Ο Χαμένος

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26

Ο πατέρας μου ήταν λίγο αρνητικός στην αρχή που η Λίζα θα έμενε σπίτι μας.

«Πού θα το έχουμε να κοιμάται το κορίτσι για τόσο καιρό; Γιατί δεν πήγε στον αδελφό της;»

«Ο αδελφός της είναι σχετικά νιόπαντρος, Θανάση μου. Δεν ήθελε να του γίνει βάρος...» εξήγησε η μητέρα μου.

«Α, ναι; Και να γίνεται βάρος σε εμάς; Λίλλη, έχουμε τρία παιδιά, ο Λέανδρος δεν δουλεύει και είναι σχετικά πολλά τα έξοδα. Η κοπέλα είναι έγκυος, θα χρειάζεται γιατρούς, φάρμακα...»

«Εντάξει, δεν θα μείνει εδώ μέχρι να γεννήσει βρε Θανάση μου. Αργά ή γρήγορα θα γυρίσει σπίτι της.»

«Όσο για τα έξοδα, μην ανησυχείς.» συμπλήρωσα εγώ. «Η Λίζα μέχρι τον έκτο μήνα θα δουλεύει. Θα βρω κι εγώ μια δουλειά και θα είμαστε κομπλέ.»

«Επιτέλους, καιρός ήτανε!» αναφώνησε ο πατέρας μου, κοιτάζοντας προς τα πάνω.

Όσο για το θέμα του ύπνου, το λύσαμε και αυτό: εγώ κοιμόμουν στον καναπέ του σαλονιού, εκείνη στο κρεβάτι μου, στο δωμάτιο μου. Τα αδέλφια μου πέταξαν από τη χαρά τους όταν έμαθαν ότι θα έμενε μαζί μας, γιατί τη συμπαθούσαν πάρα πολύ. Την έβλεπα συχνά να παίζει μαζί τους, ενώ σκεφτόμουν ότι θα φανταζόταν πως θα έπαιζε έτσι και με το δικό μας παιδί. Εμένα με άγχωνε η ιδέα. Ποτέ δεν είχα παίξει με τα αδέλφια μου, μόνο λίγο ποδόσφαιρο με τον Ρούλη κι αυτό επειδή μου άρεσε το ποδόσφαιρο και όχι για να ευχαριστήσω εκείνον.

Το θέμα του παιδιού που συνεχώς μεγάλωνε μέσα της με βασάνιζε μέρα- νύχτα. Πώς θα ήταν όταν γεννιόταν; Θα ήταν όμορφο; Θα μας έμοιαζε; Θα μπορούσα να το κρατήσω στα χέρια μου; Θα κατάφερνα να το αγαπήσω; Κι αν όχι;

Τι θα γινόταν τότε; Θα ήμουν δυστυχισμένος. Ύστερα θα άρχιζαν οι καυγάδες, ότι δεν το προσέχω, ότι δεν ασχολούμαι αρκετά μαζί του και τελικά θα χωρίζαμε. Θα έχανα τον έρωτα της ζωής μου εξαιτίας ενός παιδιού. Του παιδιού μας.

Έτσι πέρασε ένας μήνας. Οι γονείς μου είχαν αγαπήσει τη Λίζα σαν δικό τους παιδί και είχαν γίνει φίλοι. Δεν είχε επαφές με την οικογένεια της. Την είχαν πληγώσει ανεπανόρθωτα. Η μόνη που ερχόταν και την έβλεπε συχνά ήταν η Νίκη. Ερχόταν και ο Παντελής μαζί της κάποιες φορές.

Κάποια στιγμή, η Λίζα επικοινώνησε με τον αδελφό της τον Θάνο. Εκείνος αποφάσισε να της στέλνει ένα μικρό χρηματικό ποσό κάθε μήνα, γιατί στο νοσοκομείο δεν πληρωνόταν καλά τελευταία, αλλά δεν ήθελε παρτίδες μαζί μου. Θέλω να πω, ενώ μου ήταν ευγνώμων που τη φρόντιζα και είχα αναλάβει τις ευθύνες μου, δεν με εμπιστευόταν γιατί πίστευε ότι θα την κατέστρεφα.