GEÇ DOĞAN GÜNEŞ✓

17.Bölüm☀️

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.

İyi okumalar💙

☀️

Bana en yakın olan Polat'a ilerleyip yüzüne baktım. Suratından hiçbir şey anlayamazken endişeyle konuştum.

"Dün gece evdeydim gerçekten. Öyle bir şey yapmadım. Hicbir yere çıkmadım. Zaten Meryem tey-"

Ben telaşla kendimi açıklamaya çalışırken susturdu beni.

"Şşşt. Sakin ol. Kardeşimsin kızım sen benim biliyorum öyle bir şey yapmayacağını inanıyorum ben sana"

Söyledikleri kalbimde bir yerlerle dokunurken gözlerim doldu. Sorgulamadan inanmıştı bana, güveniyordu. Hızla sarılıp başımı göğsüne yasladım.

Aynı hızla kolları bana dolandı. Sıkıca sarıldı. Saçlarıma öpücük kondurup çenesini başıma yasladı. Sadece onun duyacağı bir sesle fısıldadım.

"Teşekkür ederim. Bana güvendiğin inandığın için çok teşekkür ederim abi"

Abi dememle bedeni kasıldı. Başımdaki çenesini kaldırıp kulağıma eğildi. Aynı benim gibi fısıldarken şoktan çıkan bedeni gevşemişti.

"A-abi mi dedin sen bana"

Gülümseyip geri çekildim. Kafamı onaylar anlamda salladım.

Gözleri mutlulukla parlarken eğilip alnımı öptü. Dudaklarını çekmeden "Teşekkür ederim. Beni nasıl mutlu ettiğini bilemezsin" diye mırıldandı.

Asıl sen bana inanarak beni nasıl mutlu ettiğini bilemezsin.

Polat abimden ayrılıp evet abimden abimdi artık değil mi?

Polat abimden ayrılıp etrafıma baktım babam ve annemin mutluluğu gözlerinden okunurken yanıma gelip sıkıca sarıldılar.

Abilerimle iyi anlaşmam onları mutlu ediyordu.

Annem yanağımı öptü. "Sana inanıyoruz ve güveniyoruz kızım. Bir an bile doğru olduğunu düşünmedik."

Benden ayrıldılar babam alnımı öptü.

"Her zaman yanındayım kızım unutma bunu. Sadece senin sözüne inanırım"

Elini kaldırmasıyla gözlerim refleksle kapandı. Elini yanağımda hissederken gözümden akan bir damla yaşı sildi. Gözlerimi açtım dudakları titriyordu. Refleksle yaptığım hareket hoş olamamıştı sanırım. Ama ne yapabilirim? Bir babanın elinin vurmak dışında ne için kalkacağını bilmiyordum ki ben.

İnsanın ailesinin olması güzeldi. Her zaman sizi desteklediklerini bilmek güzeldi. Tam o an 'anne baba' demek istedim. Sıkıca sarılmak istedim. Kelimeler bir yumru gibi boğazıma dizlirken bir şey diyemedim. Belki de daha güzel bir zaman da söylemeliydim.

Onlar odadan çıkıp bizi yalnız bırakırken Cenk'in kolunu kaldırmasıyla hızla ona ilerledim. Kolunun altına girdiğimde diğer tarafımdan da Kaan sarılmıştı.

"Tabiki sana inanacağız" dedi Cenk.

"Kardeşimiz dururken şerefsiz herife inanacak kadar düşmedik" diye devam etti Kaan.

Onlara sahip olduğum için çok şanslıydım. Bu eve geldiğim günden beri ilk defa bana abi olduklarını hissediyordum. Bu tarif edilemez bir duyguydu.

Düşünsenize ailem deyip kabullendiginiz insanlar da sizi kabulleniyor.

Onlardan ayrılıp Güney'e baktım. Eymen burda değildi. Uyuyordu sanırım hâlâ.