RAYDEZ

17.BÖLÜM

Biz geldikk

Oy verip yorum yapmayı unutmayın lütfen, keyifli okumalar❤️

Şarkılar;
Şehinşah, Kapatıyoruz-3
Zeynep Bastık, bundan böyle

17.BÖLÜM

Emir Soykan'dan

Kendimin alışagelmiş düzenini bozduğum için bu akşam sıraya dizilmiş onlarca lafı onun tek bir mesajı yok etmişti. Bu akşam uzun bir süreden sonra ilk kez ondan uzaktaydım. Göğsümün altında onu yıllarca uzaktan sevmemişim gibi bu akşam kalbime onsuzluk ağır geliyordu. Buraya gelmemeyi çok istesem de babamı daha fazla oyalayamazdım. 

Bejna'dan sakladığım birkaç şey vardı, kendimde bunları açıklayacak gücü bulamıyordum. Bugün okula giderken bana seni tanımıyorum demişti, evet tanımıyordu. Şu an bu evde benliğimle bütün bir haldeydim. O bunu bilmiyordu, zamanı geldiğinde ona anlatacaktım. Her şeyi.

Benden uzakta olmasına rağmen bana verdiği sözü yerine getirmiş ve ders çalışmaya devam ediyordu. Onun Çağrı'yla kalması daha iyiydi fakat unuttuğum bir şey vardı ki Bejna Çağrı'dan hoşlanmıyordu, sebebini bilmiyordum bilmek de istemiyordum. Bejna rahatsızdı ve Çağrı evimizde kalmayacaktı. Yine de bu akşam Vahit ve Yantu'nun yerinde Çağrı'nın olmasını isterdim. Bu isteğim sadece bir düşüncede kalmış, Bejna'ya söylememiştim.

Telefonumun melodisi kulağımı doldurduğunda gülümsedim garip bir heyecanla. Dakikalardır mesajıma cevap vermiyordu, aramış olmalıydı. Gözlerim ekrandaki ismi bulduğunda garip heyecanımı geriye iterek telefona cevap verdim. Arayan Çağrı'ydı.

"Efendim?" 

"Uyuyor muydun?" bir kapının kapanma sesi geldi kulağıma.

Yataktan doğruldum mekanik hareketlerle. "Hayır." dedim ve aramasının nedeni olarak dakikalardır cevap almadığım sevdiğim kadın olduğunu düşündüm. "Bejna iyi mi?"

"İyi, yani iyidir bilmiyorum." adım seslerini işittim bu sefer. Sesi hiç olmayacak kadar sabit ve soğuk çıkıyordu. "Konu Bejna değil."

"Ne?" dedim sakin bir sesle. Bejna ile ilgili olmayan hiçbir şey şu an beni ilgilendirmezdi.

"Gelmeni gerektirecek bir şey değil." dedi başta, sonra derin bir nefes aldı. "Eve kamera yerleştirmişler." 

İlk birkaç saniye algılamada zorluk çektim. Çünkü bunun olma ihtimali imkansız kadar uzaktı. Benim evime benliğimi bilip de kamera yerleştirmiş olmalıydılar ve eğer benliğimi bilip de bunu yapmışlarsa olacakları da biliyorlardır.

"Kim?" dedim ayağa kalkarken. Komodinin üzerinden eşyalarımı aldım, üzerimdeki eşofmanı değiştirmeden odadan çıktım. İki saatlik yolu aşmam için biraz sakin olmalıydım.

"Yerleştireni bulabildim henüz kim olduğunu bilmiyorum." dediğinde sessiz evden dışarı çıkmış arabama binmiştim. 

"İki saate orda olurum, öğren." diyerek telefonu kapattım. 

Birlikte yaşadığım, hayatımdaki tek değerli kişinin benimle aynı evde kalışının ardından, benliğimden uzaklaşmış bir süreçte hayatımı sürdürürken bunun yaşanması olağan bir şey değildi. Beni tedirgin ediyordu bu durum çünkü artık yalnız değildim hayatımda ben yerine geçen biri vardı.