ako dahil wala akong nagawa sa mga oras na 'yon.

"Kanino mo kinauha ang number ko?" Pag iiba niya, na mas lalong nag pa kirot sa puso ko. I bit my bottom lip, tumingala upang pigilan ang luha.

"Lian.. c-can you please tell me what happened that night?" I paused, exhaling deeply. "Please? Talk baby.. can you?"

"Don't call me like t-that.." her voice shuttered and cracked.

Kasabay ng pag bagsak ng luha ko. "Does it matter to you? Tangina liann.. sabihin mo naman oh. Kasi putangina, n-nang hihina na ako sa totoo lang.. Kailan ba 'to? Nung tayo pa? N-nung nag hiwalay naba t-tayo nung nangyari 'to?" Punong puno ng hinanakit ang boses ko.

"Mahalaga rin ba sa'yo 'to k-kung nalaman mo-"

My lips parted in amusement. Napa tayo ako sa kinatatayuan ko. Nang hihina, nasasaktan, at hindi alam ang gagawin.

"T-this is all about you.. k-kapag ikaw na u-usapan, liann.. bumibigay na 'k-ko.. nang hihina na a-ako.. natatakot na ako.."

"P-pero wala na tayo miguel.. maraming nangyari sa'tin.. sobrang t-tagal na.."

Oo nga pala, wala na nga pala kami. Pero hindi ibigsabihin na nawala siya sa mga taon, hindi ibigsabihin na hindi ko siya mahal.

Mahal na mahal ko parin siya.

Bumigat ang aking pag hinga. "'Yan lang ba ang sasabihin mo? I-ibaba ko na ang tawag miguel.. ayokong mag usap tayo.. ayokong marinig ang boses mo.. ayokong nakikita kita, ayoko sa presensya mo.."

Tila may tumarak na punyal sa puso ko, hearing her shuttering. I can feel and hear her voice. She's scared, she's mad, she's fucking hurt.

"Hindi na kita mahal miguel, sana intindihin at alalahin mo kung anong nangyari sa'tin sa nakaraang taon na lumipas. Kung ikaw nagawa mong kalimutan, ako k-kasi hindi.. akala ko tapos na.. akala ko wala na.. akala ko hindi na masakit.. akala ko lang pala lahat ng mga 'yon.. kasi sobrang sakit parin pala.."

I couldn't understand. Hindi ko malaman kung bakit ganito. Kung bakit kailangan pang mangyari sa amin ito. I can fucking understand her, I was trying. Siguro, hindi lang talaga ako sapat sa mga oras na 'yon para maging sandalan niya.

Susubukan ko uli, I will be better for her.

"I will help to her case, Atty. Tolentino." I said in a serious tone.

"Alright, just limitations. I'm still her attorney whatever happens. I hope you know your boundaries."

I sighed. "Ofcourse, thanks again, Atty. Tolentino." I said and hang up the call.

While staring outside, thinking of her. I'm going to help her no matter what. It's my fucking fault too. Hindi ko maiwasang sisihin ang sarili ko sa nangyari sa kaniya. My father was the cause of her pain. Wala akong nagawa sa mga oras na 'yon dahil-

Iniwan niya ako.

Ngayon na bumalik siya, papatunayan ko muli ang sarili ko sa kaniya. Kahit komplikado, kahit walang kasiguraduhan king tatanggapin niya muli ako.