FILWMGB 2: Still Into You

Chapter 22: Terrified

     Warning!: Typo and Grammatical errors. Read at your own risk.

Dedicated to GielOuz

Third Person's P.O.V

Nakatitig lang si Ralph sa babaeng nakaupo sa harapan niya at inaayos ang mga pinamiling bulaklak at candila sa harap ng libingan ng mga nanahimik na magulang neto. Hindi niya aakalain na dito pala ang punta ng dalaga. Kaya ba ganun nalang niya ito ipagtabuyan para masolo ang oras netong makausap ang mga magulang? Nakaramdam siya ng hiya at sinisisi ang sarili kung bakit ganito ang kinahantungan ng mga magulang ng babaeng minamahal. He's blaming himself. Kung alam niya lang  siguro na dito ang punta ng babae ay baka di nalang nya ipinagpilitan pang sumama. Wala syang mukhang maihaharap.

Nabalik lang sya sa katinuan nang tumayo sa tabi niya si Bea at tahimik na nakatingin sa apoy na nanggagaling sa mga kandila. Maya-maya pa ay nagsalita ito upang putulin ang katahimikan. "Ah Mommy, Daddy, ito nga pala si Ralph. Uhm..kaibigan ko. Wala si Haze kasi busy sya ngayon kaya di ko siya kasama." Parang may kung anong galit or inis ang namuo sa loob ni Ralph nang malaman niyang lagi palang kasama ni Bea si Haze tuwing dumadalaw dito. Ngunit wala siyang karapatang mainis or magalit. Sino nga naman siya diba? Ni hindi nga niya kinakayang tumayo sa kung saan man siya ngayon na parang walang nangyare. He's blaming himself every second he's standing there. "Kamusta naman kayo sa heaven mommy? Di naman na siguro makulit si Daddy diba? Are you two doing fine there? Nakikita niyo ba ako? I-I finally...fulfilled my promise Mom, Im living my life that you had saved." Pansin ni Ralph ang panginginig ng boses ni Bea habang nagsasalita and every word feels like needles and stabbing his conscience. Wala syang ibang magawa kundi ang lapitan si Bea at hawakan sa magkabilang balikat nito at binibigyan ng comfort. "Miss na miss na miss ko na po kayo. Miss ko na yung kulitan natin D-Dad. Miss ko na yung mga sermon mo Mom. M-Miss ko na yung mga araw na nagbobonding tayo sa silong ng malaking mangga." Agad na pinunasan ni Bea ang luhang nakawala sa mga mata niya dahil ayaw niyang ipakita kay Ralph na mahina siya at iyakin. Hanggat maaari ay di siya iiyak. Dahil alam niya kung gaano siya kahina at kawasak kapag nag umpisa siyang umiyak.

Pero sabi nga nila, kapag naumpisahan mo nang umiyak kasunod nun ay ang mga ala-alang mas ikakaluha ng mga mata mo. And that's what happening to Bea at the moment. She's trying her best not to cry but the memories of her and her parents laughing and enjoying their time made her eyes puffy and wanting to burst more. Napansin yun ni Ralph kaya naman mas minabuti niyang manahimik habang inaalalayan siya.

This is so painful...

Ngayon lang narealize ni Ralph na dapat pala di na siya sumama para mailabas ng babaeng mahal niya ang mga sakit na gustong kumawala. He should've not insisted himself. Pero mas gugustuhin niyang samahan si Bea sa mga ganitong ganap. He wants to comfort her. Tobe there for her at times like this. To lift up the agony. To help her to feel at ease. Gusto niya sya ang gagawa ng mga bagay na yun at hindi ang ibang tao. Hindi si Haze. Sya lang. It's the least he can do to lessen the conscience he's been carrying now.

"M-Mommy...marunong na ako magluto gaya ng gusto niyo. Rember when I asked you why do girls should learn how to cook? I-I know the answer now." A tear fell and another tear follows. "And Daddy? I-I am now the boss of the company you tried to build." Her heart tightened as she remember the excitement in her dad's face that day. "D-Di ko nga lang yun mapupuno ng unicorns and rainbows k-kasi ambaduy haha." She tried to laugh it away but another tear fell. She wiped it away and swallowed hard. Nanginginig ang kaniyang katawan tuwing may maaalala siyang masasayang ala-ala kasama ang kaniyang mga magulang na dati ay never pumasok sa kaniyang isip. Masaya man or malungkot lahat yun ay luha ang kapalit.