"ပြီးသွားပြီလား?"ကားပေါ်တက်လာသည့် ကိုယ့်ကို Jung Kook ကလှမ်းမေးတယ်။ ချက်ချင်းပြန်မဖြေဘဲ ခါးပတ်ပါ သေချာပတ်လိုက်တယ်။
"Sanbae တို့နဲ့ထားခဲ့တယ်။ ပြီးတော့မှာပါ"
Jung kook ကိုကြည့်လိုက်တော့ မျက်တောင်ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်နှင့်မျက်နှာတည်ကြီး။
ဘာလဲ? သူကမပျော်ဘူးလား။"အခုဘယ်သွားမှာလဲ?"
"Jung Kook သွားချင်တဲ့နေရာသွား"
သက်ပြင်းချသည်။ ဘာမှထပ်မပြောတော့ဘဲ ကားစက်နှိုးလိုက်ရင် အဆောက်အဦဝန်းထဲက ထွက်သွားတော့သည်။
ဟုတ်သား။ Jung kook ကိုယ့်ကိုစိတ်ဆိုးနေတာပဲ။"Jung Kook.."
"အင်း?"
" ခုနက ဘာလို့ထွက်သွားတာလဲ? ကျွန်မ ခေါ်တာလည်းမကြားဘူးလား?"
"ကိုယ် လုပ်စရာအလုပ်မှ မရှိတာ...။ မင်းတို့ကြားထဲ ဘာဝင်လုပ်ရမှာလဲ"
"ဒီတိုင်း ကျွန်မ ဘေးနားမှာ နေလို့ရတာပဲကို..။ အဲ့ဒါကြောင့် မဟုတ်ပါဘူး..။Jung kook ကျွန်မကို စိတ်ဆိုးနေတာမလားဟင်?"
တစ်ချက်သာလှည့်ကြည့်ပြီး ရှေ့ကိုပြန်လှည့်သွားတော့။
စိတ်ထဲနည်းနည်းတော့ ဝမ်းနည်းသွားသည်။ Jung kook ကအရင်လိုပဲ အေးစက်စက်ဆက်ဆံမှာကို မလိုချင်ပါဘူး။"စိတ်ဆိုးနေတာ..ဟုတ်တယ်!"
"Wae?"
"Kim Tae Hyung ဆိုတဲ့ကောင်က မင်းကိုဟိုကိုင်ဒီကိုင်နဲ့။
အဲ့ဒါထက်ပိုဆိုးတာက မင်းကိုယ်တိုင်က ငြိမ်ခံနေတာပဲ!"လှိုက်ခနဲ တက်လာသည့် ဝမ်းသာစိတ်က ကိုယ့်မျက်ဝန်းတွေက အရည်ကြည်ကိုခမ်းခြောက်ပေးလိုက်လေသည်။
အခု Jung Kook ကကိုယ့်ကို Tae Hyung နဲ့သဝန်တိုနေတာမဟုတ်လား။"Gum Yejin! ကိုယ့်ကိုရယ်နေတာလား အခု?"
အပြုံးတွေဖုံးဖိမတတ်အောင် ဖြစ်နေတဲ့အချိန် ဒီလူကြီးက မျက်နှာကြီး သုန်မှုန်ပြီးဆတ်ဆတ်ထိမခံဖြစ်နေတော့တာ။