Leria, henüz 18 yaşına girmemiş olan bir genç kızdır. Hayatının deli dolu günlerini yaşarken aslında hep gerçek olmasını hayal ettiği doğaüstü canlıların, gerçekten de var olmasını öğrenmesiyle hayatı değişir. Yakışıklı bir vampire tutulması ise an...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍷 ∞
Anson okuldan gittiğinde tekrar sınıfa dönmüştüm. Çıkış zili çaldığında zaten çok bir şey anlamadığım tahtadan gözlerimi ayırıp defterimi çantama tıkıştırdım.
Ayağa kalktığım sırada Will yanıma geldi, elinde telefonunu tutuyordu. Bir şeyler okuyor gibi gözüküyordu. Çantamı sırtıma attığımda Will gözlerini telefondan alarak bana çevirdi. Gözleri irice açılmıştı, şaşkındı.
Ne olduğunu anlamadığım için kaşlarımı çattım ve boş bakışlarına karşılık verdim. Will kafasını inanamıyormuş gibi iki yana salladı. Rahatsız gözüküyordu. "Sorun ne?" diye mırıldandığımda kendi dünyasından çıkarak sonunda benimle irtibata geçmeyi akıl edebildi.
"Avcıları bulduk."
Kaşlarım usulca havaya kalktı. Dudağımı büzüp ne diyebileceğimi düşündüm. "Sevindim." demeye karar vererek yürümeye başladım. Beraber sınıftan çıkıp merdivenlerden inmeye başladık.
Parmaklarını göz pınarlarına bastırdığında ona yandan bir bakış attım.
Sor.
Ölüm Ruhu beni daha da teşvik ederken yutkundum ve dudaklarımı araladım. "Kimmiş?"
Will bunu sormamı beklemiyormuş gibi aniden durduğunda okul bahçesinin ortasındaydık. Çantamı oyalanarak topladığımdan çoğu aceleci öğrenci okulu boşaltmıştı.
Bedenini benden tarafa döndürdüğünde üşüyen ellerimi kapüşonlumun cebine sokarak ısınabilmeyi umdum. Will başını hareket ettirerek etrafı kontrol etti ve tekrar bana döndü. "Amcanlar."
Cebimdeki ellerimi yumruk yaptığımda derime batan tırnaklarım canımı acıttı.
Biliyordun.
Biliyordum. Baron'la babamın konuştukları, Anson'ın verdiği tepkiler, aynı gün avcıların varlığını öğrenmeleri... Senkronize bir biçimde birbirlerine uyuyorlardı. Sadece, birinden duymaya ihtiyacım vardı. Will ise ihtiyacım olanı vermişti.
Tekrar yürümeye başladığımda Will adımlarıma uydu. "Ne yapacaksınız?" diye sordum soğukkanlılıkla. Şu an tek isteğim birbirlerini öldürmeye çalışmamalarıydı.
"Bilmiyorum, Anson bunu konuşmak için bizi evine çağırıyor. 10 dakikaya orada olmam lazım."
"Siz?"
"Aslında vampir konseyi toplanacak ancak kasabadaki tüm varmpirlerle de konuşmak istediğini söyledi. Bu yüzden epey kalabalık olacağız." Dudağımı kemirdim. "Gelebilir miyim? Anson'ın babası orada olmayacaksa en azından?"
Gözleri irice açıldı ve düşünmeden kafasını iki yana salladı. İnledim. "Hadi ama, bana bir şey yapamazlar zaten. Unuttun mu içimde bir yok edici besliyorum." dediğimde cevabının olumlu olmasını ümit ettim.
