Έρωτά Μου(#4 Σαντα Ροζα Τζούνιορ)

57.Αλεξανδρα

«Έπρεπε να με αφήσεις να τον χτυπήσω!»φωναζει μέσα στα νευρα.
«Μπαμπά...»λέω γιατί αλήθεια δεν μπορώ όλο αυτό.

«Τον υπερασπίζεσαι.Τον βάζεις στο σπίτι σου.Αλεξάνδρα ξέχασες ότι έφυγε και σε παράτησε;!»φωναζει τώρα.

Πως μπορώ να το ξεχάσω;
Πως μπορώ να το ξεχάσω όταν όλοι μου το λένε εκατο φορές!

«Και τι στο διάολο θέλει πίσω στην τελική;»
Την ίδια ερώτηση έχω και εγώ.

Και δεν μπορεί ο ίδιος άνθρωπος που σε πληγώνει και σε παρατάει έτσι να είναι ο ίδιος που θέλει να δει αν είσαι ευτυχισμένη με κάποιον αλλον.
Γιατί αυτό είναι ειρωνικό!

«Θα φύγει οκ;Θα φύγει.Μπορείς μέχρι να φύγει να κάτσεις στα αυγά σου;Δεν θέλω άλλους τσακωμούς.Σε παρακαλώ δηλαδή!Πολλα ζητάω;»
«Ήρθε πριν τον γάμο σου να κάνει τι;»συνεχίζει τα δικά του.

Τι λέω εγώ τι λεει αυτός δηλαδή...!

«Με κούρασες μπαμπά...»λέω και βγαίνω από το σπίτι.

Κάθομαι στα σκαλοπάτια.
Δεν θέλω να πάω σπίτι γιατί αν είναι εκεί;
Εκεί κατάντησα!

Δεν θέλω να τον βλέπω!
Δεν θέλω!
Ας φύγει να ηρεμήσουμε όλοι...!

Η Μαρίνα φταίει όμως.Για όλα.Ποιος ξέρει τι του είπε.

Αλλά και να του είπε δεν καταλαβαίνω.
Έφυγε!Ε-ΦΥ-ΓΕ!

Και τώρα θέλει τι;Απαιτεί να του πω ότι είμαι χαρούμενη με κάποιον άλλον γιατί;Για να μην νιώθει τύψεις;

Ακουω βήματα και μετά βλέπω την μαμά μου να πλησιάσει και να κάθεται δίπλα μου.Βάζει τα χέρια στον ώμο μου και με σπρώχνει πάνω της και βάζω το κεφάλι μου στον δικό της ώμο.

«Δεν είσαι καλά αγάπη μου...»λεει σιγά.
«Μήπως να πάω να μείνω στον Νικόλα κάνα μήνα;»λέω γιατί με όλα αυτά θα ήταν μια καλή λύση.
«Θα χαίροταν ο Μαριος πάντως»λεει.

Ο Μαριος Τζούνιορ.
Ο ανιψιός μου.

Ο λόγος που λέω ότι ίσως,ισως κάποια στιγμή κάνω και εγώ ένα παιδάκι.
Τον λατρεύω.
Και γενικά είναι το πιο όμορφο και έξυπνο παιδί στον κόσμο.
Τέλος.

«Αλλά δεν πρέπει να φεύγουμε από τα προβλήματα μας.Γιατί όπου και αν πας αυτά θα σε ακολουθούν»λεει μετά.
Ή καλύτερα όσος καιρός και να έχει περάσει.

«Θες να μου μιλήσεις;»λεει μετά.
Πάντα η μαμά είχε τον τρόπο της.Τον τρόπο της σε όλα.Να της ανοιχτείς,να θες να της πεις τα πάντα.