Ο Χαμένος

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 42

2010

Ξεκίνησα αμέσως φυσικοθεραπείες με ειδικό γιατρό για πλήρη αποκατάσταση της κίνησης. Παράλληλα έκανα σχεδόν κάθε μέρα εξετάσεις και διάφορα τεστ: τεστ αντανακλαστικών, παρατηρητικότητας, μέχρι και ψυχολογικά τεστ. Οι γιατροί είχαν μείνει άφωνοι σχετικά με το πόσο γρήγορα λειτουργούσε ο εγκέφαλος μου μετά απ' το κώμα. Μου εξήγησαν ότι συνήθως υπάρχουν διάφορες επιπλοκές. Πολλές φορές οι ασθενείς είχαν πολύ χαμηλά αντανακλαστικά, έλλειψη κατανόησης και μια διαστρεβλωμένη αίσθηση της πραγματικότητας.

Εγώ όμως, μέρα με τη μέρα έκανα πρόοδο και όλα ήταν φυσιολογικά. Ήθελα να ζήσω. Επίσης, η Λίζα παρατήρησε ότι απ' τη μέρα που ξύπνησα, δεν είχα ζητήσει ούτε ένα τσιγάρο.

«Δεν θέλω. Νιώθω πως ο οργανισμός μου δεν το ζητάει πια.» της εξήγησα. Και όντως δεν ένιωσα ποτέ ξανά την ανάγκη να καπνίσω.

Ήρθαν και τα αδέλφια της με τις οικογένειες τους να με δουν. Ο Άρης με τη Στεφανία είχαν κι εκείνοι ένα κοριτσάκι πέντε χρονών, τη Ρούλα, ενώ ο Γιάννης ήταν ακόμα ελεύθερος.

Σύντομα μ' έβαλαν σε αναπηρικό καροτσάκι και μπορούσα να κάνω βόλτες σε όλο το διάδρομο. Δεν κρατιόμουν. Σε λίγες μέρες θα επέστρεφα σπίτι και ανυπομονούσα να βγω έξω. Μου είπαν να κάνω κάποιο είδος γυμναστικής, για να αντιμετωπίσω τη χαλάρωση των μυών και να ενδυναμώσω το σώμα μου. Ξεκίνησα βαράκια και διατάσεις στα χέρια. Μόνο αυτό μπορούσα να κάνω προς το παρόν.

Ο Βασίλης και ο Κώστας άργησαν να έρθουν γιατί είχαν δουλειές.

«Έλα, ρε θηρίο!» φώναξε χαρούμενος ο Βασίλης όταν μπήκε μέσα κι έσκυψε να με αγκαλιάσει. «Δεν το πιστεύω... Οχτώ χρόνια και τα κατάφερες! Μια χαρά φαίνεσαι.»

«Κι εσύ, κουμπάρε.» του είπα. «Δεν άλλαξες καθόλου. Σαν να μην πέρασαν τα χρόνια από πάνω σου.» Τότε παρατήρησα ότι ο Βασίλης σκούπιζε τα μάτια του.

«Παλιόπαιδο... Με έκανες να κλάψω.» είπε.

«Έλα, κάτσε να τα πούμε.» του είπα γελώντας.

Το συνεργείο το είχε ακόμα και οι δουλειές πήγαιναν καλά, αν και όχι όσο παλιά, λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τη χώρα μας.

«Πολύ ανεργία, ρε φίλε... Άσ' τα να πάνε.» είπε με θλίψη.

Ο Κώστας ήρθε λίγο μετά και κάθισε μαζί μας. Πριν ένα χρόνο, ο μεγάλος γιος του, ο Θοδωρής, παντρεύτηκε σε ηλικία μόλις είκοσι χρονών, ενώ η γυναίκα του ήταν εφτά χρόνια μεγαλύτερη. Ο Κώστας τους έκανε δώρο τη βίλα των θείων μου και ζούσαν εκεί, δίπλα τους.