GEÇ DOĞAN GÜNEŞ✓

15.Bölüm☀️

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum canlarım💙

İyi okumalar....

☀️

"Derin uyan güzelim. Kabus görüyorsun"

Güney'in sesi uykumdan içeri sızarken gözlerimi açmak istedim. O adamın yerini yavaş yavaş Güney almaya başladı. Dünkü gibi sıcacık gülümsemesiyle bana bakıyordu.

Çığlıklarımın kesildiğini hissetsem de gözlerim açılmıyordu.

"Derin hadi güzelim. Korkutma beni uyan. Derin!"

Hızla sarsılmamla gözlerim açıldı. Güney'in mavileri endişeyle bana bakıyordu. Gözlerimi açmamla bana sarıldı. Nefes nefeseydim.

Ben hâlâ rüyayla gerçekliği ayırt edemezken Güney geri çekildi. Elleriyle yanaklarımı kavrayıp göz göze gelmemizi sağladı.

"İyi misin?"

Başımı sallamakla yetindim. Bakışlarım pencereye kaydı. Hâlâ karanlıktı.

"Ne gördün?"

"Anlatmak istemiyorum"

Ne anlatacaktım ki? O adamın uykumda bile rahat bırakmadığını mı?

Beni tekrar göğsüne çekip uzandı. İtiraz etmedim. Kabuslardan sonra en çok ihtiyacım olan şeydi birine sarılmak, yalnız olmadığımı hissetmek.

Abimden sonra ilk kez kabuslardan uyandığımda yalnız değildim.

Gözlerimi kapattım. Nefeslerim düzene giriyordu.

☀️

Sabah uyandığımda Güney yanımda değildi ve bu benim fazlasıyla işime gelmişti.

Üzerimi değiştirip aşağıya indim. Masada annem babam Eymen ve Güney vardı. Diğerleri erken çıkmıştı sanırım.

"Günaydın herkese"

"Günaydın güzelim" Güney'in sesiyle hepsi şaşırırken ben tınlamadım.

Yanımda oturan Eymen kulağıma fısıldadı.

"Siz aranızı düzelttiniz mi?"

Ben "yoo" derken Güney nasıl duyduysa "evet" demişti.

Ters ters ona bakıp Eymen'e döndüm.

"O düzeltmiş ben düzeltmedim."

Eymen kafası karışmış bir şekilde baktı.

"O nasıl oluyor abla ya?"

Elimi 'boşver' anlamında sallayıp kahvaltımı yapmaya devam ettim.

☀️

Uğurla sınıfa girdiğimizde sıramda gördüğüm kutuyla duraksadım. Uğur kutuyu eline alıp salladı.

"Lan bomba olmasın."