Ο Χαμένος

Κεφάλαιο 37

1993

Τέσσερις μήνες πέρασαν και μπήκε το νέο έτος. Όπως το είχα προβλέψει, ο πατέρας μου ήρθε να μείνει μόνιμα στο σπίτι μας. Το διαζύγιο ακυρώθηκε, συγχώρησαν ο ένας τα λάθη του άλλου και έκαναν μια νέα αρχή. Ο πατέρας μου μας είπε αν θέλαμε εγώ και η Λίζα να πάμε να μείνουμε στη γκαρσονιέρα που έμενε προηγουμένως εκείνος. Δεν το σκεφτήκαμε καθόλου. Πήραμε τα παιδιά και φύγαμε από αυτή την τρύπα. Το καινούργιο διαμέρισμα ήταν μεν αρκετά μικρό, αλλά πολύ πιο άνετο απ' το προηγούμενο δωματιάκι μας.

Βολευτήκαμε αμέσως. Είχε μόνο μία κρεβατοκάμαρα, χολάκι, μπάνιο κι ένα μικρό σαλονάκι που χωριζόταν απ' την κουζίνα με πάσο. Βρήκαμε την ησυχία μας.

Την πρόταση του Κώστα Νικολάου τη σκέφτηκα καλά στην αρχή, όμως δεν ήθελα να σταματήσω να δουλεύω με τον Βασίλη.

«Αμάν ρε Λέανδρε... Όλο βλακείες κάνεις στο θέμα δουλειάς!» γκρίνιαξε η Λίζα όταν της το είπα. «Στο συνεργείο κουράζεσαι πάρα πολύ. Ενώ στην εταιρεία, η δουλειά σου θα είναι τελείως ξεκούραστη.»

«Και ποιος σου είπε πως έχω όρεξη να τρέχω μέχρι τον Άλιμο;» της είπα.

«Αφού έχεις αυτοκίνητο. Εδώ ο Κώστας μένει στην Κηφισιά και πηγαίνει!»

«Λίζα, άκου να δεις... Με τον Βασίλη είμαστε χρόνια φίλοι και δεν θέλω να τον αφήσω μόνο του στο συνεργείο. Έχει κι άλλους βοηθούς, αλλά εγώ είμαι ο πιο έμπιστος. Δεν φεύγω απ' το συνεργείο. Πάει και τελείωσε.» έληξα το θέμα.

Στο μεταξύ, το είπα και στον Βασίλη κι εκείνος μου απάντησε πως αν το ήθελα πραγματικά, δεν θα τον πείραζε που θα έφευγα.

«Έχεις αρχίσει να βαριέσαι εδώ και να κουράζεσαι.» μου είπε μια μέρα. «Φαίνεται αυτό. Πρέπει να κάνεις κάτι πιο δημιουργικό.»

«Θα βαρεθώ κι εκεί κάποια στιγμή.» του είπα.

«Μπορεί. Αλλά δεν χάνεις και τίποτα να δοκιμάσεις... Και αν δεις ότι δεν σου κάνει, εγώ θα σε δεχτώ πίσω στο συνεργείο.»

«Καλά, θα το ξανασκεφτώ. Εσένα σίγουρα δεν σε πειράζει να φύγω;»

«Πάλι τα ίδια θα λέμε; Εννοείται πως δεν με πειράζει! Εγώ το καλό σου θέλω. Αλλά πριν φύγεις, θα φτιάξουμε πρώτα το σαράβαλο σου. Δεν θα εμφανιστείς στον Άλιμο με τέτοιο αυτοκίνητο.»

«Ναι, σιγά. Εδώ πήγα σε ολόκληρη Κηφισιά με αυτό.» είπα και γελάσαμε. Όμως τελικά δέχτηκα να φτιάξουμε το αυτοκίνητο.

Το κάναμε σαν καινούργιο. Το βάψαμε μαύρο γυαλιστερό, βάλαμε καινούργια, δερμάτινα καθίσματα, κόκκινες ζάντες και χοντρά λάστιχα. Την ημέρα που το τελειώσαμε, ο Βασίλης είχε ενθουσιαστεί.

«Από σήμερα και στο εξής, βαφτίζω ξανά τον κύριο Σαράβαλο...» ξεκίνησε να λέει με επίσημο ύφος. «...και τον μετονομάζω σε Κύριο Καινούργιο!» Όλη η ομάδα του συνεργείου χειροκροτήσαμε δυνατά. Την επόμενη κιόλας μέρα, ανακοίνωσα στον Βασίλη ότι τελικά θα πήγαινα στη ναυτιλιακή εταιρεία.

Πήγα, άφησα βιογραφικό και σε λίγες μέρες με ειδοποίησαν για συνέντευξη. Η Λίζα πέταξε από τη χαρά της, όμως εγώ αγχώθηκα όσο ποτέ. Φόρεσα πουκάμισο κι ένα καλό παντελόνι και πήγα.

Ο προϊστάμενος που μου πήρε τη συνέντευξη ήταν πολύ φιλικός κι ευχάριστος. Με ρώτησε για τις γνώσεις μου και για την προηγούμενη εταιρεία όπου είχα δουλέψει, εκείνη του Λούη Σωτηρίου. Την πήρα αμέσως τη δουλειά, λόγω του Σωτηρίου, αλλά και χάρη στον Κώστα, ο οποίος τους είχε μιλήσει προηγουμένως για μένα.

Το κλίμα στα γραφεία της γραμματείας, τα οποία ήταν όλα μαζί σε μία αίθουσα, ήταν όντως πολύ ευχάριστο. Το γραφείο μου ήταν κοντά στου Κώστα και εκείνος με βοηθούσε πάντα όταν τον χρειαζόμουν. Μέσα σε λίγες μόλις μέρες δεν είχα αποκτήσει μόνο μια δουλειά στην οποία πήγαινα ευχάριστα και τα κατάφερνα μια χαρά, αλλά και έναν νέο φίλο στον οποίο μπορούσα να βασιστώ. Άρχισα να σκέφτομαι ότι η ζωή μου χαμογέλασε επιτέλους, ωστόσο πολλά έμελλε να συμβούν ακόμα.

*******************

Και σε αυτό το σημείο μπορούμε να πούμε ότι φτάσαμε στο τέλος του πρώτου μέρους του βιβλίου, παρόλο που δεν θα το χωρίσω επισήμως σε μέρη. Απ' το επόμενο κεφάλαιο (38) και μετά είναι το δεύτερο μέρος, όπου εννέα ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει και βλέπουμε πώς εξελίσσεται η ζωή του Λέανδρου! Σκέφτηκα να το τελειώσω εδώ, αλλά απλά ένιωθα ότι αυτός ο χαρακτήρας έχει πολλά να μας πει ακόμα και σίγουρα δεν έχει βρει ακόμα το νόημα της ζωής! Μείνετε συντονισμένοι γιατί το επόμενο κεφάλαιο έρχεται σύντομα!! Ευχαριστώ όσους διαβάζετε την ιστορία μου.