GEÇ DOĞAN GÜNEŞ✓

30.Bölüm

Sahurcu tayfa burda mı?

Yazar çıldırdı sjsjs. Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin. Yeni bölüm için hem 29.Bölümün hem bu bölümün sınırı geçerli...💙

İyi okumlar.💙

YAZARDAN

Gece yarısı duyduğu iniltilerle uyandı Polat. Kardeşinin başını dikkatlice yastığa bırakıp doğruldu yerinde. Kabus görüyordu yine. Dişlerini sıktı.

"Yapma...Vurma.."

Derin'in gözlerinden akan yaşları sildi. Hiçbir şey yapamamak canını sıkıyordu.

"Uyan güzelim.. Derin..Hadi bitanem uyan.."

Sesi titrerken, Derin nefes nefese açtı gözlerini. Kendine bakan abisini gördüğünde beklemeden doğrulup hemen boynuna sarıldı.

Hıçkırıklarını durduramıyordu. Bu kabuslardan kurtulmak istiyordu artık. Rahatça uyuyup uyanmak istiyordu. Hayatı düzene girsin,mutlu olsun istiyordu.

Sırtını sıvazlıyordu Polat kardeşinin. Ağlayışı yüreğini yakıyordu. Derin geçen birkaç dakikanın ardından sakinleşirken Polat kendinden ayırdı onu.

Eliyle yanaklarını avuçlayıp baş parmaklarıyla gözlerinin altındaki yaşları sildi.

"İ-iyi misin?" Abisinin titreyen sesiyle gözleri tekrar dolan Derin başını eğmek istedi. Onları da üzüyordu.

Abisinin elleri başını eğmesine engel olurken gözlerini kucağına indirdi.

"Bir şey söyle Derin'im. İyisin değil mi?"

Başını sallamakla yetindi Derin. Konuşursa iyi olmadığını anlardı abisi.

Polat derin bir nefes alıp tekrar uzanarak göğsüne çekti kardeşini. Yavaş yavaş saçlarını okşamaya başladı. Başka zaman olsa mayışır uyurdu Derin ama gördüklerinden sonra uyumaya niyeti yoktu.

Yaklaşık yirmi dakika sonra Polat'ın nefesleri düzene girerken Derin yavaşça önce saçındaki sonra belindeki elini çekti. Aynı yavaşlıkla yataktan doğrulup abisinin üzerini örttü.

Uyanmaması kesinlikle şansıydı çünkü Polat mesleğinden dolayı uykusu hafif bir insandı.

Odadan çıkıp kapıyı kapatınca derin bir nefes aldı. Sakin adımlarla merdivenleri inerken hâlâ nemli olan gözlerini sildi.

Birden bire üzerine çöken ağırlığa anlam veremiyordu. Yıllardır savaşıyordu bu kabuslarla ama daha önce hiç böyle hissetmemişti.

Sanki her şeyi daha yeni yeni kavrıyordu. Yediği dayaklar,abisinin ölümü ve yeni ailesi... Aklı yeni başına geliyor gibiydi ve bu durum hiç hoşuna gitmiyordu. Oysa ki uyurken ne kadar da huzurluydu.

Belkide Yavuz ve Polat'ın endişeyle beklediği o patlama anı yaklaşmıştı.

Merdivenler bitip salona ulaştığında karşılaştığı Ozan'la gerildi. Görmezden gelerek mutfağa geçmek istedi ama Ozan'ın alaycı sesiyle durmak zorunda kaldı.

"Ooo prensesimiz kuş tüyü yatak olmayınca uyuyamadı mı yoksa?"

Gözlerini kapattı Derin. Şimdi onunla uğraşmazdı. Duymazdan gelip birkaç adım atmışken Ozan'ın aniden ayağa kalkıp önüne geçmesiyle korkuyla bir iki adım geriledi. Hâlâ kabusun etkisindeydi.

Sanki üvey babası her an bir yerlerden çıkacaktı.

Ozan Derin'in bu halini fark etmiyordu bile. Öyle bir kin ve nefret doluydu ki,o kız da burda olmadığı için bütün öfkesini Derin'den çıkarmaya kararlıydı.