De Villiere #2 : Pointless Days

Chapter 24

Chapter 24

"What the- anong ginagawa mo rito?!" I hissed at him, when he suddenly appeared on my side.

He's wearing shades, nung una'y hindi ko pa siya nakilala dahil nga sa salamin niya.

"Miguel!" Sigaw ko sa kaniya dahil sa inis.

He raised his brow at me. "What?" Amang amangan niya pa.

"I'm asking you, bakit ka narito? Hindi ba't malinaw ang pinag usapan natin kagabi?" I coldly said at him.

Seriously? Ang kapal lang ng mukha niya. He's acting like these na akala mong walang nangyari sa'min sa nakakaraang taon, dagdag pa 'yung kagabing pag uusap namin.

Nag pamulsa siya at iniwas sa'kin ang mga mata. "I'm here to help you"

"Hindi ko kailangan ang tulong mo. Saka, hinihintay ko si Attorney Tolentino, bakit ka sumusulpot?"

He looked at me again. "He can't make it today, that's why I'm here. Bakit? Gusto mo ba siya?"

My lips parted in amusement. "Seriously?! Are you stupid?! Malamang siya ang kailangan ko sa kaso, at lawyer ko siya! Natural na siya ang kailangan ko hindi ikaw!" I hissed.

"I'm much better to him, nakalimutan mo naba? I'm a lawyer too, liann" mayabang na sabi niya.

"Alam mo? Ang kapal rin ng mukha mo. Paano mo kaya nakakaya 'yon, like hello? Nakakalimutan mo naba o kinakalimutan mo lang? I clearly told you na ayoko sa presensya mo, ayoko kitang makita"

He looked away after that.

"Let's go, we have to many things to do. Kung ayaw mo akong kasama wala akong paki, sasama parin ako." He said and turned his back at me and walkee away.

Ang kapal ng mukha niya.

Sobra.

Paano niya nakakayanang gawin 'to? Nasisirain naba siya ng bait? we already talked about this! Ugh! Nakakainis!

I just rolling my eyes to him. Ayoko siyang kausap, hanggang sa tuluyang pumunta na kami sa lugar na pinuntahan ko nung isang araw. I told Attorney Tolentino about this, mas gusto kong maka harap at maki pag usap kay osing ng harap-harapan. Ans he agreed and told me na sasamahan niya ako, to keep me safe, makiki pag usap rin siya kay osing kung kailangan.

Instead of Attorney Tolentino. Miguel was here. I'm so pissed right now. Pero sa huli wala akong nagawa, dahil nandito na siya.

"Give me her address" he said.

I lookeda t him. Umirap ako sa hangin bago kinuha sa'king bag, at binigay sa kaniya.

"Mag tanong nalang tayo," sabi ko at naunang nag lakad sa kaniya.

Napa ngisi ako sa naisip. Kahit alam ko naman na kung saan pupunta, hayaan ko nalang siyang mag tanong at iiwanan ko nalang. I just don't feel being with him.

And he did.

Nilingon ko siyang mag tanong sa babae sa may labas ng bahay na naka tambay. Marami tuloy naka tingin sa kaniya nang tanggalin niya ang kaniyang shades.

Seriously? Kailangan bang tanggalin 'yon?

I can't hear them, medyo may kalayuan na kasi ako sa kanila. Pinag mamasadan ko sila. Halos mag ningning ang mata nung babae, habang naka tingin kay miguel, in his face probably, at hindi sa papel na nilalahad niya.

I rolled my eyes. And turned my back at them. Bahala nga siya riyan at mapagod kaka tanong!

Nag patuloy ako sa pag lalakad at hindi siya hinintay o tinignan man lang. Lahat ng tao napapa lingon sa gawi kung nasaan siya ngayon. I sighed deeply and shook my head.