Ο Χαμένος

Επίλογος

Με τη Λίζα πέρασα υπέροχα στη Βενετία. Κάναμε βόλτες στα κανάλια με τις γόνδολες, ψωνίσαμε στα πιο μοντέρνα μαγαζιά, φάγαμε στα πιο ρομαντικά εστιατόρια. Τώρα, το πώς βρήκαμε λεφτά για ένα τέτοιο ταξίδι, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Εγώ επέλεξα αυτό το μέρος, καθώς η Λίζα όπως ήταν φυσικό δεν κατάφερε να αποφασίσει. Όμως στην αρχή διαφώνησε μαζί μου:

«ΤΙ;! Στη Βενετία;! Μα θα είναι πανάκριβα εκεί! Πού θα βρούμε τόσα λεφτά;!»

Τελικά, το ταξίδι μας το έκανε δώρο ο Μενέλαος παρά τις αντιρρήσεις μας, ο οποίος το έμαθε απ' τη μητέρα μου που ποτέ δεν κρατούσε το στόμα της κλειστό! Ευτυχώς όμως, αυτή τη φορά μας βγήκε σε καλό.

Στη Βενετία λοιπόν, ο έρωτας μας ξαναγεννήθηκε και η φλόγα που υπήρχε στις καρδιές μας φούντωσε και έγινε ξανά φωτιά. Κάθε νύχτα που επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο, κάναμε έρωτα δυο και τρεις φορές, πριν μας πάρει ο ύπνος εξαντλημένους.

Όταν γυρίσαμε, μετά από δύο εβδομάδες, ξεκίνησα αμέσως δουλειά στην εταιρεία και στο πλευρό του Κώστα, ενώ παράλληλα βοηθούσα τον Βασίλη στις προετοιμασίες για το γάμο του! Ναι, κι εμένα μου φαινόταν τόσο περίεργο όταν το άκουσα... Ο ορκισμένος εργένης κουμπάρος μου παντρευόταν επιτέλους. Και με ποια, παρακαλώ; Με την Εύα! Μάλιστα. Ο ίδιος μου εκμυστηρεύτηκε πως, όταν έγινε το δυστύχημα, εγώ έπεσα σε κώμα και η Τόνια πέθανε, οι δυο τους στήριξαν ο ένας τον άλλον και ήρθαν λίγο πιο κοντά εκτός της σωματικής έλξης που ανέκαθεν υπήρχε ανάμεσα τους. Όμως η Εύα πίστεψε πως μια τέτοια σχέση δεν θα μπορούσε ποτέ να δουλέψει και έτσι το έληξε, για να τους ξαναφέρει πάλι η μοίρα κοντά, πιο ώριμους και σοβαρούς πλέον. Ο Βασίλης δεν είχε μάτια για άλλη και η Εύα το ίδιο. Ήμουν σίγουρος πως θα έκαναν ευτυχισμένο ο ένας τον άλλον.

Και επιτέλους, ήρθε η στιγμή να κλείσω την ιστορία μου. Αυτό που θέλω να προσθέσω είναι ότι εγώ, ο Λέανδρος Λούμης, από τότε που ξύπνησα απ' το κώμα είδα τη ζωή με άλλο μάτι. Θυμήθηκα όλα τα λάθη και τις ανόητες πράξεις που έκανα στο παρελθόν, κάθε κακιά κουβέντα που είπα στη μητέρα μου, στον πατέρα μου, στη Λίζα, στον Μενέλαο, ακόμα και στον Βασίλη. Ξέρω ότι πλήγωσα πολλά άτομα, κι ύστερα έφτασα κοντά στο θάνατο, άγγιξα το κατώφλι του σχεδόν, χωρίς να προλάβω να τους ζητήσω συγνώμη.

Από τότε προσπαθώ να κάνω αυτά τα άτομα ευτυχισμένα. Επιπλέον, προσπαθώ να κάνω όνειρα για το μέλλον, για εμένα και τη Λίζα, για τα παιδιά μας. Γιατί αυτό ήταν ένα απ' τα μεγαλύτερα λάθη μου: το να μην κάνω όνειρα. Όχι ότι δεν ήθελα να κάνω, απλώς φοβόμουν. Φοβόμουν ότι δεν θα κατάφερνα ποτέ να τα πραγματοποιήσω και στο τέλος δεν θα κατάφερνα τίποτα. Όπως σας έχω ξαναπεί όμως, ένας άνθρωπος δίχως όνειρα είναι ένας άνθρωπος χαμένος, όπως ήμουν εγώ για πολλά χρόνια: χαμένος στις σκέψεις και στις φοβίες μου. Χαμένος στις αμαρτίες και στη μίζερη ζωή μου. Χαμένος απ' τη ζωή.

Τώρα δεν φοβάμαι πλέον το θάνατο και αγαπώ τη ζωή. Προσπαθώ πάντα για το καλύτερο και τολμώ να ονειρευτώ. Και επιτέλους, μετά από πολλά χρόνια, βρήκα το νόημα της ζωής: να ζεις, να αναπνέεις, να περπατάς, να κάνεις πάντα το καλό, να λιώνεις από έρωτα για το αγαπημένο σου πρόσωπο, να είσαι περιτριγυρισμένος από τα άτομα που αγαπάς: την οικογένεια σου και τους φίλους σου. Το νόημα της ζωής, όπως έχω ξαναπεί, είναι με λίγα λόγια η ίδια η ζωή.

Αυτή ήταν η ιστορία μου. Σας ευχαριστώ που τη διαβάσατε!

************************************************************

Η ιστορία του Λέανδρου Λούμη, παρόλο που είναι φανταστική, δεν διαφέρει και πολύ πιστεύω από την πραγματικότητα. Είμαι σίγουρη ότι πολλοί από εσάς βρήκατε πολλά κοινά σημεία με τον ήρωα της ιστορίας που διαβάσατε, όπως άλλωστε βρήκα κι εγώ η ίδια. Να είστε πάντα καλά και να μην ξεχνάτε να ονειρεύεστε.

Σας ευχαριστώ που ήσασταν εδώ.

Έλλη Παμπάλου

Ημερομηνία ολοκλήρωσης πρωτότυπου (χειρόγραφου): 4/7/2014

Ημερομηνία ολοκλήρωσης στο wattpad: 8/4/2021