RAYDEZ

21.BÖLÜM

Biz geldik, oy verip yorum yapmayı unutmayın lütfen.

SATIR ARALARINA YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN LÜTFEN!

Instagram; arsninmelegi
Twitter; arsnin.melegi

(WhatsApp kanal linki hesabımın açıklamasındaki linkte mevcut.)

Keyifli okumalar✨

Şarkılar;
Çağan Şengül, Yokluğunun bulutu
Çağan Şengül, Her aşk yara açar
Ozbi, Façalı yürekler

21.BÖLÜM

Ben senin evinim, ne zaman istersen gelebilirsin.

Dünya tarafından kırılmış hissediyorum. Çünkü evi olduğumu söyleyen adam günlerdir, haftalardır yoktu. Evsiz, uzun bir süre yaşayabilir miydi? O yaşıyor muydu? Hiçbir bilgim yoktu. Kalbim, bir zelzele etkisiyle sallanıyor, içime dağılıyordu.

Bugün onsuz geçen günlerden sadece biriydi. Onsuzluğa alışmak saçmalığın daniskasıydı. Kendimi hayata onunla bağladım ve bağlı olduğum o, olmadığı için şu an hayatı yaşamıyordum. Yaşamak istemiyordum.

"Hâlâ bir haber yok mu?" yanımda oturan Berva'nın sorusuyla dalgın gözlerimi önümdeki kitaptan hissizce kaldırdım. Gözlerim kahve gözlerini buldu, olumsuz anlamda hafif ruhsuz bir şekilde başımı salladım ve tekrar önümdeki kitaba öndüm. "Annesine tekrar sor."

"O da benim gibi, evde tek başınalar bu yarın yanlarına gideceğim. Defne ile yalnız kaldılar beni çağırdılar." sesim çatallı çıkmıştı.

"İstersen, izin alıp seninle gelebilirim." İçtenlikle söylediği şeyler acıyan kalbimi yumuşattı. Berva bu eğitim sürecimde yanımda olan tek kişiydi. İlkokuldan bu yana benim arkadaşımdı. Ve kendi içinde yaşadıklarını sürekli olarak sadece bana açıklardı. Babamın gidişini en iyi o anlardı çünkü onunki de gitmişti.

"İsterim." dedim donuk bir sesle ama sesimin aksine onun bu teklifi beni mutlu etmişti. Emir’in ailesi istanbul'a gelmişti geçen hafta. Ben kendimi iyi hissetmediğim için onların yanına gitmemiştim ama bu hafta gitmeyi planlıyordum.

Onda olan gözlerim sınıfa giren Oktay ile ayrıldı. Oktay Vahit'in benim sevgilim olmadığını öğrenmişti çünkü Vahit sandrada İrem ile birlikteyken Oktay onları görmüştü. Ve bunu benim doğum günümden sadece birkaç gün sonra öğrenmişti. Benim bu çöküşümü de Vahit'in beni aldatmasına bağlıyordu. Öyle bir şey olmadığını, benim bu halde oluşumun sadece bir nedeni olduğunu söylemek istiyordum. Fakat söyleyemiyordum.

Emir'in gidişiyle kendime bir kütüphanede birkaç saatlik iş bulmuştum. Çünkü Emir’in olmayışı ailemin de olmayışını yüzüme vurmuştu. Hayır ailem vardı, benimle değillerdi. Yantu’nun dediği gibi İstanbul'a geldiğimizde biyolojik annem benimle konuşmak istedi. Onu gördüm. Kime benzediğimi artık biliyordum, annemin kopyası gibiydim. Benim gibi açık tenli, renkli gözlüydü. Onu ilk gördüğümde içime dolan annesizlik duygusuna sırtımı çevirerek konuşmamıştım onunla. Ne Yantu ne de annem hayatıma dahil olmayacaktı.

Çalıştığım işten arta kalan zamanlarımla ders çalışmaya çabalıyordum kendimi. Ama bunu beceremiyordum, kendimi yine madde kullanarak, zihnimi alkolle bulanıklaştırırken buluyordum. Ders çalışmak bana zor geliyordu belki de Emir'in, ben yanında olmasam bile ders çalış dediği içindir. Bilmiyordum ama düşüncelerim bulanıkken onun özlemini unutmaya yaklaşıyordum.