Ο Χαμένος

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15

Γύρισα σπίτι κατά τις επτάμισι, όταν τελείωσε η πρώτη μου μέρα στο ΙΕΚ. Οι γονείς μου και τα αδέλφια μου είχαν πάει σε μια γιορτή. Κάθισα στο δωμάτιο μου και άκουσα μουσική, καθώς απολάμβανα την ησυχία του κενού σπιτιού. Στις εννιά η ώρα γύρισε η οικογένεια μου και η ηρεμία μου τελείωσε. Ο Ρούλης, πέντε χρόνων και η Μαρίζα, τεσσάρων, όρμησαν μέσα στο κοινό μας δωμάτιο,  αραδιασαν κάτω όλα τα παιχνίδια τους και άρχισαν να παίζουν κάνοντας φασαρία.

Μετά ήταν η ώρα του βραδινου. Με το ζόρι χωρουσαμε και οι πέντε στο τετράγωνο τραπέζι της κουζίνας και τα πιάτα ήταν στριμωχτα. Δεν τους ρώτησα πως τα πέρασαν. Δεν με ενδιέφερε. Αντίθετα η μητέρα μου κάποια στιγμή με ρωτησε:

"Πώς ηταν η πρώτη μέρα στη σχολή, γλυκέ μου;" Με εκνεύριζε αυτή η ψεύτικη τρυφερότητα της. Όμως απάντησα ηρεμα:

"Καλά πήγε. Γνώρισα και έναν συμμαθητή μου και θα βγούμε αργότερα."

Μου άρεσε που τώρα πλέον ήμουν ενήλικας και δεν χρειαζόταν να τους ρωτάω για να βγω. Απλά τους ενημέρωνα.

"Εντάξει, χρυσό μου. Να προσέχετε." Είπε η μάνα μου. Εκείνη τη στιγμή ένα κομμάτι κοκκινιστό κοτόπουλο έπεσε πάνω στη μπλούζα του Ρουλη, αφήνοντας ένα κόκκινο λεκέ.

"Σου έχω πει χίλιες φορές να προσέχεις πως τρως!" Τον μαλώσε η μητέρα μας.

"Αφού είναι βρωμιάρης. " πετάχτηκε η Μαρίζα.

"Σκάσε, δεν είμαι!" Φώναξε ο Ρούλης.

" Είσαι, είσαι!" Τον κορόιδεψε η μικρή.

"Μαμά, άκου τι μου λέει!"

Ο πατέρας μου ανέλαβε δράση. Χτύπησε τη γροθιά του πάνω στο τραπέζι και φώναξε και στους δυο:

"Ε! Σταματήστε κι οι δύο αμέσως! Καθόμαστε να φάμε σαν οικογένεια και τσακωνεστε λες κι είσαστε μωρα!"

"Εμ, πατέρα, ειναι μωρά." Είπα εγώ, τονίζοντας τη λέξη είναι.

"Δεν είμαστε!" Φώναξε ο Ρούλης.

"Εσύ κοίτα να τρως πιο ανθρώπινα, γιατί θα πάμε σε καμία δεξίωση και θα γίνουμε ρεζίλι." Συνέχισε την προηγούμενη γκρίνια της η μάνα μου.

"Το νου σου στις δεξιώσεις εσύ."

"Θάνο!"

"Γυναίκα, μην αρχίζεις πάλι τα ίδια! Παιδιά είναι, θα λερωθουν. Δεν μπορείς να απαιτείς από ένα πεντάχρονο να φάει σαν μεγαλος!"

"Να προσπαθήσει τουλάχιστον!" Και συνέχισαν να τρώγονται, λίγο για τις δεξιώσεις και λίγο για τις γυφτιες του Ρουλη.