Şizofreni, hastaların gerçek ile gerçek dışı olan olguları birbirinden ayırt edememesine yol açan, sağlıklı düşünce akışı, duygu kontrolü ve normal davranışa engel olan ciddi bir beyin hastalığıdır. ↺
#1 bangtanpink
#2 jennie
#5 liskook
#5 jinsoo
#1...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
''Baksana hayatta bir israfım.
Sadece kendimi öldürmeliyim.
Evet, bileklerimi kesebilirdim.
Ama gerçekten yardımı olmazdı.
Sorunlarımı gideremezdi.''
''Neredeymiş bizim küçük kızımız?''
Duyduğum adım sesleri ve kapalı olan gözlerimin üzerine düşen ışıkla, kalkmaya çalıştım yattığım yerden.
Hareket edemiyordum, gözlerimi açmak için uğraştığımda başarısız oluyordum.
Sesim dahi çıkmıyordu, cehennemin en sıcak katındaydım.
Üzerimdeki ağırlık çekildiğinde gözlerim bir anda açılmış ve anlam veremediğim bir karartı gördükten sonra bağırarak kalkmıştım.
Neler oluyordu?
Ellerimi gözlerime götürüp ovaladıktan sonra terlediğimi fark ettim. Yataktan kalkıp üzerimdeki şoku henüz atamamışken, banyoya girdim ve yüzümü yıkadım.
''Özür dilerim, seni yalnız bırakmamalıydım.''
Başımı aynaya kaldırıp tanıdık gelen sese kulak verdim. Kaşlarımı hayretle kaldırmış sesin tekrar gelmesini bekliyordum.
''Sen tek başına yaşamayı beceremiyorsun. Nefes almak işkence oluyor.''
''Sen yaşamaya çalıştıkça, ben boğuluyorum.''
Sesler buğulu şekilde gelirken aynadaki yansımama baktım. Havada rüzgâr olduğu için perdenin uçuşma sesleri doldururken evin içini, ben hissetmiyordum hiç bir duygu kırıntısını.
''Onların dediklerini umursama, ben gerçekleri konuşuyorum. Niyetim kötü değil ama-''
Anlam veremediğim, gittikçe robotikleşen ses kulaklarımı tırmalıyordu. Şiddeti çok yüksekti ve bütün dünya onu dinliyormuş gibi hissediyordum.
''Ama gerçekten ölmelisin.''
Gözlerimi sıkıca kapatıp açarken banyodan yavaşça dışarı adımladım. Yatak odamdaki uçuşan beyaz perdeye çevirdim gözlerimi.
''Benimle konuşabilirsin, seni duyabiliyorum.''
Rüzgâr içeri doğru eserken, saçlarım havalanmaya başladı. Hareketsiz şekilde perdeyi izlemeye devam ederken, yutkundum istemeden.
''Benden çekinme Lisa, ben kötü biri değilim.''
Duyduğum boğuk sese karşın, gözlerimi sıkıca kapatıp açtım.
''İyi insan kalmadı.''
Sesim güçsüz çıkarken, hissiz yüzüm değişmemişti.
''Hayır kaldı. Eğer yanıma gelirsen onları görebilirsin.''
Başımı yere eğdiğimde, açık kahve parkelerle bakıştım bir süre. Gözümden akıp yere damlayan yaş ise tok bir ses çıkardı odamın içinde.
''Ama ben senin yanına gelmek istemiyorum.''
İsyankâr çıkan sesim, gözlerimden feryat edercesine hızla akan yaşlar, yere düşmeye hazırlanan bedenim, sıkışan kalbim; hepsine katlanmak çok zordu, bunları atlatmak çok zordu.
''Sevdiklerin burada Lisa, sonsuza kadar birlikte olabilirsiniz.''
