RAYDEZ

23.BÖLÜM

Keyifli okumalar!

LÜTFEN OY VERİP YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN

Instagram; arsninmelegi
Twitter; arsnin.melegi
(WhatsApp kanal linki hesabımın açıklamasındaki linkte mevcut.)

Şarkılar;
Yüzyüzeyken Konuşuruz, Kaş II
Uğur Akyürek, Aşk izi
Ufuk Beydemir, Sarı sarı saçlar

23. BÖLÜM

Elimde geçmişin izleri saklı ben hâlâ o izlerde yürüyorum, geçmişe bakıyorum kurduğum hayallere neler söylemişim neler yapmışım öyle halbuki bilmiyordum gökyüzünün, yıldızların, ayın da değil olduğu karanlığında kalacağımı. Bilmiyordum işte. Bu okula gelişim bambaşka bir olayla vesile olmuştu. Ortaokul bittikten sonra kazandığım liseye değil de özele kayıt edilmiştim. Anneme göre ben en güzel okulda okumalıymışım öyle söylemişti, nedenini hiç sormadım.

Okulun ilk ayında tanımadığım bir topluluğa dahil edilmiştim ve okulun aslında pek de önemsenmediği bu toplulukta, okuldan fırsat buldukça kaçtığımız o günlerde, annem beni cezalandırmak amacıyla okuldan aldı. Bu cezayı bir yıla yaydı. Okuldan ayırıp beni çeşitli çalışma yerlerine koyup kendi paramı kazanmamı sağladı bu sayede okulun önemini anlamamı sağlayacaktı ki amacına da ulaşmıştı.

Bir yıl süren annemin disiplinli cezasından sonra bu okula gelmiştim. Bu sefer temkinli davranıp hemen topluluğa katılmamıştım. Ve işte o zamanda Berva ile tanışmış onun ailesiz yalnız hayatına kendi temkinliğimi de dahil etmiştim. Benden bir yaş küçüktü ama o kadar olgundu ki kendimden büyük görüyordum onu. O ne derse dinlerdim. Sandraya gidişimde onu dinlememiştim çünkü o an sağır olmuştum, babamın vefatının yarattıklarıyla.

Bilemez insan.

İnsan kaderini bilemez. Zaten kaderini bildikten sonra hayatın korkunçluğuyla yaşayamaz. Ben öleceğimi bilseydim tam şu an ne yapardım? Karşımda benim için zamanın durduğunu hissettiren adamın kalbimde yarattıklarını bu denli umursar mıydım? Bilemem, bilmiyorum. Bunu sadece beni yaratan tanrı biliyor.

"Benim olacak okulda, öğretmeninle yatıyorsun."

Zaman durmuş olmalıydı. Çünkü saniyelerdir öylece duruyorduk. Gözleri gözlerimdeydi ben ise arkamdaki tezgaha avuç içimle, destek almak için tutunmuştum. Bir, iki, üç, dört, beş, altı, yedi, sekiz... Neydi bu sakinleşme yöntemi? Bilmiyorum ben zaten şu an hiçbir şey bilmiyorum düşünemiyorum. Kalbimin korkuyla sıkıştığını ve bedenimin soğuduğunu hissediyorum. Ben ve Emir bilmeden birlikte olmuştuk sonra onun olduğu konumu öğrenmeme rağmen yine birlikte olmuştuk, büyük bir tutkuyla.

Bunu çok yakın arkadaşlarımız dışında kimsenin bilmediğini düşünüyorduk. Ki ilişkimiz okula yansımasın diye çok dikkat ediyorduk. Şu an karşımdaki adam bana okulun sahibi olduğunu ve bizim ilişkimizi bildiğini söylüyordu. Kimdi? Neden bunu söyleme gereği duymuştu? Veya amacı neydi? Bir amacı olmalıydı ki Emir'in yanında bunu söylemeyerek buraya kadar gelmişti. Zihnimde dönüp duran bu soruları ona sormam gerekiyordu.

Derin bir nefes almaya çalıştım o cümleden sonra gözle görülebilecek tek hareketim göğsümün kalkıp inmesi olmuştu. Mavi gözlerim onun zafer kazandığını sandığı gözlerindeyken kurumuş dudaklarımı dilimle ıslattım bu hareketime gözleri kısa bir süre dudaklarıma kayarken tekrar gözlerimiz buluştu.

"Yani?" Bir amacı olduğunu düşündüğüm birine ne diyebilirdim ki?

Dudakları iğrenç bir şekilde kıvrıldığında aramızda olan bir karış mesafeyi de sıfıra indirdi. Bedeni bedenime değmek üzereyken durdu bu hareketiyle yüzümüz karşı karşıya kaldı. Hoş parfüm kokusu şimdi rahatsız ediyordu belki bana söylediği sözler ve yüzündeki ifade beni rahatsız etmişti. Benim gibi dudaklarını ıslattığında bunun dudağının kuruluğundan değil de benim gözlerimin oraya kayacağını bildiğinden olmalıydı çünkü gözlerim her hareketini takip ediyordu bunu da etmişti, gözlerim dudaklarına kaydı.