renaissance | n.yt + d.sh

³⁴ - ʟɪᴋᴇ ᴛʜᴇ ᴍᴀɪɴ ᴄʜᴀʀᴀᴄᴛᴇʀ ᴏꜰ yᴏᴜʀ ᴍᴏᴠɪᴇ, ᴍy ʜᴇᴀʀᴛ ʜᴀꜱ ʙᴇᴄᴏᴍᴇ ᴄᴏᴍᴩʟᴇᴛᴇʟy ɴᴇᴡ

↷ 슬픔은 영원 할 것이다

─── ･ ｡ﾟ☆: *.☆ .* :☆ﾟ. ───

Yuta wyglądał zupełnie jak nie on, gdy przyszedł na środową lekcję Sichenga.

Duże, okrągłe okulary które spadały mu z nosa, wyprasowana biała koszula i ciemno-zielony mundurek z kremowymi spodniami, dający mu poważny i kompletnie do niego nie pasujący wygląd.

Wyglądał zbyt poważnie jak na siebie i gdy tylko Sicheng go zobaczył jak siedział w ławce z nosem utkwionym w podręczniku, o mały włos nie wywalając się jak długi pod tablicą.

— Yuta, dlaczego wyglądasz jak nie ty? — Pyta, wciąż nie mogąc uwierzyć w to, co widzi.

Wciąż pamięta jak Nakamoto powiedział mu, iż prędzej znajdą go martwego na środku ulicy niż założy szkolny mundurek.

— Nie rozumiem za bardzo o co panu chodzi, panie profesorze — Odpowiada przesadnie miłym tonem, uśmiechając się sztucznie.

Dla kogoś z boku na pewno wyglądał jakby mu zaszkodziła wczorajsza kolacja i wszystkimi siłami powstrzymywał się, by jej nie zwrócić.

— Tak tylko pytam, z ciekawości — Odpowiada, wzruszając ramionami — Dziwnie jest oglądać cię w tak poważnym stroju, patrząc na twój stosunek do szkoły

— Ludzie mogą mieć sekrety panie profesorze — Mówi — I mogą się też zmieniać, gdy ich dawny wygląd i otoczenie im nie pasuje

Dong nie powiedział nic na ten temat, chociaż jego słowa do końca lekcji ciągle rozbrzmiewały mu w głowie.

Czyżby Japończyk był o coś zły?

Od kilku dni nie odpisywał na jego wiadomości i nie odbierał telefonu, nawet nie dał mu jakiegokolwiek znaku życia.

Martwił się o niego i gdy będzie miał wieczorem czas, podjedzie do niego by porozmawiać.