love me, please? | hs

i kissed, but not him

Mutfağa göz gezdirdi ve tezgaha yaslandı.

"Evin çok güzel. Huzur verici."

"Teşekkür ederim. Bunun için çabaladım, evimden başka bana huzur veren pek bir şeyim yok."

İç sesim düzeltti. Harry var. Sonra beynim ekledi. Seni bu 'huzur verici' evde defalarca sabaha kadar ağlatan Harry; senin Harry'n değil. O sana ait değil ve asla olmayacak.

"Çocuk doktoru musun?"

Kaşlarımı çattım.

"Nereden anladın?"

"İşaretleri okuyorum."

Psikolog olduğunu hatırlayıp gülümsedim. Başka şeyler de okuyor olmalıydı. Belki hala burada olmasının sebebi psikoloji dünyasında çığır açacak bir vaka olduğumdu. Harry'ye olan aşkımı da görebiliyor muydu?

"Şey, aslında masanın üstünde kartvizitin vardı."

İkimiz de güldük. Gülümsemesi hoşuma gitmişti. Dışarıda fırtına kopuyordu ama benim mutfağım bir kale gibi korunaklıydı.

Kahvesini uzattım. Birlikte balkona çıktık. Etrafı inceliyordu. Sonra arkasını döndü ve çiçekleri gördü. İsimlerini Harry ve Scott koyduğum ancak kimsenin bundan haberi olmadığı çiçeklerim.

"Bitkilerle uğraşmayı seviyor musun?"

Sağlıklı yaprakları okşadı ve kenardaki zayıflardan birini koparıp eline aldı. Kendi sorusuna kendi cevap verdi.

"Tabii ki seviyorsun."

"Analizin bittiyse kahveni soğutma."

Elindeki yaprağı balkondan aşağı bıraktı. Mahçup gülümsemesi eşliğinde kahvesinden bir yudum aldı.

"Ah, üzgünüm. Bir daha olmaz, sadece biriyle tanıştığımda bunu kontrol edemiyorum."

Kafamı iki yana salladım.

"Şaka yapıyorum Josh."

Adını söylememle gözlerimin içine baktı ve sonra tekrar kahvesine döndü. Sessizdik çoğunlukla. Yine de rahatsız hissetmiyordum garip bir şekilde.

"Sanırım yalnız yaşıyorsun Scott."

Güldüm ve kafamı salladım.

"Hayatımda biri yok."

İçimden bir kez daha düzelttim. O biri olduğundan beri bir hayatım yok. Sabahlar ve akşamlar ondan ibaret. Onun bakışları, onun uzuvları, onun sözleri ve onun sesi...

Güldü ve kafasını yana eğdi. Yuvarlak gözlüklerini çıkarıp yakasına astı. Gözlükler ona güzel bir hava katmıştı. Şimdi gözüme garip gelmişti.... daha çekici.

"Sanırım bugün ayrıldınız?"

Ona baktım ve kahkaha attım.

"Senin farklı olduğunu düşünmüştüm Josh..."

Kaşlarını çattı. Ne dediğimi anlayamamıştı. Açıkladım.

"Senin farklı olduğunu düşünmüştüm, diğer insanlardan yani. Hani şu analiz olayı. Psikolog olunca... parktayken karşında çıplak hissetmiştim. Her şeyi görmüştün sanki. Scott'ı bir bakışta çözmüştün. Sanırım bu özellik hala bana özgü."

Kahvesini bitirdi ve bardağını pencerenin kenarına koyup dirseklerini balkon demirlerine yasladı. En üst katta oturduğum için güzel bir manzaramız vardı.