73

21 BÖLÜM

Bölüm şarkısı: Eskitilmiş Yaz - Geceler Şimdi

Ufak bir duyuru: Bilgisayarım bozulduğu için bölümün ilerleyen yerlerinde farklı bir atmosferde olabilir, çünkü ben 73'ü ve Sessiz Ol'u bilgisayardan yazdığım için yazdığım şeyler genellikle birbirini tutmuyor olabilir.

TehlikeliKimyager   Çok özür. Hayallerinle oynamak istemedim bir anlık bir şeydi dmdk.

İyi okumalar :)

Zorbalık nükleer atık gibi karakter oluşturur ve süper kahramanlar yaratır. Nadir görülen bir durumdur ve genellikle bağıştan daha fazla zarar verir. - Zack W. Van

Gün ışığının odaya vurmasıyla birlikte Özüm gözlerini açmak zorunda kaldı. "Keşke biraz daha uyusaydım ya." diye düşündü. Yataktan kalkıp aynaya kendine baktı, gözaltları mordu ve bundan nefret ediyordu.

 Normalden daha fazla uyuyor, yemek yemiyor, dersleriyle ilgilenmiyor, kitap bile okumuyordu. Neler oluyordu kendisine? 

Kendisi ile bu sorunlarının adını koyamıyordu, okul kıyafetlerini dolabından aldıktan sonra yavaş yavaş giydi, çantasına aldıktan sonra son bir kez yatağına baktı. "Seni seviyorum, geleceğim." dedikten sonra odadan ayrıldı.

Yavaş adımlarla mutfağa doğru giderken bir yandan da yarım bıraktığı rüyasını düşünüyordu. "Özüm, iyi misin?" diye sordu annesi.

"İyiyim anne, sen nasılsın?" 

"Çok kötü görünüyorsun." dedi annesi, her ne kadar Özüm'e dese de annesinin de sesi çok kötü geliyordu, bütün gece araştırma yaptıklarını düşündü Özüm.

"Anne, bana diyorsun ama kendinde kötü görünüyorsun." 

"Son zamanlarda çok fazla laboratuvarda çok fazla vakit geçiriyorum, özür dilerim." dediğinde annesi, Özüm bir şey demedi. Birden fazla söz vermişlerdi ama  hiçbirini tutmamışlardı. 

Bir şey demeyip sadece gülümsedi, gülümsemesi gerçek değildi. Sadece ailesine hiçbir sorun yokmuş gibi yansıtmak için her zamanki gülümsemesiydi. "Sizin işleriniz de çok yoğun anne, anlıyorum sizi." dedikten sonra çantasını alıp mutfaktan çıktı.

"Kahvaltı, yapmayacak mısın?" 

Annesinden gelen soruyla irkildi, uzun zamandır kahvaltı yapmıyordu ve o kadar alışmıştı ki eksikliğini hissetmiyordu. "Aç değilim anne. Serviste birazdan gelir zaten." dedi ve annesinin bir şey demesine müsaade etmeden evden ayrıldı. 

Unutmak istiyordu her şeyi, yaşamak onun için anlamsızlaştırıyordu. Herkesin isteyebileceği bir ailede yetişmişti ama o daha fazlasını istiyordu, düşüncelere dalarken şoförün çaldığı kornayı yeni fark etmişti.

Servise doğru yürürken bir yandan da servisteki erkeklere bakıyordu.

Arkasından konuştuklarını biliyordu, onları takmayacak kadar doluydu kafası.

"Birazcık kendisine bakar insan."

Duyduğu cümleyle birlikte cümleyi söyleyen çocuğa baktı.

"Sen bana laf edeceğine git yüzündeki sivilceleri yok et, aptal velet." diye isyan etti.

Normal şartlarda cevap verme gereği duymazdı ama sinirlenmişti.

"Sen bana velet diyemezsin."

Adı yanlış hatırlamıyorsa Furkan'dı, onunla uğraşmayı seven biriydi sadece. Birileriyle dalga sevmeyi hobi edinmişti fakat onun özgüvensiz biri olduğunu düşünüyordu.