∞
Büyük gün gelmişti, hafta sonuna girmiştik. Her şey hazırlanmıştı. Bugün ya tamamen kurtulacaktım ya da büyük bir felaket olacaktı.
Anson'ın babasının malikanesine gelmiştik ve buradaki büyük bahçeyi hazırlamıştık. Anson babasıyla konuşup kabul ettiğini söylediğinde teyzemler de ikna olmuştu ve büyü için bir yere ihtiyacımız olduğunda Anson'ın babası buraya gelebileceğimizi söylemişti.
Yuvarlak betonun üzerine bir sürü şekil çizilmişti, hava karanlıktı ve etrafa koyulan mumlar ortamın epik bir havaya bürünmesine neden olmuştu. Teyzem "Vakit geldi," diyerek gözlerini bana yönelttiğinde tek elimle kolumu sıvazlayarak betonun ortasına ilerledim. Öylece durdum ve etrafımda beni izleyem gözlere baktım. Annem ve babam bana iyi olacağımı söylermişcesine gülümsüyorlardı. Bende onlara minik bir tebessüm gönderdim.
Gözlerim Anson'ın endişeli gözleriyle karşılaştığında daha fazla gülümsedim ve o da bu gülümsememi karşılıksız bırakmadı. Sophia teyzem etrafımda dönüp büyülü sözleri fısıldarken küçük teyzem de yazıların üzerine beyaz tozlardan atıyordu.
Gözlerim kapandı ve Ölüm Ruhu'nu hissettim. Deliriyordu, onu yenecek kadar güçlü olduğumuzu anlamıştı ancak yapabileceği hiçbir şey yoktu. Önce büyük bir acı kemiklerimi sardı. Dişlerimi sıkarak dayanmaya çalıştım ama dayanılmaz hale geldiğinde dudaklarım açıldı ve çığlıklarım etrafta yankılandı.
Acı, her bir parçama uğrayıp beni etkisiz hale getirmeye uğraşırken boşalan dizlerimle yere çöktüm. Bedenim geriye doğru büküldü ve içimden çıkarılan Ölüm Ruhu'nu hissettim. Pençelerini etime saplamıştı sanki, çıkmamak için hiç olmadığı kadar büyük bir uğraş gösteriyordu. Çığlıklarıma gözyaşlarım da katıldığında bayılacak gibi hissediyordum. Ölüm Ruhu'nun bedenimden koptuğunu hissettiğim anda başka bir ruh onun yerine geçerek boşluğu doldurdu.
Yaşlarla kaplanmış kirpiklerimi araladığımda onu gördüm. Kapkara bir karaltıydı yalnızca ama hepimiz onun Ölüm Ruhu olduğunu biliyorduk. Teyzem elindeki aynayı kaldırarak karaltıya doğrulttu ve dudaklarının arasından çıkan sözler daha da şiddetli bir hale dönüştü.
Artık bağırıyordu ve Ölüm Ruhu'na ait karaltı aynaya doğru çekiliyordu. Sertçe yutkundum ve onun verdiği savaşı izledim. Ancak büyülü aynaya daha fazla dayanamadı ve gölgesi kendisiyle beraber aynanın içine çekildi.
O içeriye hapsolur olmaz teyzem aynanın kapağını kapattı ve nefes nefese kalmış bir halde gülümsedi. "Başardık." dediğinde bende gülümsedim.
Bitmişti, artık her şey normale dönmüştü. Bir süre herkesin yüzündeki gülümsemeyi izledim. Sonrasında titreyerek bacaklarımın üzerinde durdum. Anson aniden önümde belirip beni kollarının arasına aldığında içime dolan huzurla kollarımı boynuna doladım.
Bu çektiğim son acıydı. Ölüm Ruhu'ndan kurtulmuştuk ve ben hayattaydım. Son defa değildi, yaşayacaktım ve artık bilmecenin anahtarı benim kapımı da açıyordu.
KİTAP SONU.
Şaşkın şaşkın bakıyorum ekrana ben n'aptım diye. Mutlu bir son oldu, mutsuz bir son yazmayı kaldıramazdım herhalde. Maceramız buraya kadardı, bana eşlik ettiğiniz için teşekkür ederim. Diğer kurgularımda görüşürüz belki..❤️
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ZAİL • ateş
FantasíaLeria, henüz 18 yaşına girmemiş olan bir genç kızdır. Hayatının deli dolu günlerini yaşarken aslında hep gerçek olmasını hayal ettiği doğaüstü canlıların, gerçekten de var olmasını öğrenmesiyle hayatı değişir. Yakışıklı bir vampire tutulması ise an...
