Ο Χαμένος

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Όσο ο Σεπτέμβριος πλησίαζε, τόσο η αγωνία μου μεγάλωνε για το πώς θα πείσω τους γονείς μου να πάω στο Δημόσιο Γυμνάσιο του Περάματος, αντί για το ιδιωτικό που ήθελαν να με στείλουν στην άλλη άκρη της Αθήνας. Δεν είχα ιδέα πως θα τους το έλεγα. Μια μέρα όμως πήρα την απόφαση μου. Ήταν ένα δροσερό απόγευμα στα τέλη του Αυγούστου. Οι γονείς μου είχαν βγάλει έξω καρέκλες και απολάμβαναν τον καφέ τους και τη δροσιά.

Βγήκα έξω και στάθηκα μπροστά τους.

"Τι συμβαίνει, Άντι μου;" με ρώτησε η μητέρα. Άντι ήταν το ανόητο χαϊδευτικό που μου είχε βγάλει τώρα τελευταία από τη γαλλική εκδοχή του ονόματος μου η οποία ήταν, σύμφωνα με τα λεγόμενα της, LeAndre. Πίστευε ότι ακουγόταν πιο αριστοκρατικό, σαν το δικό της, ανόητο υποκοριστικό. Παρόλα αυτά χαμογέλασα.

"Θέλω να σας ζητήσω κάτι." Είπα.

"Ότι θες, παιδί μου. Αρκεί να μην είναι πολύ ακριβό." Είπε ο πατέρας μου.

"Εμ, βασικά δεν πρόκειται για αντικείμενο. Θέλω να σας ζητήσω μια χάρη."

"Τι χαρη;" ρώτησε η μητέρα μου με αγωνία.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα:

"Θέλω να πάω σε δημόσιο Γυμνάσιο. Όχι σε ιδιωτικό. " Επιτέλους, το ξεστόμισα! Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα. Οι γονείς μου κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Έπειτα η μάνα μου με ρώτησε:

"Τι σε κάνει να το λες αυτό;"

"Ε, να... Δεν θέλω να αποχωριστώ τους φίλους μου απ' το Δημοτικό κι επιπλέον, στο ιδιωτικό θα πηγαίνουν παιδιά πλουσίων οικογενειών. Εμείς δεν είμαστε πλούσιοι. Θα νιώθω σαν τη μύγα μες στο γάλα εκεί πέρα."

"Μα θα γίνουμε πλούσιοι. Για αυτό παίζει συνέχεια Λόττο ο πατέρας σου."

Κοίταξα τον πατέρα μου. Δεν φαινόταν να συμφωνεί μαζί της.

"Ρε μαμά, στα αλήθεια το πιστεύεις αυτό;"

"Δεν έχει σημασία τι πιστεύω. Γίνουμε δεν γίνουμε πλούσιοι, εσύ θα πας σε ιδιωτικό Γυμνάσιο όπως συμφωνήσαμε."

"Δεν θέλω." Είπα με πείσμα.

"Λίλλη, ας το ξανασκεφτούμε. Δεν μπορούμε να τον αναγκάσουμε εφόσον δεν θέλει. Και επιπλέον, δεν έχουμε τόσα χρήματα για να πληρώνουμε τα δίδακτρα ενός ιδιωτικού σχολείου." Είπε ο πατέρας μου.

Ευτυχώς είχε πάρει το μέρος μου. Η μητέρα μου όμως δεν το έβαζε κάτω τόσο εύκολα. Σηκώθηκε όρθια και φώναξε:

"Δεν με νοιάζει! Θα βρούμε τρόπο να πληρώνουμε! Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι το μέλλον του παιδιού μας, Θάνο." Ο πατέρας μου σηκώθηκε και αυτός και φώναξε:

"Δεν δίνεις δεκάρα για το μέλλον του! Το μόνο που σε νοιάζει είναι να καμαρώνεις για αυτόν στις πλούσιες φίλες σου! Να τον επιδεικνύεις σαν ένα πολύτιμο αντικείμενο που έχεις στην κατοχή σου! Είμαστε φτωχοί, Ευαγγελία! ΦΤΩ- ΧΟΙ !"

"Μη με ξαναπείς Ευαγγελία."

Μόνο αυτό την ένοιαξε; Η μήπως δεν έβρισκε απάντηση για όλα τα άλλα;

"Και εσύ μη με ξαναπείς Θάνο! Θανάση με λένε, και τον γιο μας Λέανδρο και όχι Αντί! Και θα πάει σε δημόσιο σχολείο όπως πήγαινε πάντα, πάει και τελείωσε!"

Μπράβο, πατέρα! Έλεγα από μέσα μου. Τότε η μητέρα μου, άγνωστο γιατί, αποφάσισε να υποχωρήσει:

"Εντάξει λοιπόν... Θα πας σε δημόσιο σχολείο. Όμως όταν θα γίνουμε πλούσιοι θα κάνετε κι οι δύο ότι λέω εγώ!" Και αφού πήρε τον καφέ της πήγε να καθίσει μέσα.

Κάθισα στη θέση της.

"Ευχαριστώ. " είπα στον πατέρα μου.

"Μην με ευχαριστείς. Θα της το έλεγα ούτως ή άλλως, απλά έψαχνα την ευκαιρία. Έχουμε πατωσει οικονομικά και η μάνα σου δεν λέει να το καταλάβει." Έπειτα αναστέναξε και συνέχισε: "Δεν είναι η γυναίκα που παντρεύτηκα. Η ζήλια της για την αδελφή της που παντρεύτηκε έναν πλούσιο και τώρα ζει μες στην άνεση και την πολυτέλεια...αυτό την άλλαξε. Και φοβάμαι πως δεν υπάρχει ελπίδα βελτίωσης."

Φαινόταν σαν να μονολογούσε σχεδόν και αυτά τα λόγια του μ' έκαναν να καταλάβω πολλά: ο πατέρας μου ήταν δυστυχισμένος. Την αγαπούσε πολύ τη μητέρα μου, γι' αυτό. Και ίσως κι εκείνη να τον αγαπούσε ακόμα. Όμως αυτή η αγάπη της φαινόταν σαν κατάρα. Και ξέρω επίσης πως θα προτιμούσε να είχε πάρει τον πλούσιο αδελφό του θείου Γιώργου χωρίς να νιώθει τίποτα για αυτόν, παρά τον άντρα που αγάπησε πραγματικά και τώρα ζούσε μες στη φτώχεια. Και επειδή μετάνιωσε για αυτή την επιλογή της, η μόνη της ελπίδα πλέον ήταν να πιστεύει σε ένα ψεύτικο όνειρο, να κερδίσουμε το Λόττο για να γίνουμε σαν αυτούς..