Sen Normalsin

Kendi Başına Zaman

Çok büyük sorgulamalardan kaçınmak için kendini oyalayacak bir bahane bulmayı düşündü. Kalkıp kahve içmeye karar verdi.

Kahve onun için ayrı bir keyifti bir tutku gerçekten. Her türlü kahveyi severdi türk kahvesinden tut Guatemela kahvesine kadar. Çaycı bir milletin içinde bir istisnaydı. Kahve onun için bir yaşam biçimiydi. Böyle söyleyince havalı durdu değil mi? Haha. Kendi kendine yine gülümsedi. Kahve içmek için yine çok sevdiği köşesine gitmişti. Yanınada harika bir güllü lokum getirmişlerdi ki mutluluktan başı göğe değecekti. Güllü lokum sevmeyen var mı ya. Harika ötesi bir şey. Gülün o kokusu Allah'ım dünyada en sevdiği kokuydu. Türk olduğu için bir kere daha şükretti. Böyle güzelliklerin keyfini çıkarıyordu her gün.

Kahvesinin ardından yine yürüyüşe çıktı. Doğayı ne kadar sevdiğini ve özlediğini fark etmişti. Evinin güzel bir bahçesi olması istediğini fark etti. Evlere bakarken bunada dikkat edecekti. Derin derin içine nefes aldı. Burada geçirdiği her gün sanki daha çok yaşam doluyordu ve bu yaşam enerjisi onu tamamı ile bambaşka bir ruh haline taşıyordu. Ruhu zihni ve bedeni bir bütün gibiydi.

Daha sakindi ve her şeye uzaktan bakmayı başarıyordu. Bu ona kendisine karşı garip bir içgörü sağlıyordu. Sanki ilk defa kendine dışarıdan gerçekten bir objektif gözle bakabiliyordu.

Resmen bir mucize yaşıyordu mutluydu huzurluydu. Kalbine onca yıldan sonra konuşma şansı vermişti ve bu kararından dolayı kendisiyle gurur duyuyordu. İyiki dedi kendine iyiki.