Chapter 24

103 47 5
                                    

1 Week Later

Katty's POV

Finally, the day came. Makakalabas na ako sa ospital na toh.
Russelle is already packing my stuff, halos siya na nga lahat ang gumawa ehh.
Nandito sila Blessy and Levi para maki celebrate sa pag discharge saamin ni Carla but their's something in Carla, naging tahimik na siya and it all started ng bisitahin niya ako last week nong nagpabili ako ng nuggets kay Russelle.

Carla's still seating on her wheel chair at mag kakaroon siya ng training to walk kasi ilang linggo rin siyang hindi nag lakad but still I'm wandering what happened to her para mapunta sa lagay na yan?

"Hey, your spacing out again." I heard Russelle said.
"Oh, I'm sorry. Just thinking some stuff." I said.

Nang all set na kami ay biglang may pumasok sa room ko na hindi ko inaasahan.

It's mama with her husband, Russelle's father.
The truth is I'm still not ready to face her.
Yung ingay na naririnig ko dito sa loob ng kwarto ko ay natahimik. Napatingin ako kay Blessy and I can tell that she recognize our mother.

"Blessy, I finally saw you." Mama said and hug Blessy, now Blessy is crying and speechless.
Napatingin naman ako kay Carla, I can see guilt in her eyes but nangingibabaw ang lungkot sa mga mata niya. I wander what happened to her mom that day.

"Divine." Napatingin saakin si mama. I just smiled lightly. I saw relief in her eyes.
"I'm glad your already fine." Nginitian ko ulit siya. I really don't know what to say. Ni hindi niya manlang ako binisita simula ng magising ako eh.

"What brought you here?" Russelle ask his parents.
"I'm here to tell you all that Augustin Alfonso is finally in jail." Mama said. So that son of a bitch already in jail. Good to know.
"How about Carla's mom?" I ask. Ayoko man mag tanong kasi siguradong masasaktan si Carla but I need to know, her mother still a psycho.
"You don't need to worry about my mom, she commited suicide the day we were nearly killed by my mom." She said in a sad voice. Now I know why she is sad, mas gusto niya sigurong mag bago ang mama niya but her mother decided to take her own life.
"I'm sorry."
"It's ok."

"Don't worry Carla, you still have us, you can call me mama if you want." Mama said. Nakita ko naman ang saya at lungkot sa mga mata ni Carla at biglang napaiyak, mama hug her and comforted her. Napangiti nalang ako. I'm happy na happy sila.

"Now we better go, time is ticking." Russelle said habang naka akbay saakin.
Napapansin ko nga na mas lalong nagiging clingy siya sakin ngayon ehh.

Si mama ang nag tulak ng wheel chair ni Carla, bago kami umalis ay narinig kong may ibinulong si Carla.
"Ni hindi niya manlang ako pinuntahan." Ohh, mukhang na fall na ang kapatid ko. Napalingon lingon naman ako sa paligid para hanapin si Doc Servilla but no sign of him. Nag away ba ang dalawang to? O baka may nangyari lang?

***

Pagkarating namin sa bahay which is sa bahay ko ay sinalubong agad ako ng mga bata, remember Melay and Jelay? They became a fine ladies, pinagaral ko sila in elementary and I can tell that Melay is intelligent while Jelay is into sports, they both help each other at yun ang gusto ko lalo sa dalawang toh.

"Mommy!" Yakap sakin ni Melay at Jelay.
"Daddy!" Sabi nila at tumakbo kay Russelle na nakasunod lang sakin.
"Good girl ba kayo?" Russelle ask ng buhatin niya ang dalawa. Napangiti naman ako habang nakatingin sakanila.
"Yes po daddy!" Sabay na sabi ng dalawa.
"Mommy, sino po sila?" Melay ask ng makita sila Carla na tulak tulak ni Blessy, si Levi, si Mama and Tito Red, ang ama ni Russelle.
"This is your tita Carla and tita Blessy, your tito Levi, your lola and lolo." I said while pointing at them individually.
"They are our adopted daughters by the way." I added dahil kita ko ang pag tataka sa mga mukha nila.
"Hello their, what's your name?" Blessy ask ng lumuhod siya sa harap ni Melay at si Jelay naman ay nasa likod ng daddy niya.
"I'm Melay po but mommy decided to change our names." Nakangiting sabi ni Melay, and yah I'm planning to change their names kapag kasal na kami ni Russelle, I know hindi pa siya nag po- propose but I know kami at kami pa rin para sa isa't isa.
"Really? When?" Blessy ask while looking at me.
"Pag kasal na kami ni Russelle." I answered and shrugged.
I heard na napa 'ohh' sina Levi at Carla habang nakatingin kay Russelle na napakamot sa batok niya, napatawa naman ako ng mahina.
"Nagpaparinig na anak, bakit ba ang tagal mong bumili ng sing-sing?" His dad ask him, napa tawa naman ulit kami.
"Dad! You know I want to tell her everything before asking her for marriage." He said. Nangunot naman ang noo ko. What? May hindi pa ba siya sinasabi saakin?
"Come here children, let's talk." Masayang aya ni mama sa mga bata, sumunod naman ang mga bata, gayun din sila Blessy. Ngayon ay naiwan nalang kami ni Russelle.

"Let's seat first." He said. Pumunta naman kami sa may garden at umupo ako sa may swing at siya sa ilalim ng puno kung saan nakakabit ang swing.
"What does your dad mean?" I ask ng hindi siya magsalita.
I heard him sigh.

"I was 18 when I was kidnapped by our trusted maid and driver. They are our trusted maid and driver that's why I didn't think twice to go with them to check someone in there house, they said their child is near to death and I am his idol, kahit sa saglit lamang ay gusto niya akong makilala kaya pinagbigyan ko but to my surprise, pag bangon ko ay nakatali na ako. They are both laughing like freaks while telling me how fool I am to believe their sh*ts. I was held captive for almost three to four days until tita Camille came with my dad and tita, your mom. They were nearly captured hanggang sa bigla nilang nabaril si tita Camille. We tried to rush her to the hospital but it's all to late. She lost to much blood and died. She in trusted me you as her daughter. Sa totoo lang I don't know kung pano ko sasabihin sayo to, then last year we finally met but because of guilt, I turn your request down kasi tuwing nakikita kita na guguilt ako na namatay si Tita dahil saakin, you must be lonely and sad." I don't know what to say, ang alam ko lang ay namatay si mom sa isang car accident but dead on arrival. I felt tears stream down my face. He held my cheeks and wipe my tears.
"I'm sorry." Napayakap nalang ako sakanya. I'm not mad at him and I don't blame him. Masakit lang kasi finally nalaman ko how kind my mom is, hindi siya nagdalawang isip na iligtas si Russelle that time, ang hindi ko lang matanggap ay ang pag iwan niya sakin ng walang paalam. We have a huge fight before she died kaya ng malaman kong patay na siya? I was devastated. Ni hindi ko manlang nasabing mahal ko siya at sorry sa pag rerebelde ko non.

Ilang minuto rin akong nag iiyak saka na ako tumahan.
"Thank you for telling me the truth." I said as I wipe my tears.
"Your not mad? Yiu can blame me if you want, tatanggapin ko." He said. Umiling ako.
"Mom doesn't blame you and me too. Besides,mom already at peace. Masaya na ako don."
"Are you sure?"
"Ikaw, are you sure?"
"Sure about what?"
"Are you sure about loving me? After knowing what I just did in the past? Russelle, I'm a criminal. Sa tingin ko nga may deperensiya na ako sa utak ehh." Seryoso lang siyang nakatingin sakin.
"For me your Katty Serafin. And I love you for who you are, please don't doubt my love for you." He said in a soft voice. Napapikit ako ng mariin at napatango.
"And don't ever think of leaving me." He added. I nodded again and hug him tight.
Napaka swerte ko talaga sa lalaking to.
But it makes me sad knowing that he loved a monster like me.

***
Note:Konnichiwa Minna! I hope you enjoy this chapter. Thanks for reading btw, anyways, God Bless and Stay Safe(◡ ω ◡)

-bluetulips777

My Master and I [My's and I's Series #1] (COMPLETE)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon