Prologue

156 17 6
                                    

I was happy walking home while holding the food I just bought for us today.

Finally, we can finally have a decent food today.

I'm sure my little sister would be very much happy.

Napatigil ako ng makakita ng usok sa di kalayuan na nang gagaling sa direksiyon ng munti naming bahay.

I felt nervous for some reason kaya tumakbo ako patungo roon.

Napatigil ako sa harap ng bahay namin, para akong binuhusan ng malamig na tubig ng makitang halos nasusunog na ang buo naming bahay. Nabitawan ko ang hawak kong pagkain namin dapat ngayon dahil sa sobrang pagka gulat, lito, taka, pag aalala at marami pa.

Lumabo ang paningin ko ng maramdaman ang pag landas ng mga luha ko.

My sister? Is she there right? Why is our house on fire?

Napatingin ako sa paligid ng makita ang ilang mga tao na nag bubulungan habang nakatingin na sakin at sa bahay na kinakain na ng apoy.

They are just watching our house like it was a pleasant movie to them. Some are seriously looking at our house, some are laughing at it like we deserve this.

I still can't react, I don't know how to react.

"A-asan si Blessy?" I ask one of our neighbors but she just look at me and smirk.

"Blessy? She's there inside, probably on fire." ngisi niya, I felt anger on what she said. I look at her with a death glare, takot siyang napatingin saakin at lumayo na para bang napaka delikado kong nilalang.

"Sinong may gawa nito?!" I shouted with pure anger, I was looking at them deadly. Karamihan ay lumayo saakin.

"At bakit namin sasabihin? Tsk, we told you to leave right, pero hindi kayo umalis. Yan tuloy napala niyo mga kriminal." Lalo kong sinamaan ng tingin yung babaeng estudyante na nagsabi nito saakin.

"Walang kinalaman ang kapatid ko dito!" I retorted with putting emphasis on my every word.

"To late, sa tingin mo maniniwala pa kami sainyo? Mukha nga kayong mga anghel pero dahil alam na namin ang kasamaan niyo, hindi na kami maniniwala sa mga paawa niyong magkapatid." sabi ng isang lalaki. Hindi ko mapigilan ang labis na galit na nararamdaman ko. Gusto ko silang saktan pero masyado pa akong nang hihina at marami rin sila. Ako lang ang masasaktan.

"Kayo ang demonyo, you put our house on fire while my sister is in there. And you are all here watching as if your happy on what is going on. Bakit ba napaka dali lang sainyong husgahan kami hah? Did you already know the whole story? Eh kahit nga hindi totoo pinaniniwalaan niyo ehh." naiinis at galit kong sumbat.

I want to save my sister, I want to rush at that house and save her but I can't, halo halo ang nararamdaman ko, takot, kaba, galit, poot.

Sa mga sinabi ko ay ni isa ay walang nakinig saakin. Binato nila akong lahat ng mga masasakit na salita.

I was controling my anger until they hit my limits.

In pure anger and madness I let it out in a horrifying scream that made them all laugh, happy seeing me lose my sanity.

Napaluhod ako as I cried in anger and shout like hell letting it all out what's inside of me.

When I calmed down, everyone is already gone. The sun is already setting down and the fire was already dead.

All I can see now is our house who turns into ashes as the wind blows it.

May natirang ilang mga gamit at parte ng bahay na kulay itim na.

Tulala lang ako habang nakatingin dito, I don't know what to do. I'm lost.

I think I'm already loosing my mind.

___

My Master and I [My's and I's Series #1] (COMPLETE)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon