Sadece iki şeyden kaçamazsın bu hayatta biri gerçekler, diğeri ise aşk... Aslında aşk dediğin nedir ki? Oysa aşk, geçici bir sevgi hastalığından ibaret değil midir? Bu yaşam öyküsünde; gerçeklerin yalanlarla savaşını, aşk'ın her şeyin üstesinden gel...
📌Şunu Buraya Eklemek İstiyorum; Hiç bir bölümü okumadan son bölümü okumayın bir şey anlamazsınız oylamayı unutmayınn💜.
" Kavuşmanın bedeli bu kadar büyük olmayı Hak Ediyor mu sevgilim ?"
Hande'den:
Keremle Birbirimize sarılma anımızı bozan kafamıza dayanan silahlardı.
" Ne oluyor ya ! Siz kimsiniz?" dedim.
İki adam kafamıza silah tutarken içeri giren adam ;
"Sakın olun bizim işimiz Kemal'le Cezasını vericeğiz" dedikten sonra Kemal'in yanına gidip bıçakladı.
"Ahh" acı içinde kıvranıyordu.
İkinci kere bıçaklamaya hazırlanıyordu ki Kerem ve ben aynı anda silah tutan adamların elini kavrayıp ters çevirdik ve yere serdik. Sonra da Kerem adamın arkasından tutup havaya kaldırdı ve o sırada bende adamın elindeki bıçağı alıdım.Adamı etkisizleştirip Onu da yere attı.
Kemal'i hastaneye yatırdık. O adam Babamdı ve Kemal demek garip geliyordu. Ameliyattan çıktı ve odaya aldılar.Kemal'in odasının karışısındaki koltuklarda Kerem'le oturuyorduk. İkimizin de gerçeklik algımız bozulmuştu. O an da aklıma bir şey geldi;
"Kerem açık arttırmaya ne oldu !?"
" Bu zaman da bunu mu düşüyorsun Ada ve Can halletti onu "
" İşimiz sonuçta... "derken oda dan ses gelmeye başladı.
Ses makinadan geliyordu.Cam olduğu için her şey gözüküyordu.Nabzı atmıyordu. Ve ben yine babamı kaybediyordum.Ne düşünceğimi, Ne hissediceğimi bile bilmiyordum. Her şey üst üste geliyordu.Hemşireler oradan bizi uzaklaştırdı.Yarım saat sonra bir doktor yanıma geldi.
"Kalbini çalıştırmayı başardık ama yoğun bakıma almamız lazım... Yaşlı olduğu için kaldıramaya bilir "
başımı sallamakla yetindim. Kafam çok karışıktı.Daha bir saat önce kerem yaşamıyor sanıyordum.Biraz önce babam denen adam ölüyordu. Kafamıza silah tutulmasını saymıyorum bile...
Burda kalmamıza izin vermediler biz de otele gittik. Kendimi o kadar berbat hissediyordum ki... tutuğum göz yaşlarımın akmasına izin verdim.Yüzümü yastığa gömdüm ve çığlık attım.Bir yandan düşünüyordum. Kendime bile itiraf etmediğim bir şey vardı Kerem... Kapının çalınmasıyla düşüncelerim bölündü.Kendime çeki düzen verdikten sonra kapıyı açtım.
"Kemal'in evine gidicez bir şeyler isted- Hande sen ağladın mı?"dedi Kerem.
"yok sana öyle gelmiştir hadi"
Konuşmasına izin vermeden Arabaya bindim. Evden bir şeyler almak için gezinirken bir şey gördüm;
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
o adam ve annemin fotoğrafıydı.Daha fazla duramayacağımı anladımda koşarak evden çıktım.Sahildeki kayalıkların birine oturdum.Denizi izlerken bir yandan Kerem'in bana aldığı kolyeyi tutuyordum.
"Neden kimse beni sevmiyor"
"Beni unutuyorsun" Arkadan Kerem'in sesi geldi. yanıma oturdu.
"senle arkadaşız ama" geveledim.Galiba duydu.
"Benim için bir arkadaştan daha fazlasısın"
devam etti " Sence de artık zamanı gelmedimi? bu kadar acı çektikten sonra ikimizin de duyması gereken itiraflar var"dedi.
Kerem öyle diyince biranda dudaklarına yapıştım.
DEVAM EDECEK...🪁
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
