Liefde in het labyrint.

hoofdstuk 17

pov Alva

Als Minho wegloopt en even later met Newt terugkomt, kijk ik hun recht aan. Ik weet niet hoe het komt, maar ik..ik weet niet. Ik staar gewoon niet meer voor me uit. En ik voel me goed. Veel beter als eerst. Ik heb geen idee hoe het komt, maar ik ben er gewoon blij om. Plots zegt Minho iets. 'Het komt goed Alva, nu weet ik het zeker.' zegt hij. Ik wil recht gaan zitten en hem en Newt zo'n dikke knuffel geven, dat ze bijna pijn hebben. Bíjna. Maar om de één of andere reden, gaat dat gewoon niet. Daarom glilmlach ik maar gewoon. Ik probeer ook nog iets te zeggen, maar dat gaat óók al niet. Newt en Minho lopen weer weg. 'Dag, Alva.' zegt Newt. 'We komen snel weer kijken.' zegt Minho. Ik wil dat ze hier blijven, maar ik snap dat ze verder moeten met hun taken. En er is waarschijnlijk wel iets boeiender dan hier bij mij zitten. Ik probeer in slaap te geraken, maar het lukt maar niet. Ik blijf maar denken aan alles en iedereen. Tot mijn gedachten op Alby stuiten. Ik voel tranen opwellen. Nee, Alva! Zeg ik tegen mezelf. Je gaat sterk zijn, je mag je leven niet laten ruïneren door zo'n stomme sjakkel! Het gaat net zo goed met je! Ja, ik ga sterk blijven. Dat ben ik iedereen wel verschuldigd.

pov Newt

Tijdens het avondeten kan ik enkel denken aan dat ik Alva straks weer zo'n tablet mag geven. Eerst merkte ik geen verschil, maar een tijdje later bewoog ze en glimlachte ze! Wat zou ze deze keer doen? Misschien praat ze al wel! 'Wat is er met jouw aan de hand?' vraagt Thomas met een grijns. 'Gewoon, ik ben blij dat het beter gaat met Alva.' zeg ik met een half-glimlach half-grijns. 'Ik ook.' zegt Thomas met een glimlach. Minho en ik hebben aan iedereen gezegd dat het al beter gaat met Alva. Ik merk dat zlefs de jongens waarmee ze niet echt veel praatte zelfs blij zijn dat het beter gaat. Biina iedereen loopt weer met een glimlach rond. Of toch met iets minder droevige gezichten. Dit geeft ons hoop. 'Ik..mag ik mee?' ik moet even nadenken waar hij het over heeft, maar dan weet ik het. Hij wil mee een talbet gaan geven aan Alva, ik heb hem net nog over de tabletten verteld. 'Tuurlijk.' ik weet dat Alva en Thomas ook best wel close zijn. We staan op en lopen naar Alva's hangmat. Ze slaapt. Ik hurk neer en neem het doosje dat ik daarstraks onder haar hangmat heb gezet. 'Kan je even een flesje water gaan halen? Ik ben er één vergeten meenemen. ' vraag ik aan Thomas. Hij knikt en staat op. Even later komt hij al joggend terug. 'Hier.' hij zet het flesje naast me neer. Ik laat er een tablet in vallen en weer begint het direct te bruisen. 'Zet het flesje tegen haar mond en knijp haar neus dicht, als ze haar mond open doet moet je direct beginnen gieten, alles moet erin.' zeg ik als ik het flesje aan Thomas geef. Hij knikt en doet wat ik zeg. 'En nu?' vraagt hij als het flesje leeg is. 'Nu gaan we even weg en konen over een halfuurtje weer terug. Tegen dan werkt het tablet al wel.' antwoord ik. 'En wat doet ze dan?' vraagt Thomas. 'Dat weet ik nog niet, vorige keer glimlachte ze en keek ze naar ons. Nu zal ze nog iets meer doen, denk ik.' ik sta op en Thomas doet me na. We lopen weg van Alva. Ik kan nu al niet meer wachten tot we straks teruggaan!

Pov Alva

Ik word wakker en voel me meteen goed. Ik voel eigenlijk niet zo veel. Het voelt wel alsof iets mijn gevoelens op een afstand houd, en enkel de goede doorlaat. Ik wil mijn hangmat uitgaan, maar het lukt niet. Wat is er toch mis met me?!

Helllloooooowwww!!!! Weer een nieuw hoofdstukje!! Ik weet niet goed of het lang of kort is, want ik heb het op mijn gsm geschreven en dan kan ik niet zien hoeveel woorden er in staan. ;)
Dusss, wat denkeb jullie dat er met Alva verandert is?  Comments en votes zijn gratissss :p
~fudya