miraculous After 4 Years (Fan Fiction)

deel 11

Pov Adrien

"Zo nu moeten ze erin." Ik doe mijn macaroons erin en Marinette doet die van haar erbij.
"Dat hebben we toch even goed gedaan." Ze zet de oven aan en loopt naar het aanrecht om het op te ruimen.
"Laat maar liggen, ik doe het straks wel." Ze schud haar hoofd.
"Nee ik help mee kom ze moeten er toch nog heel lang in." Eigenwijs, ik help dr mee.
Meeste dingen kunnen gewoon in de vuilnisbak.
"Waar moet het meel Agreste?" Ik kijk even om me heen.
"Uhm daar in het bovenste kastje." Ze knikt en loopt er naar toe, maar dan herinner ik me iets.
Ik ren naar dr toe.
"Pas op voor de kabel je kan erover strui..." En ze struikelt, het meel vliegt in de lucht, ik vang haar op maar het meel valt op ons.
"Sorry Agreste wat zei je? Ik was effe druk met struikelen." Ik lach.
"Vergeet niet dat je ook druk bezig was met geest spelen."
"Natuurlijk niet, pfff het zit in mijn mond." Tijd om te kijken of ze de chat kant ook leuk vind van Adrien.
"Ik kan je helpen het eruit halen?"
"Ja? Ik dacht dat je alleen goed was om mensen in geesten te veranderen." Ik moest lachen ze gaat er niet op ik, maar ze vindt het ook niet erg.
"Je hebt geluk dat je je ogen dicht hebt." Ze moet lachen.
"Ik durf ze alleen niet open te doen." Ik moet lachen en begin te blazen om haar ogen heen maar het meel blijft zitten.
"Je kan ze denk ik wel open doen."
"JE DENKT? JA DAAR GA IK NIET MEE OP IN. Ik hoef niet blind net zoals jij te worden Agreste." Hoezo ben ik nou weer blind.
"Hoezo ben ik blind." Ze begint te lachen.
"Oh ja dat, het is een grapje van Chloe dat je soms nog blinder dan Kagami's moeder kon zijn. Aangezien je niet zag dat ik je leuk vond. En je ziet wel vaker dingen niet die er zijn."
"Je gaf ook geen hints ofzo." Ze lacht nog harder.
"Agreste ik gaf geen hints meer, ik gaf hele instructies." Oke ze heeft misschien ergens gelijk.
"Maar je kan je ogen open doen." Ze schud haar hoofd.
"Nee jij hebt gezegd ik denk, dus nu geloof ik het niet meer. Zeg maar gewoon waar de wasbak is dan haal ik het eraf met water."
"Uhm tien stappen naar voren dan 2 naar links dan weer 4 naar voor en weer 3 naar rechts." Ze zucht.
"Breng me er maar naartoe." Ik knik maar dat zit ze natuurlijk niet dus ik pak haar hand vast en begeleid haar er naar toe.
"Moet ik het er anders afhalen voor je?" Ze knikt en ik til dr op zodat ze op het aanrecht kan zitten.
"Oke niet schrikken ik ga nu met een doekje op je gezicht." Ze knikt en ik ga met een doekje over haar gezicht.
Langzaam verdwijnt spook Marinette en komt de normale Marinette te voorschijn.
"Oke je kunt je ogen open doen." Ze doet ze langzaam open en begint te lachen.
"Wat is er mis?"
"JIJ! HAHHAHAH OH DIT IS GEWELDIG ZAG IK ER OOK ZO UIT?!" Ik knik en ze lacht nog harder.
"Oke ik ga me even opfrissen ben zo terug." Ze knikt nog half lachend.
"Wil jij je anders ook opfrissen? Je kan gewoon onder mijn douche en ik heb vast nog wel ergens kleding voor je liggen." Ze schud haar hoofd nu serieus.
"Bedankt maar zodra de macaroons klaar zijn, ga ik." Ik knik en loop naar boven, waar is plagg? Hij was niet op mijn kamer toen ik, hem wou vertellen dat Marinette hier was.
"Plagg!" Hij komt aanvliegen.
"Ja wat is er." Waar komt hij vandaan.
"Waar kom je vandaan?"
"Nergens, ladybug wilt je vanavond spreken ze heeft me gezien in je huis." Huh ladybug was in mijn huis?
"Hoezo in mijn huis?" Hij schrikt.
"Ik bedoel bij je huis ik was even naar buiten en toen zag ze me bij de poort toen ze langs liep, maar goed dat zij het was hehehe." Plagg wat heb je nu weer gedaan.
"Weet ze dat ik Adrien, chat noir ben?" Hij schud zijn hoofd, ik kijk hem verward aan.
"Wat denkt ze dan?"
"Dat ik hier was omdat we dachten dat je vader of jij hawk moth zijn."
"Dus ze weet dat we onderzoeken wie hawk moth is?" Hij knikt.
"Je hebt je tenminste goed eruit gepraat als ze wist dat ik chat noir was kon dat alleen maar slecht eindigen." Hij knikt trots.
"Marinette is hier trouwens dus pas op met waar je vliegt." Hij knikt en vliegt naar zijn kaas.

"Zo ik heb je niet te lang laten wachten toch?" Ze schud haar hoofd en legt haar telefoon weg.
"Je bent net op tijd terug ze zijn bijna klaar." Dan ben ik best lang weg geweest shoot.
"Voor wie zijn ze eigenlijk? De jouwe?" Ze kijkt me onzeker aan.
"Voor een goede familie vriend, meer hou ik nog voor mezelf." Ik knik, het is dus de jonge die gister langskwam ik hoorde ze praten.
"En de jouwe? Voor je vader? Hij komt vandaag toch weer thuis?" Ik schud mijn hoofd.
"Hij verlengt zijn werktrip voor een week hij is al een maand weg en hij dacht ik heb nog geen zin in mijn zoon dus ik blijf nog een week weg." Ze kijkt me met medeleven aan.
"Dat spijt me voor je. Hij bedoelt het vast niet slecht hij heeft het misschien nog gewoon druk?" Nee hij heeft het altijd te druk, hij heeft ook nog een zoon.
"We zullen zien."
"En ik ben er voor je als je ooit iemand nodig hebt om mee te praten." Ik kijk haar dankbaar aan.
"En ik ben er ook voor wanneer je een Marinette geest nodig hebt." En we moeten beide lachen.
"Dankje Marinette, ik ga er voor zorgen dat we weer vrienden kunnen zijn zoals vroeger." Ze knikt.
"Je was best een schattige geest." Ze moet lachen, en doet een geest na.
"Woooo! Ik ben Marinette de geest en ik ben hier om andere mensen ook een geest te maken woooo!" Ze rent naar me toe en ik ren weg.
Tot ze me in een hoekje hebt gedreven.
"En wat gebeurt er nu geest?" Ze moet nadenken dit is de perfecte moment om de rollen om te draaien. Ik pak haar schouders en draai ons om zodat zij nu in de hoek staat.
En hier staan we weer, tegenover elkaar ik over haar heen gebuigd.
En alweer wil ik haar zoenen.
De tips van Marinette, wanneer ze naar je lippen kijkt kan je dr zoenen.
Kijkt ze naar mijn lippen?
Ze kijkt naar mijn ogen en ik naar die van haar, wat nou als ik naar haar lippen kijk? Misschien kijkt ze dan ook naar die van mij? Oke focus op haar lippen, kijkt ze al naar mijn lippen? Ja?! Oke nu!
De oven piept en Marinette bukt onder mijn arm eronder door.
"Ik pak ze wel voor ze weer kapot vallen." We lachen en ze pakt ze eruit.

"Nou niet slecht voor een eerste keer Agreste." Het valt me nu pas op dat ze mijn achternaam gebruikt vaak.
"Ze zijn misschien wel beter dan die van jouw." Ze proest het uit.
"Mocht je willen." Ik zou jouw willen? Nee kom op Adrien wees cool.
"Je moet er nu één proeven zodat je zeker weet dat ze te eten zijn." Ik knik en pak er een.
Hap, mmmm dit heb ik toch wel even goed gedaan hoor.
De bel gaat wie kan er nou zijn, ik heb niks bestelt.
"Dat is voor mij de macaroons vriend komt me ophalen. Dan kan hij ze gelijk meenemen zonder het risico dat ze vallen." En ze doet de macaroons in een zakje.
"Hier deze is voor jouw." Ze geeft me een macaroon met de letter a. HA! PAK AAN MACAROON JONGEN.
"Dankje, uhm veel plezier denk ik?" Ze knikt en loopt weg.
Ik kan het niet laten om te kijken wie het is.
Oke ze staat nu waarschijnlijk wel buiten dus kan nu wel door het raam kijken.
Hij lijkt op zo'n perfecte jongen, urgh.
Onthoud hij zou nooit zijn zoals jij, maar misschien is dat niet slecht?
Hij heeft haar nooit pijn gedaan, hij hoeft dr nooit lastig te vallen met vaders problemen, hij heeft haar nooit om iets groots gevraagd, hij is er voor haar geweest toen ik er niet was en hij heeft haar misschien al gezoend....
Hij is beter dan mij, ik heb verloren......