miraculous After 4 Years (Fan Fiction)

deel 6

Pov Marinette

"Hey girl, en weet je al wat je gaat kiezen als eind project?"
"Denk het wel het foto project leek me leuk maar ik hoorde dat Adrien die ging doen dus ga ik voor de horeca project omdat de kleding project was al vol toen ik wou veranderen van project dus ja."
"Gurl je weet dat die 2 maanden nu al 4 maanden en 27 dagen zijn?"
"Alsnog hoe langer hoe beter. Ik ben nu trouwens ook blijer want het werkt echt ik voel al bijna niks meer voor hem." Ze schud haar hoofd en loopt weg naar haar klas.
"Marinette? Ppssst." Ik kijk om me heen en zie daar Chloe staan.
"Chloe je kan gewoon naar me toe lopen en zeggen wat je me wilt zeggen."
"Klopt maar mag je wel op school terein komen als je niet meer naar school gaat?" Sinds wanneer boeit Chloe wat ze wel en niet mag? Ze is verandert ja maar toch niet zo veel.
"Denk het wel hoor Chloe maar wat is er?" Ze kijkt me aan.
"Ik weet is misschien slechte timing maar anders kom je er straks via andere achter.... Ik heb met Luka gezoend..." Ik begin te lachen.
"Wat is er zo grappig aan?"
"Hahaha Chloe kom op ik wist toch al lang dat er meer tussen jullie speelden. Waarom zou hij anders zo vaak bij ons thuis zijn dat is echt niet alleen omdat jullie nu samen studeren en muziek maken." Ze keek me verbaast aan.
"Jij....jij wist het?" Ik knik.
"Maar geen zorgen ik vind het niet erg ik voel niks meer voor Luka."
"En Adrien?" Iedereen blijft dit vragen.
"Chloe ik vertel dit al voor de 100e x ik voel ook niks meer voor Adrien ik zie de laatste tijd ook iemand en ik begin echt dingen voor hem te voelen dus geen zorgen."
"Wacht je ziet iemand????" Ze kijkt me verbaast aan.
"Jup maar ik moet nu naar mn klas ik zie je later!"
"Wacht wie... wie is het?" Ik loop weg en laat haar met die vraag zitten.

Pov Adrien

Marinette ziet iemand? Waarom bevalt dit gevoel me niet? Wie is die iemand? Waarom voelt ze wel wat voor hem en niet meer voor mij? Wacht nee die laatste vraag meen ik niet.

Pov Marinette

"Adrien waar kom je zo laat vandaan?" Ik kijk op en zie inderdaad Adrien binnen komen.
"Ik moest nog iets regelen met mijn vader sorry." Hij ziet er slecht uit zou zijn gesprek met zijn vader erg zijn geweest?
"Adrien dat is waar ook iedereen mocht kiezen waar ze zaten en de enige plek die over is, is naast Lila." Ik zie hem lopen met tegen zin blijkbaar want zijn gezicht staat niet op blij toen hij Lila zag. Is er iets gebeurd tussen die 2?
"Heey Adrian." Hij zegt niks tegen Lila en gaat zitten.
Ik ga verder met een nieuwe schets die ik aan het maken was en hoor langzaam iedereen op de achtergrond verdwijnen tot ik alleen Lila's akkelige lach nog hoor.
Ze probeert me weer is jaloers te maken, vroeger was het gelukt maar nu niet meer. Ik doe mijn koptelefoon op en zet mijn playlist aan.

"Marinette! Marinette!" Hoor ik zacht.
"Huh wat?" Ik kijk om me heen en zie dat bijna meer dan de helft weg is.
"Ik wou net de duo's voor het eind project gaan trekken."
"Oh natuurlijk sorry." Ik trek een briefje uit de zak en kijk om me heen wat doet Adrien hier nog?
"Mevrouw sorry hoor maar hoe worden de groepjes gemaakt?"
"Nou ik heb een helft van de namen hierin gedaan en de andere helft trekt een naam en dat is je partner voor het project." Ik knik.
Ik hou mijn ogen op adrien gefocust of hij ook een briefje moet pakken. JA! JA HIJ MOET EEN BRIEFJE PAKKEN OH DANKJE WERELD.
"Oke jullie mogen je briefje open maken." Eens kijken wie ik heb.

Adrien

Wacht? Wat? Maar. Hij. Moest.
"Mevrouw ik heb Adrien? En hij moest een briefje trekken?"
"Dus je hield me in de gaten Marinette?" Vroeg hij, hij klonk even als chat.
"Oh Adrien wie heb jij?" Hij maakte zn briefje open.
"Ik heb Marinette." Nee dit kan niet waar zijn.
"Nou top probleem opgelost." Nee er komt juist nu een probleem bij.
"Dus zou ik naar jouw komen of jij naar mij?" Opeens stond Adrien aan mijn tafel kan die jongen plots teleporteren???
"Kom maar naar mij toe."
Hij knikte en liep weg.

Pov Adrien

"Bedankt Plagg."
"Geen probleem het werd tijd dat jullie weer praten met elkaar."
Een kwami hebben is toch nog handig.
"Dussss hoe ga je het aanpakken?"
"Ik ga gewoon mezelf zijn en dan ook echt mezelf."
"Adrien is het goed als ik thuis verder ga aan operatie hawk moth?" Ik knik en hij vliegt weg.

Op naar Marinette na nog een beetje op school gehangen te hebben en nog langs de winkel gegaan voor iets lekker om mee te nemen is het tijd om te gaan.

"Hey Marinette." Zeg ik wanneer ze de deur opend.
"Oh hey Adrien sorry ik was even druk bezig met macaroons maken ga maar alvast naar boven ik moet ze nog in de oven doen." Ik knikte en liep rechtstreeks naar boven, ik keek nog richting de koekjes en er stond overal een N op.
Ik kwam op haar kamer en zag dat al mijn foto's weg waren en ze vervangen waren door fotos van vrienden,familie en een paar foto's van haar met een jongen. Wie is hij?
"De macaroons zitten in de oven dus zullen we beginnen?"
"Ja tuurlijk. Ik heb trouwens nog iets mee genomen." Ik haal 2 bakken ijs uit mijn tas en laat ze zien haar ogen worden groot.
"VANILLE MIJN FAVORIET! Oke Adrien het boeit me niet maar ik neem VANILLE." En ze pakt de vanillie.
"Weet je dat zeker zonder lepels?" En ik haalde 2 lepels uit een zakje.
"Adrien dit is mijn huis ik heb hier vast wel ergens lepels."
"Volgensmij niet."
"Volgensmij wel maar geef maar een lepel."
"Het magische woord?"
"Geef die lepel of ik zorg dat je nooit meer kinderen kan krijgen." Ze is zelfverzekerder geworden, ik vind deze kant wel leuk.
"Dat is dan jammer voor ons."
"HA! In je dromen Agreste." Ze zei mijn achternaam.... Wat voel ik zojuist? Maar voor ik iets kan doen maakt ze gebruik van het moment en grijpt ze de lepels.
"Wie kan hier nu geen ijs eten?" Dat was ik, maar ik geef niet snel op ik probeerde ze te grijpen maar ze rende weg.
"Marinette! Ik wil gewoon ijs eten."
"Dan heb je pech dan had je die opmerking maar niet moeten maken."
Ik haalde dr in en droef haar in een hoekje. Ik stond nu voor haar gebogen, we hijgden beide want we hebben onderhand heel het huis rondgerend.
"Mag ik nu een lepel?" Ze keek me plagerig aan en deed de lepels in een hand en deed met haar andere hand toeteren op mijn neus.
"TOET TOET, Dat was de lepel bezorger en hij heeft ze aan mij gegeven en ik mag ze geven aan wie ik wel en niet wil. En jij krijgt er geen." Die grap was zo slecht dat hij bijna goed was.
"Die grap was stom."
"Jij bent stom."
"Jij bent stommer."
"Jij bent raar."
"Jij bent nog raarder."
"Je bent een uitsteller."
"Hoezo?" En ze keek me aan.
"Ik heb 4 maanden en 29 dagen moeten wachten tot ik met je kon praten, terwijl je zei dat het er maar 2 maanden zou zijn."
"Het waren toch 4 maanden en 27 dagen?"
"Nee het zijn er echt 29."
"Waarom hou jij dat bij?"
"Waarom jij niet?"
"Ik vroeg het eerst."
"Een vrouw mag eerst antwoorden."
"Deze vrouw vraagt je liever als eerste." Nog steeds over haar gebogen zitten we te praten ik ben ongeveer 10 tot 15 centimeter langer dan dr.
"Ik hou het bij omdat ik graag met je praat." Ze verwachten dit antwoord niet en keek me aan.
"En waarom praatte je dan na 2 maanden niet?"
"Geprobeerd maar je rende weg." En ik begon te lachen.
"Wat?! Wanneer?"
"Gym les met die bokken toen, ik vroeg of ik je kon spreken je rende weg."
"Misschien omdat jij de tikker was?"
"Ik was niet de tikker, maar toen probeerde ik het na gym nog een x toen liep je snel weg toen ik je riep."
"Oke dat klopt."
"Dusssss hoe gaat het daar."
"Waar?"
"Daar beneden?"
"Oh geweldig!" We moesten lachen en keken elkaar aan ik voelde iets wat ik nog nooit eerder had gevoeld zelfs niet bij ladybug. Ik wou haar zoenen dat was het en ik wou nog veel meer doen....
Ik leunde dichter bij dr en onze gezichten waren nu nog maar een paar centimeters verwijdert.
Maar toen ging de oven.
"De oven."
"De oven." Kut oven. Ze liep onder mijn armen door en liep naar de macaroons. Ze haalden de schaal eruit maar vergat handschoenen.
"Au!" Ik liep snel naar dr toe en pakte haar handen en sleepte dr mee naar de kraan.
"Beter zo?" Ze knikte en ik keek naar dr handen, ze waren beetje rood niet veel.
"Hou je handen nog effe onder de kraan ik pak de macaroons er wel uit."
Ze knikte en ik pakte de macaroons.
"Waarom staan er eigenlijk Nen op?"
"Oh ik had een weddenschap en als in hem verloor moest ik macaroons maken met zijn voorletter op ze allemaal." Zijn?
"Het is een jongen?" Ze knikte, ik wou de macaroons op de tafel zetten maar ze vielen.
"ADRIEN!"