Gdzie Taehyung jest sławny i zakłada się z Jiminem o to, że ten założy konto na portalu dla tatusiów.
Poznaje tam niejakiego Jungkooka - jego nieznanego brata bliźniaka, seryjnego mordercę który pragnie zemsty na swojej rodzinie za odrzucenie go...
Odebrałem telefon całkiem bezmyślnie, nie spoglądając nawet na numer dzwoniącego. Może byłem zbyt zmęczony by wysilić się na otwarcie bolących od kilkugodzinnego płaczu oczu. Może byłem wyczerpany unikaniem ludzi. Nie wiem, ale odebrałem. Minął tydzień. Jebany tydzień w którym dzień w dzień starałem się jak mogłem, by unikać Jeona. I co? I chuj.
- Halo? - mruknąłem na tyle zachrypniętym głosem, że aż sam się skrzywiłem. Odkaszlnąłem i dopiero teraz spojrzałem na ekran - Kookie <3. Już chciałem się natychmiastowo rozłączyć, dopóki nie usłyszałem jego głosu.
- Jimin? Kochanie? Musisz mi pomóc... Nie mam pojęcia dlaczego jesteś zły ale tęsknie za tobą i proszę pomóż mi... - urwał i jedyne co słyszałem w słuchawce to jego ciężki oddech i syknięcia prawdopodobnie spowodowane bólem.
- Ja... Co się stało? Coś cię boli? - nie powiem, zmartwił mnie jego zarówno telefon jak i słowa. Ale bałem się. Cholernie się bałem po tym co zobaczyłem w jego domu.
- Aniołku nie przestrasz się, ale moje życie nie jest do końca takie kolorowe jak może się wydawać. Chciałbym ci powiedzieć ale nie mogę...
- Ale co Ci się stało Jeon? Do rzeczy - przewróciłem oczami, bo przecież już i tak o wszystkim wiedziałem.
- Przed chwilą wdałem się w pościg... jakiś policjant strzelił mi w ramię, nie mam czym zatamować krwi... Kochanie musisz mi pomóc - słysząc jego słowa momentalnie wstałem i pognałem do przedpokoju po buty przed tym jednak cofając się i biorąc z szafki nad zlewem apteczkę.
- Gdzie jesteś, zaraz będę - po tym jak chłopak podał mi adres swojego aktualnego pobytu, który wcale nie był tak daleko wybiegłem z domu wsiadając do pierwszej lepszej taksówki. Zdążyłem też założyć zarówno maskę jak i czarną czapkę z daszkiem. W końcu pomagam mordercy. Chwilowo postanowiłem że zapomnę o tym co wiem, pamiętając jedynie że go kocham i muszę mu pomóc. I to był mój pierwszy krok do trumny.
--------- nikt: totalnie nikt:
ludzie z mojej szkoły na instagramie:
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
