miraculous After 4 Years (Fan Fiction)

deel 12

Pov Adrien

Ik had nooit gedacht dat het zo veel pijn zou zijn om Marinette met iemand anders te zien.
Ik heb mijn kans gehad, dat was wel duidelijk als ik kijk naar hoe ze naar hem keek.
Dat was dezelfde blik die ze soms aan mij gaf als ik opletten, en die ik haar nu waarschijnlijk geef.
Dat verdomde joch, urgh.
"Waar maak je je druk om, is dat joch chat noir? Nee. Kent dat joch haar van 4 jaar geleden? Nee. Heeft ze hem leren fietsen? Nee, al weet ik niet of dat iets goeds is." Plagg heeft gelijk, dat joch is misschien op sommige punten beter dan mij maar ik heb nog altijd plus punten.
"Dankje Plagg, je hebt gelijk." Hij stopt een stuk kaas in zijn mond. Vreetzak.
"En als we echt van hem af moeten, cataclysm hem gewoon."
"Plagg laten we daar maar mee wachten." En we hebben Luka overleefd dan moeten we dit joch ooo wel overleven. Al wist ik toen nog niet dat ik Marinette leuk vond.

Het is stil in huis, wat zeg ik nou het is niet stiller dan normaal.
Ik kan vragen of gorilla met me wil eten? Waarom ook niet? Hij is als familie voor me.
Waar zou hij eten? In de keuken? Eens kijken.
Ja daar zit hij.
"Uhm hoi." Hij kijkt verschrikt op en staat op.
"Ik vroeg me af of je samen wou eten? Aangezien we beide alleen zijn? En dan kunnen we samen alleen zijn?" Hij krijgt een lach op zijn gezicht en knikt hevig.
"Mooi, moet ik mee helpen met je eten meenemen." Hij schud zijn hoofd en pakt alles zelf.

Toen zaten we samen aan de tafel.
Kan ik met hem praten?
"Vertel eens iets over jezelf, hoelang werk je al voor mijn familie?" Hij telt zijn vingers en steekt ze dan op.
"4 handen? 20 jaar?" Hij knikt.
"Dat is al best lang, dus je kende mijn moeder al voor mij?" Hij knikt en wilt iets zeggen maar het lukt hem niet.
"Wil je iets zeggen?" Hij knikt maar wordt dan verdrietig.
"Wacht." Ik pak een papier en een pen en leg het voor hem.
"Dan kan je langere zinnen daarop schrijven." Hij kijkt me weer blij aan en begint met schrijven en geeft hem aan mij.
"Je werkte eerst voor mijn moeders familie?" Hij knikt.
"Hoe waren ze?" Hij maakt een hartje met zijn handen.
"Ze waren liefdevol?" Hij knikt en denkt duidelijk ergens aan.
"Heb je altijd al niet kunnen praten?" Hij schud zijn hoofd.
"Sinds wanneer kan je niet praten?"
Hij twijfelt of hij het wel kan vertellen maar pakt dan het papier.
"Sinds ik begon te werken voor je vader, ik heb toen een ongeluk gehad waardoor mijn stembanden zijn beschadigd waardoor ik niet mag praten. De dokters zeiden dat het maar voor een paar maanden was, maar toen werd het erger en mag ik nooit meer praten. Dat spijt me, mis je praten?" Hij pakt de pen weer en schrijft.
"Natuurlijk mis ik praten, maar het is nou eenmaal zo." Ik vind het erg voor hem ik had graag zijn stem gehoord. "Je hebt gelijk het is zoals het is."
Hij schrijft weer iets op en geeft het briefje aan mij.
"Mis je je vader veel?" Mis ik hem?
"Ik mis mijn vader wel maar het is niet heel erg anders dan dat hij thuis is, dan zie ik hem ook nooit." Hij kijkt met medelijden aan.
"En jij? Heb je kinderen?" Hij schud zijn hoofd maar wijst dan naar mij.
"Ik snap niet wat je bedoelt sorry." Hij moet lachen en pakt het papier weer.
"Jij voelt als een zoon voor me."
"Dankje dat betekent veel voor me. Sorry dat ik het nu pas vraag, maar wat is je naam eigenlijk? Ik noem je sinds kleins af aan al gorilla in mijn gedachten maar dat lijkt me niet meer zo aardig..." Hij lacht en schud zijn hoofd. Hij begint met schrijven.
"Ik weet dat je me gorilla noemt, zo noemde je moeder me vroeger ook. Mijn echte naam is Simon maar ik vind het leuk als je me gorilla noemt."
"Oke gorilla, wil je voortaan bij me eten wanneer mijn vader weg is?" Hij knikt zijn hoofd en we eten weer verder.

Plots begint hij weer te schrijven en geeft het aan mij.
"Hoe zit het met dat meisje van daar straks, Marinette heet ze toch?"
"Marinette heet ze ja, ze is een goede vriendin. Ze had vroeger een enorme crush op me." Hij haalt zijn schouders op en doet zijn handen er naast en wijst dan naar mij.
"Of ik een crush op haar had?" Hij knikt.
"Nee toen niet." Hij schrijft weer.
"En nu?"
"Nu ben ik enorm voor haar gevallen." Hij klapt in zijn handen als vreugde teken, ik moet lachen.
"Maar ze vind mij niet meer leuk, ze is verder gegaan." Hij stopt met klappen.
"Ik weet het, ik was telaat." Hij schud zijn hoofd en schrijft weer iets op.
"Ik geloof erin dat jullie voor elkaar zijn gemaakt, en jullie zullen samen eindigen." Ik zou hem graag geloven maar ben bang dat ik echt te laat ben.
"We zullen zien. Wat ga je eigenlijk doen als ik ga studeren." Hij haalt zijn schouders op en geeft me weer een briefje.
"Ik denk dat ik onstlag neem, zonder jouw hier ben ik bang dat ik schoonmaker wordt. Maar als je ooit een bodyguard nodig hebt voor wanneer je een mega model bent, ik ben er." Als ik mega model ben....
Hij tikt op tafel om mijn aandacht te krijgen.
"Wat is er?" Hij geeft me een papier.
"Wil je wel model zijn en worden?"
"Om eerlijk te zijn, nee. Ik zou het liefst een klein restaurantje nemen of een bakerij, maar dat zou mijn vader nooit goed vinden." Hij weet dat ik gelijk heb.
"Ik ga naar mijn kamer, ik heb veel huiswerk." Hij knikt en ik loop weg.
Ik heb geen huiswerk maar ik moet met ladybug gaan praten.
Hoelaat is het? Kwart voor 7, ik ga maar meestal als ladybug wilt afspreken spreken we rond 7 uur af.