RAYDEZ

22.BÖLÜM

Keyifli okumalar✨

Instagram; arsninmelegi
Twitter; arsnin.melegi
(WhatsApp kanal linki hesabımın açıklamasındaki linkte mevcut.)

YORUM YAPIP VE OY VERMEYİ UNUTMAYIN LÜTFEN

Şarkılar;
Dolu Kadehi Ters Tut, Dilerim ki
Çağan Şengül, Bitti masal
Mabel Matiz, Karakol

22. BÖLÜM

Kalbimin yandığını hissediyorum.

Kalbimin bir volkanda can çekişerek şiddetli bir şekilde yandığını hissediyordum belki de vücudumun bana hissettirdiği saçma bir duyguydu. Fakat kalbimin şu an delice atıyor oluşu ve sessiz ortamda kulağımı çınlatıyor oluşu gerçekti. Biliyordum. 

Gözlerim kapalıydı, her bir noktası acıyan bedenim boylu boyunca yumuşak bir yüzeydeydi. Oldukça zayıf olan ciğerlerime pek de hoşlanmadığım bir koku ev sahipliği yapıyordu. Sağ elimi yumuşak yüzeyden kaldırıp şiştiğini zannettiğim şakaklarıma götürüp güçsüz parmaklarımla dokundum tenime. 

Gözlerimi ağır bir şekilde ayırmaya çalıştığımda ilk birkaç saniye göz bebeklerim gözlerime battı, canım yandı. Kendime zaman tanıyarak gözlerimi yeniden kapattım ve o karanlıkta göz bebeğimi gezdirdim. Yaklaşık bir dakika sonra göz kapaklarımı tekrar açtığımda ilki gibi canımın yanmayışıyla olduğum yere baktım. Bir hastane odasıydı burası. 

Gözlerimi açmadan önce son yaşadıklarımı hatırlamaya zorladım yorgun zihnimle. Akşam saatlerinde yemekteydik ve bir haberle hastaneye gelmiştik ve hastaneye gelişimden o koridorda duyduklarımdan sonrası zihnimin karanlığına hapsolmuştu çünkü ben o andan sonra bilincimi kaybetmiştim. 

Biri vefat etmişti. Hayatıma dahil olan ikinci bir beden de gitmişti. Çatlayan zihnim, şişmiş hissettiğim şakaklarım, yanıyor hissettiğim kalbimle birlikte vücudumdaki ağrılara ve uyuşukluğa rağmen uzandığım yataktan kalkmak için hareketlendim. Sağ kuluma takılı olan serumun damar yolunu açmak için güçsüz sol elimi tenimdeki bandı açmak için yönlendirdiğimde olduğum odanın kapısı açıldı.

Elimde olan gözlerim kapıya ağırca döndüğünde lacivert üniformalı hemşire ile göz göze geldik. Gözleri direkt benim elime indi ve damar yolunu tutan parmaklarıma baktı. Kapıyı kapatmadan küçük odada birkaç adımda sağ tarafıma geçip kolumda olan gözlerini gözlerime kaldırdı.

“Canınız mı yanıyor?” Elimi çekti damar yolundan, parmağı damar yolunun giriş kısmındayken gözlerini serumun ne kadar kaldığına bakmak için sıvıya döndürdü. “Serum bitmek üzere, damarlarınızda şiş falan da yok. Bir beş dakikaya biter çıkartırım, nasıl hissediyorsunuz?” 

Yutkundum kurumuş boğazımla. “İyiyim canım yanmıyor, seruma da gerek yok çıkartmak istiyorum.” Tekrar uzandım damar yoluna ama elimi durdurdu ve az önceki sesinden bir miktar fazla yüksek tonda konuştu benimle.

“Serum bitmeden çıkamazsınız, sadece beş dakika sonra bitecek. Hızlandıramam da, beklemekten başka çareniz yok.” Sanki konuşmayacağımı biliyormuş gibi sağımdan çekildi ve aralık bıraktığı kapıya yürüdü. “Ben eşinize uyandığınızı haber vereyim.” 

Dönük sırtının ardından bakakaldım. Odadan çıktığında son söylediklerini tekrarladım zihnimde. Ve o tekrar sadece bir kelimeden oluşuyordu. Eşiniz. Bana eşinize haber vereyim demişti. Benim bir eşim mi vardı? 

Kendime sorduğum o soruya bir yanıt gibi gözlerimin kaldığı o kapıda bir hareketlilik oldu. Önce sağ tarafını içeriye ittiği bedeniyle kapı arasında bana bakan gözleri hemen tanıdım. Yanan kalbim bir buz kütlesiyle donmak isteyecek şekilde kavruldu. Çünkü gözlerime onun yorgun gözleri değmişti.