FILWMGB 2: Still Into You

Chapter 1: No Place Like Home

Third Person's P.O.V

Halos magkandarapa rapa ang mga tao sa bahay nila Sisil dahil sa di inaasahang pagbabalik ng kanilang pinakamamahal na prinsesa. Ang prinsesang nasaktan at napagod kaya napagdesisyunang umalis. At dahil hindi nila inaasahan ang mga pagkakataong ganito ay dali-dali silang nag-ayos ng bahay. Hindi na sumama sa pagsundo ang mag-asawang Sisil at Gardo dahil buntis sya. Isa nga daw itong miracle baby dahil nasa tatlumput pitong gulang na si Sisil.

"Manong pakibilisan naman!" Hindi matiis na sigaw ni Alysa sa driver ng Van na sinakyan nila. Pinadala kasi ito ni Donya Mina upang sunduin sila at ihatid sa Airport kung saan nila sila susunduin ang mag-apo.

"Hal' wag mo ngang sigawan yung driver. " pagsusuway sakanya ng asawa nito pero hindi parin nanahimik si Alysa dahil sabik na sabik na syang makita ang kanyang anak.

"Ma. Makakarating tayo dun. Gusto mo madisgrasya? Kaya just please relax ka lang. Im sure maghihintay pa tayo dun eh" sabi naman ng kanyang anak na si Angelo at nakaprente lang sakanyang upuan habang may nakapasak na isang earphone sa kaliwa nitong tenga. Tumahimik naman si Alysa at umupo nalang sa tabi ng asawa nya. Nagkatinginan ang mga ito at bakas sa mga mukha nila ang saya na nararamdaman nila dahil babalik na ang kanilang prinsesa. Ang kanilang anak.

"Ano na kaya hitsura ni Bea mahal?" Tanong ni Alysa sa asawa nito.

"Syempre baka pumuti na yun sa sobrang lamig sa ibang bansa." Sagot naman nito.

"Or baka ganun parin si ate. Asal lalaki" natawa ang mag-ina at mag-ama dahil sa sinabi ni Angelo.

Hayyy sana nga walang nagbago kay Bea. Ngunit paano kung nagbago nga sya? For worst? Or for better? Oh well. Hintayin nalang natin sya.

❤❤

To all passengers please remain to your seats for a while

(Insert the song "Never Be The Same" by  Camila Cabello)

It's been Three years since I left Philippines. I wonder what does it looks like from then and now? "Are you excited?" I looked at Lola and smile. Oh hell yeah I am. Kamusta na kaya sila Mama? Papa? Angelo? Silang lahat. Are they okay? Uncontrolled emotions starts to roam inside my body and I can't stand the feeling.

We successfully arrived in Philippines. Please fall in line and take your leave. Have a nice day.

When I heard that I immediately stood up and took my Lola's hand. Agad din syang inalalayan ng nurse nya kaya naman naglakad na kami palabas ng eroplano. The longer I stay here in Airport, the sweater my palm gets. Im so excited and panicked at the same time! Wahhh ano na kaya ang hitsura nila? Haha kala mo naman ang tagal kong nawala eh three years lang naman ako nawala. But still!

While waiting for our bags I explored my eyes around. Still the same NAIA I saw at the last three years. Pagkakuha namin ng bags ay sinamahan ko ang nurse ni Lola na si Jonathan na alalayan si Lola. Pagkalabas namin ay agad kong nilanghap ang hangin.

"Philippines will still be Philippines." Nakangiting sabi ni Lola. At ganun din ako.

"There's no place like home" says me while still enjoying the warm breeze of air and the unknown polluted smell. Haha ang sama ko ba? But that's what makes Philippines stay the same. Pinakiramdaman ko ang puso ko. It's still beating. Cured and unscattered again.

"ATE BEAAAAAAAAA!!!!!!!!!" napamulat ako ng mga mata at agad na hinanap ang taong tumawag sakin. Oh my god, I know who's voice that was. At dun na nga nanlaki ang mga mata ko nang makita ko sila. "Gelo! Ma! Pa!" Excited akong lumapit sakanila at niyakap ng mahigpit. Oh god! I fucking miss them! Ganun din sila sakin at halos matumba na kami sa saya.