Gözünü tekrar açtığında bir hastanedeydi. Yavaş yavaş algılamaya başladı dünyayı. Sanki üzerinden tır geçmişti. Çok kötü hissediyordu ne olmuştu böyle. En son delice gülüyordu ya sonra ne oldu. Bayılmış olmalı peki onu hastaneye kim getirdi?
Yerinde biraz doğrulmaya çalıştı ama kolu kanadı kırık gibi hissediyordu. O doğrulmaya çalışırken bir hemşire odasına girdi. Ayıldın demek sevindim dedi. Zuzu zorla sesini çıkarabildi. Beni buraya kim getirdi? Sizi yolda baygın halde bulmuşlar ambulansı aramışlar ve buradasınız merak etmeyin yakınlarınıza haber verdik geliyorlar diyince elektrik çarpmışa döndü yakınlarım mı? Kimi aradınız çok endişelenecekler. Telefonunuzda en son aradığınız kişi sanırım yöneticinizmiş hemen geleceğini söyledi ve Zuzu o an baygın kalmaya devam etmek istediğini fark etti.
Yöneticisi çok iyi bir insandı ve adı gibi biliyorduki inanılmaz endişelenmiş vaziyette buraya geliyordu. Aşırı soru soracak ve bu iki günü büyük ihtimalle burnundan getirecekti. Offf dedi kendi kendine niye bayıldım ki oysa o kadar mutlu idi ki iki gündür. Ne olmuştu sahiden. Biriktirdiği duygular bir patlama edasıyla çıkmıştı dışarı. Keşke dedi içime atmasaydım o kadar şeyi, bak attımda ne oldu şu halime bak diye kendini azarlamaya başladı.
Ne olurdu o Ateş'in suratına sağlam bir tokat atıp dökseydi içindeki kini. Yok ama gururluydu ezdirmeyecekti kendini daha ne kadar ezilecekse. Her şey güzel gidiyordu bu inancı kaybetmekten çok korkuyordu. Sakin ol dedi kendi kendine sakin ol. Bir kere çıktın yola daha geri dönüş yok.
Sonraki birkaç saat eziyet gibiydi. Yöneticisi Neşe gelmişti ve onun için ondan daha fazla endişeliydi. Sorgulamalar sana ne oldularla geçen birkaç saatin sonunda çok şükür biraz nefes aldırmıştı. Hatta üzerine birkaç gün daha burada kalmaya ikna etmişti onu. Hastalanmasını bahane gösterip extra izini koparmıştı. İnziva süresi anlayacağınız biraz daha uzamıştı. Bayılmasına şimdi şükrediyordu. İnşAllah bu sürecin sonunda işi bırakıp buraya yerleşme kararı almazdı. Şu anda gözüne her ne kadar dahice gözüküyor olsada gerçeğin böyle olmadığını farkındaydı.
Yöneticisinide onu her gün aramak şartıyla göndermeyi başarmıştı.Şimdi odasında tekrar uzanmış ve huzurlu hissediyordu. Olan olmuştu şimdi kaldığı yerden devam edecekti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sen Normalsin
NonfiksiNeden bu kitabı yazıyorum Çünkü dışarıda benim gibi hisseden binlerce kişi olduğunu biliyorum. Benim gibi küçük yerlerde doğmuş, ailesinin okumuş, görmüş geçirmiş ve güzel bir işi olup gurur duyulan evladı. Ailesinin en başarılı insanı. Ancak sende...
