De Villiere #2 : Pointless Days

Chapter 27

Chapter 27

"Aki"

I blinked twice and glanced to him. Naka taas ang kilay niya, confusion written all over his face.

"Are you okay? Masama ba ang pakiramdam mo? Tulala ka.." saad niya bago umupo sa'king tabi.

Umiling ako at bumuntong hininga. I'm jist confused and bothered. I mean, hindi ko maipaliwanag kung anong nararamdaman ko sa lahat ng sinabi niya.

Damn it, eto na naman. Dahil na naman sa kaniya, gumulo ang buong sistema ko. I can't forget what he just said, even it's just in phone call. Naiimagine ko mismo nasa harapan ko siya.

"Ayos lang ako, si blare?" Pag iiba ko ng usapan.

He was just staring at me, na kina ilang ko. "What's your plan now aki? What if you meet that murderer?"

I gasped. I already did. It wasn't expecting, but I did. Determinado ako sa mga oras na kausap ko siya. Nasabi ko ang nais kong sabihin, pero hindi don nag tatapos 'yon. Marami akong plano.. at hindi pwedeng sumblay iyon.

"I..can handle that. Just trust me.." I assured him.

He sighed before he looked away, infront of this house to be exactly. "I want to help you aki.. this case were serious matters. This is so dangerous, kung ayaw mong mag patulong sa'min, just keep on touch on us. Kahit 'yun man lang ay mapalagay ang loob namin, hindi pwedeng sarilihin mo lang.."

I'm sorry.. but I already did. I have to.

Tumango ako sa kaniya at binigyan siya ng ngiti. He sighed too before he pulled me, holding my wrist while he's hugging me from my side. I just let him, nag aalala siya sa'kin pero alam kong kaya ko 'to. Laban ko 'to, kaya ako mismo ang kikilos.. hindi ko hahayaang muli na may madamay dahil sa pag prprotekta sa'kin. Not again, not my family.

"Tao po.. osing?" Pag tawag ko ha ang naka silip sa labas mula sa gate.

I'm currently here at tgere house. Sinadya ko talagang puntahan sila dahil nais ko silang puntahan, at kamustahin.

"Sino po sila- l-lah!" Marco's eyes widened a bit. Halos napa talon pa siya sa kaniyang kinatatayuan. "Aliann?"

I smiled at him. "Magandang umaga.. si osing?"

His jaw dropped. "Kilala niyo po si osing?"

Tumango ako. "Ahh.. oo, sinadya ko talaga kayo rito-"

"P-pasok po! Pasok ka!" Nag hahadali niyang sinabi ay binuksan ang gate.

I smiled at him, and entered to their gate shyly. Nakaka hiya naman dahil hindi ako nag sabi, si miguel rin kasi hindi maka usap. After he sent me osing's address, hindi na 'ko nireplyan.

"Owen! Huwag ka riyan sa buhangin!" He said strictly.

The little boy stood up and his eyes drifted at me. He looked confused and curious. "Tara pasok.. halika rito, owen" lumapit si owen sa'min at agad na inakbayan siya ng kaniyang tito.

I smiled at him until we get inside of their house. Gawa sa kahoy ang kaniyang bahay, maging ang kanilang upuan dito sa sala. Kumbaga ang bahay na ito 'y parang sa probinsya dahil sa preskong at malinis na tinignan.

"Hi owen.." I said when Marco stood up and walked away from us.

His brow raised. "Kilala niyo po ako?"

I smiled at him. "Hindi ba't ikaw ang anak ni osing?"

He nodded again.

"Natatandaan mo ba nung.. naospital ka? Kamusta naba ang pakiramdam mo?"