RAYDEZ

7.BÖLÜM

Keyifli okumalar 🕊

Instagram; arsninmelegi
Twitter; arsnin.melegi
(WhatsApp kanal linki hesabımın açıklamasındaki linkte mevcut.)

Şarkılar;
Çağan Şengül, 22
Duman, Melankoli
Sezen Aksu, Tutuklu

7.BÖLÜM

Adımlarım hem titrek hem de güçlü bir şekilde zemine basarken önümdeki koridora bakıyordum. Bu koridorun sonunda, o kapının ardında, ruhumuzu bile görme zamanımız olmadan bedenlerimiz birlikte olmuş o gecenin kalıntılarının bir parçası olan kişi oradaydı.

Beni bekliyordu.

Benim, onun gözde öğrencim olduğunu söyleyerek bütün sınıfın bize odaklanmasını sağlamıştı. Ve en önemlisi de hemen yan tarafımda dona kalmış Vahit'in kıpırdayıp yüzüne bakmasını sağlamıştı o sözler. Evet birbirlerini tanıyorlardı. Ama onun davranışları Vahit'i de desteklemişti ve ağzını dahi açmamıştı.

Bugünün son dersinde onun yanına gitmemi söylemişti. Ve şu an akrep ve yelkovanın bulunduğu o nokta birbirimizi görme noktasıydı. Bir heyecan vardı, onunla öğretmenim olduğunu öğrenmemden sonra ilk defa yalnız kalacaktım.

Göğsümden aşağı dökülen saçlarımı geriye doğru attım, titreyen buz gibi parmaklarımla. Son ders olduğu için montumu ve çantamı da alarak adımlıyordum. Acaba o da benim gibi heyecanlı mıydı? Hayır olamazdı çünkü o beni çağırarak görevini yapıyordu. İlk konuşanın kim olacağını düşünmeye başladım, onunla o geceden sonra ilk defa yalnız kalacaktık bunun yanında onun ve benim olduğumuz konumu da bilecektik. O benim öğretmenimdi. Düşüncelerin gerçekliği sıkıntıyla dolmama sebep olurken adımlarım durdu.

Kapının önüne vardığımda giyinemeyip koluma attığım montumu parmaklarımı büküp tırnaklarımı geçirdim. Derin bir nefes alarak gözlerimi yumdum. Bunları kafamdan atmalıydım biz öğretmen ve öğrenci olarak karşı karşıya kalacaktık ve onun gibi davranmalıydım. Elimi kaldırıp kapıyı iki kez tıkladım.

İçeriden gelen o tanıdık sesin komutuyla kalbim hızlanmaya başladı. Buraya kadar kolaydı ama göz göze gelmek en zoruydu. Terlemiş avuç içimle soğuk kapı kolunu aşağı doğru indirdim. Ufak bir tık sesinden sonra kapı aralanarak açıldı. Önce kafamı içeri doğru eğdim.

Oradaydı.

Küçük sayılabilecek pencerenin önünde arkası kapıya dönüktü sadece bana dönük olmayan bedenini görüyordum. Giyindiği gömlek sırt ve omuz hatlarını tamamen sarmıştı. Ellerini bacaklarını kusursuz saran kumaş pantolonunun cebine koymuş, pencereden dışarıyı izliyordu. O, pencereye bakmaya devam ederken gövdemi içeriye doğru kaydırdım ardımdan kapıyı kapatırken kalbim hızla atmaya devam ediyor göğüs kafesimi zorluyordu.

Kalbim, onun ruhuyla tanışmak için çırpınıyordu.

Terden sırılsıklam olan avuç içimi okul eteğimle silerken ona doğru adımlamaya başladım. Spor ayakkabım zeminde minik tıkırtılar çıkararak odada yankılanıyordu. Heyecandan kuruyan boğazım ile yutkunmaya çalıştım ve gözlerimi üst üste kırpıştırdım. Yanına adımladığım süre içerisinde bana dönüp bakmamıştı. Onun için ayrılmış odada bir masa ve uzun gri bir dolap vardı. Oda kasvetli ve küçüktü zaten devlet okulu olduğu için bu normaldi.