Έρωτά Μου(#4 Σαντα Ροζα Τζούνιορ)

23.Αλεξανδρα

«Τώρα ναι.Θα φύγω σήμερα»λεει.

Δεν μπορεί να φύγει σήμερα.
Και ολας!

Πήγα να μιλήσω αλλά τι να έλεγα;Έτσι τον άφησα να πάει να ετοιμαστεί.

Με αφήνει μόνη στην κουζίνα και εγώ κρύβω το πρόσωπο μου και αφηνω το σώμα μου να πέσει κάτω.

Πως τα έχω κάνει έτσι...;
Πως το άφησα να συμβεί αυτο;
Γιατί δεν τον αφηνω απλά να φύγει;
Να ηρεμήσω και εγώ.

Μου έρχεται να κλάψω αυτήν την στιγμή και δεν ξέρω καν τον λογο.Δηλαδή περίπου τον ξέρω,χαζή δεν είμαι αλλά δεν θέλω να συμβαίνει αυτό.Καλά ήμουν πριν.
Γιατί έπρεπε να έρθει αυτός ο χαζός με το χαζό χαμόγελο και την ηλίθια κιθαρα του με τα παιδικά μπλε αυτοκόλλητα πάνω της ,στην ζωή μου...;

Πως το φτιάχνω αυτό;

Είπε θα φύγει αρα λογικά θα λυθεί όταν φύγει έτσι;
Το θέμα είναι ότι δεν θέλω να φύγει.Δεν θέλω.
Απλά δεν θέλω.

Σκεφτόμουν όλα αυτά όταν κάποιος τραβάει τα χέρια μου άπο το πρόσωπο μου.Και όταν σηκώνω το βλέμμα μου βλέπω τον Μάξιμο.

Καθόταν και αυτός κάτω τώρα και με κοίταζε λες και δεν ξέρω,με έβλεπε για πρώτη φορά.

Κράταγε τους καρπούς μου με τα χέρια του αλλά δεν με ενοχλούσε αυτό.

«Δεν θες να φύγω...;»ρωτάει μετά.
Η φωνή του πολύ ήρεμη.

Δεν θέλω να του πω.
Αλλά του είπα.

«Όχι.Δεν θέλω να φύγεις»λέω με δυσκολία αλλά και ευκολία μαζί.Δυσκολία επειδή λέω κάτι τέτοιο ενώ δεν πρέπει και ευκολία επειδή δεν έχω συνηθίσει να μην λέω αυτό που νιώθω.

Το βλέμμα του δεν άλλαξε.Αλλά τα χέρια του τώρα αφήνουν τους καρπούς μου και πιάνουν τα δικά μου χέρια.
«Θες να μου πεις γιατί δεν θες να φύγω..;»ξαναλέει σιγά.

Τι ρωτάς και εσυ φίλε μου.
Τι ρωτάς.

«Όχι.Δεν θέλω»λέω αφού κάτι άλλο δεν βγαίνει αυτήν την στιγμή.
Ρίχνει ένα πολύ μικρό γέλιο.
«Δεν θες να φύγω αλλά δεν θες να πεις και γιατί δεν θες να φύγω.Ωραία.Απλά θα μαντέψω.»λεει προφανώς κοροϊδευτικά.

Τι θέλει τώρα...;!

«Είσαι ξεροκέφαλη»λεει και σήκωνει τα φρύδια του.

«Μήπως.Μήπως ,λέω εγώ τώρα, δεν θες να φύγω επειδή θες να είμαι κοντά σου;Μήπως σαρεσει που είμαι κοντά σου και με βλέπεις κάθε μέρα;»ρωτάει μετά πάλι σιγά.