Ο Χαμένος

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 30

Από εκείνη τη νύχτα που εξομολογήθηκα το ένοχο μυστικό μου στη Λίζα, άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου. Ένιωθα σαν να έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Πλέον πήγαινα στη δουλειά πιο χαρούμενος κι έλεγα συνέχεια στον Βασίλη για τους γιους μου και για το πόσο μεγάλωναν μέρα με τη μέρα.

Εκείνος αναρωτιόταν τι άλλαξε μέσα μου, όμως όταν μια μέρα με ρώτησε του απάντησα απλά πως αποφάσισα να αναλάβω τις ευθύνες μου ως πατέρας.

«Και πότε θα γίνει το ευτυχές γεγονός;» με ρώτησε μια άλλη μέρα.

«Εννοείς το γάμο;»

«Ναι.»

«Σκεφτόμαστε να τον κάνουμε μαζί με τη βάφτιση τον Δεκέμβριο.»

«Ωραίος. Έχετε βρει κουμπάρο και νονούς;»

«Βασικά, σκεφτόμουν να πω σε εσένα να γίνεις ο κουμπάρος μας. Θέλεις;»

«Και το ρωτάς; Εννοείται, ρε θηρίο!» αναφώνησε ο Βασίλης και με αγκάλιασε.

«Ωραία. Νονοί των παιδιών θα γίνουν η Νίκη και ο Άρης, ο οποίος έχει αρχίσει να μπαίνει στον ίσιο δρόμο. Η Νίκη θα βαφτίσει τον Ευάγγελο και ο Άρης τον Θανάση.»

«Και φυσικά θα ακολουθήσει γλέντι τρικούβερτο. Θα γιορτάσουμε εις τριπλούν.» συμπλήρωσε ο Βασίλης με ενθουσιασμό. «Και μην ξεχνάς το μπάτσελορ πάρτι...»

«Α, όχι! Δεν θέλω τέτοια!» αναφώνησα.

«Έλα ρε... Θα περάσουμε ωραία. Αν είναι να παντρευτείς, θα το κάνουμε σωστά και θα τηρήσουμε όλα τα έθιμα.»

«Καλά, θα δούμε.» κατέληξα εγώ.

Όταν γυρνούσα σπίτι μετά τη δουλειά, συνήθως έπαιζα λίγο με τα παιδιά μου και συζητούσα με τη Λίζα. Μετά πήγαινα απέναντι στο κυρίως σπίτι να φάω και να παίξω λίγο και με τα αδέλφια μου, γιατί τόσα χρόνια δεν είχα ασχοληθεί ποτέ μαζί τους και τώρα αναπλήρωνα το χαμένο χρόνο. Έτσι κι εκείνη την ημέρα λοιπόν, όταν γύρισα σπίτι πήγα κατευθείαν στο δωματιάκι, φίλησα τη Λίζα και ασχολήθηκα με τα παιδιά μας χωρίς κανένα φόβο πλέον.

Μετά καθίσαμε να κουβεντιάσουμε.

«Είπα στον Βασίλη να γίνει κουμπάρος και δέχτηκε.» της ανακοίνωσα.

«Ωραία.» απάντησε μόνο. Φαινόταν λίγο προβληματισμένη.

«Μόνο που ο τρελάρας θέλει να κάνουμε και μπάτσελορ.» συμπλήρωσα.

«Και δεν κάνετε...»

«Δεν ζηλεύεις; Δεν ανησυχείς μήπως... γίνει τίποτα;» την πείραξα.